Nad dachami Dubrownika - część I

18.10.16

Nad dachami Dubrownika - część I

 

Szybciutko opuszczamy urocze miasteczko Trsteno /kto nie czytał mojego ostatniego chorwackiego posta - niech koniecznie zajrzy tutaj, bo naprawdę warto/ i wzdłuż wybrzeży Adriatyku przemieszczamy się do pełnego majestatu oraz ludzi Dubrownika - który jak widać na poniższych zdjęciach - tym razem nie wita nas zbyt optymistycznie i serdecznie /pierwszy raz byliśmy w nim cztery lata temu, a słońce ze wszech miar pokazało na co go stać/.  
Wtedy decyzja o wspinaczce i spacerowaniu po murach miasta  była jednoznaczna - za gorąco.

Dzisiaj z kolei zadaję sobie inne pytanie - czy po to z Baśka Voda jechałam aż trzy godziny, żeby  ze względu na paskudną pogodę wracać zaraz z powrotem?  Deszcz pada coraz bardziej, a szansa wejścia na mury przedstawia się dość marnie.
Tak przecież być nie może. Ja na każdym kroku staram się podkreślać, że marzenia się spełniają i nie koniecznie dzieje się to za sprawą  ludzkiej i niejednokrotnie mało skutecznej interwencji.

Mam do Was pytanie. Czy wierzycie w moc modlitwy i natychmiastowe wysłuchanie jej przez Boga?

Ja wierzę. Przekonałam się o  tym już nie raz i jak się okazuje, miałam się o tym przekonać również w dniu dzisiejszym.

Tymczasem /bardzo lubię to słowo/ spójrzcie na kolosy zacumowane w dubrownickim porcie   i porównajcie je z domami znajdującymi się tuż obok. Te gigantyczne promy pasażerskie za każdym razem robią na mnie ogromne wrażenie.

Przez most Franja Tudmana wjeżdża się do Dubrownika

Kiedy dojeżdżamy do Dubrownika i szukamy parkingu samochodowego  - całe niebo zasnute jest kurtyną z deszczowych, ciemnych  chmur. 
"Panie Boże - Ty przecież wiesz, jak bardzo zależy  mi na zwiedzaniu tego miasta i możliwości wejścia na jego mury. Proszę Cię, żeby chociaż przez pewien  czas przestał padać deszcz, a kiedy będziemy już na dole - niech sobie leje ile wlezie".

Z samochodu wyciągamy kurtki przeciwdeszczowe i opatuleni po zęby opuszczamy parking. Skoro tak mocno pada, to pewnie temperatura również spadła. Nic z tych rzeczy. Zgadnijcie co się dzieje? 
Wiem, że niektórzy z Was uznają to za zwyczajny zbieg okoliczności i przypadek, ale ja jestem przekonana, że jest to ewidentna, odgórna "dyrektywa" Kogoś, kto nigdy nie zawodzi. 

"Proście, a będzie wam dane, szukajcie, a znajdziecie, 

kołaczcie, a otworzą wam" -  Mat. 7,7

Kiedy stawiamy pierwsze kroki na schodach prowadzących w dół miasta  pogoda zmienia się diametralnie, a deszcz przestaje zupełnie padać.
Co prawda słońce nie świeci zbyt mocno, ale jest bardzo ciepło i przyjemnie /ok. 27 stopni/, więc kurtki  lądują w plecaku. 

 


Jak się potem okazuje  - taka opcja pogodowa jest dla nas idealna. 
Słyszałam od wielu osób, że kiedy ostro świeci słońce i  panuje 40-stopniowy upał, wtedy nie za bardzo da się funkcjonować, a tym bardziej spacerować po rozgrzanych do granic możliwości murach miasta.
Czy w takiej sytuacji mogliśmy trafić na lepszą pogodę? 
Jeszcze bardziej doceniłam ten fakt będąc na samej górze, gdy w aurze tajemniczości i nutki romantyzmu podziwialiśmy piękny Dubrownik - bez zbędnego marudzenia, że jest za gorąco.

A teraz kierujemy się już w stronę starego miasta, zatrzymując się od czasu do czasu, żeby delektować się  jego  zamglonym obliczem.

Przypuszczam, że miłośnicy serialu "Gra o tron" z całą pewnością podążając moimi śladami odnajdą w Dubrowniku miejsca, w których film ten był kręcony. A jest ich naprawdę sporo.  Bądźcie zatem uważni:)

Dubrownik  zachwyca mnie za każdym razem, ale równocześnie coraz bardziej przeraża. Jestem w nim trzeci raz i odnoszę nieodparte wrażenie, że tłumy ludzi z roku na rok są coraz większe, a kiedy podchodzę do głównego wejścia - po prostu trudno zebrać myśli. Istna wieża Babel.

Ostatnio władze miasta podjęły restrykcyjne decyzje, dotyczące zmniejszenia przepustowości odwiedzających go osób. 

Od sezonu turystycznego 2017  zostanie ograniczona liczba turystów przebywających w obrębie murów Starego Miasta do 6000 tysięcy jednocześnie.

Liczbę zwiedzających będą mierzyły specjalne kamery z licznikami. Jeśli limit zostanie osiągnięty - spóźnialscy turyści zostaną zawróceni i będą musieli czekać na swoją kolej. 

Jeśli chodzi o mnie jestem za wprowadzeniem tych zmian. 

Gorzej natomiast przedstawia się kwestia podwyżek cen biletów wstępu do wszystkich największych atrakcji turystycznych Starego Miasta. 
W roku 2017 ceny mają wzrosnąć średnio o 20-30 chorwackich kun /około 12-17 PLN/.

Kto był w Dubrowniku ten wie, że ceny już w tym momencie powalają na kolana.

- Za parking samochodowy trzeba zapłacić 18 złotych/godz.

Doskonale zdajemy sobie sprawę z tego, że na pobieżne tylko zwiedzenie potrzeba nam co najmniej kilku godzin, a więc cena rośnie automatycznie.
A to dopiero początek wydatków.

- Bilet  wstępu na stare mury to bagatela koszt 120 złotych/os. 
Dzieci do 16 r.ż płacą połowę, ale i tak biorąc pod uwagę naszą czwórkę dla mnie szczerze mówiąc był to "lekki szok cenowy".

- wejściówki do kościołów, czy muzeów wahają się w granicy 10-20 złotych/os., a Dubrownik jest naprawdę bogaty we wszelkiego rodzaju atrakcje turystyczne, więc co chwilę trzeba zaglądać do kieszeni:)

Jeśli chodzi o jedzenie czy picie, ceny są kilkakrotnie wyższe, niż w innych, mniej obleganych miastach Chorwacji.

Nie pozostaje mi zatem nic innego jak tylko cieszyć się z faktu, że udało mi się odwiedzić Dubrownik przed wprowadzeniem tych wszystkich innowacji organizacyjno-finansowych.

A teraz nie zawracam Wam już głowy kwestiami finansowymi, tylko zapraszam na  spacer po mieście, który rozpoczynamy oczywiście od przekroczenia jego głównej bramy Pile,  nad którą widnieje postać św. Błażeja - patrona Dubrownika. 

 

O padającym niedawno deszczu - już dawno zapominam, a patrząc na liczbę turystów  znajdujących się w tym miejscu - muszę bardzo uważać, żeby gdzieś po drodze nie zgubić moich chłopaków.  
Po wejściu na główną ulicę  Stradun - po jej prawej stronie znajduje  się oblężona przez ludzi i wyglądająca jak lep na muchy - Fontanna Onufrego /velika Onofrijeva ćesma/, a zrobienie sensownego zdjęcia  graniczy z cudem. 
Fontanna została wybudowana w 1444 r. i pełniła funkcję miejskiej cysterny. Woda płynie z 16 kurków w postaci wyrzeźbionych głów. 

Podczas ostatniej wojny domowej w latach 90-tych była  jednym z nielicznych miejsc zaopatrzenia w wodę mieszkańców ostrzeliwanego i bombardowanego Dubrownika. 
Zapożyczyła nazwę od swego twórcy - neapolitańczyka Onofria della Cavy.

   

Zaraz za fontanną /cysterną/ w głębi placu stoi wybudowana w XIII wieku dawna siedziba klarysek. Zanim zakon został rozwiązany w 1806 r. przez administrację napoleońską /stworzono w nim magazyn amunicji/ od XV wieku prowadził sierociniec. 
Niestety prawda o  misjonarskiej działalności dubrownickich klarysek w okresie Średniowiecza jest dosyć mroczna i owiana tajemnicą,  a wiąże się ona ze znajdującym się po drugiej stronie ulicy Stradun Kościołem i Klasztorem franciszkanów.
W XIV wieku przez dość długi czas oba klasztory były ze sobą połączone podziemnym przejściem. Dla zakonników była to pokusa, której nie mogli się oprzeć. Świadczą o tym tajne statystyki wskazujące na fakt, że w klasztornych murach rodziło się rocznie około 50 dzieci, które potem wychowywane były w sierocińcu prowadzonym przez karmelitanki, czyli niejednokrotnie swoje biologiczne matki - razem z dziećmi z miasta.
O fakcie tym dowiedziałam się z filmu pt. "Podróże marzeń - Chorwacja".

Kościół klarysek z lewej strony fontanny

Kościół franciszkanów

Fragment głównej ulicy miasta - Stradun

Budowę Kościoła Franciszkanów rozpoczęto w 1343 r., a gdy zniszczyło go trzęsienie ziemi w 1667 r. budowę podjęto od nowa.  

W kościele pochowany jest chorwacki poeta Ivan Gundulić. Nad głównym wejściem znajduje się XV-wieczny rzeźbiony portal, ozdobiony Pietą oraz postaciami św. Hieronima i Jana Chrzciciela znajdującymi się po obu stronach rzeźby. Nad wizerunkiem matki Bożej i Jezusa znajduje się postać Boga Ojca. 

 

 

Kiedy z gwarnej i tłocznej ulicy wchodzi się na klasztorne krużganki - otaczająca  rzeczywistość nabiera  zupełnie innego wymiaru, a wszechobecny spokój, cisza, zieleń drzew  oraz szmer wody dochodzący z ogrodowej fontanny sprawiają, jakby nagle czas się zatrzymał.
Krużganki są dziełem Czarnogórca Mihoje Brajkova z Baru. 
Ośmioboczne smukłe kolumienki połączone zostały w pary wspólnymi kapitelami, które zindywidualizowano, opatrując podobiznami zwierząt, ptaków, ludzkich głów i fantastycznych stworów. 

Podobno jedna z głów przy głównym wejściu jest autoportretem ich twórcy. Brajkov zmarł w 1348 r. podczas zarazy. Dzieła dokończyli Mijen Radimislić i Leonard Stjepanov z Florencji. Im przypisuje się wykonanie sklepień krzyżowych. Arkady otaczają wysadzany drzewami mały ogród z obudowaną studnią. 
Na ścianach świątyni możemy podziwiać malowane obrazy, przedstawiające motywy z  życia świętych oraz historii kościoła.

  

Wzdłuż kościelnych krużganków, na ścianach - prezentowana jest wystawa fotograficzna poświęcona jednemu z franciszkanów, który wyjechał  z misją na Czarny Ląd. 
Szczerze mówiąc wszystkie te fotografie wywołały u mnie bardzo smutną reakcję i niezbyt miłe skojarzenia. Kiedy patrzy się na  małe, ciężko pracujące dziecko lub trzymające w ręku karabin maszynowy - jest to naprawdę niecodzienny i przygnębiający obraz.
Od razu przypomniała mi się biograficzna książka Luciena Badjoko pt. "Byłem dzieckiem żołnierzem", opowiadająca historię dwunastoletniego chłopca, który wraz z tysiącami innych dzieci brał udział w wojnie domowej pomiędzy plemionami  Tutsi i Hutu.

Bardzo się cieszę się, że będąc w Dubrowniku mogłam zobaczyć również najstarszą europejską aptekę założoną w 1317 roku, znajdującą się na terenie Klasztoru Franciszkanów. 

Obok wirydaża w małym muzeum zgromadzono najróżniejsze słoje, moździerze, manuskrypty, a także obrazy i fragmenty odkrytych kościelnych murów pochodzące z XV i XVI wieku.

Obok starej apteki prosperuje jej współczesna wersja o bardzo pięknym wnętrzu

Szczerze mówiąc chciałam Was jeszcze dzisiaj zabrać na mury Starego Miasta z których roztacza się niezwykła panorama - ale wydaje mi się, że wtedy mój post byłby zdecydowanie przydługi.

Przekładamy więc spacerowanie nad czerwonymi dachami Dubrownika na następny raz, a ja życzę Wam wszystkim udanego, pełnego miłych wrażeń tygodnia i już teraz zapraszam na część II moich opowieści.

Dubrownik, 5 wrzesień 2016