Pod niebem Toskanii - słoneczna Piza

16.4.17

Pod niebem Toskanii - słoneczna Piza

Długo zastanawiałam się nad tym jak powinnam zatytułować serię moich toskańskich postów. Przed wyjazdem do Włoch byłam przygotowana na notorycznie świecące słońce, codzienny piknik na zielonej trawce i nieustająco błękitne niebo. 
Jednym słowem - "Pod słońcem Toskanii".  
Ale jak to zazwyczaj w życiu bywa - wredna rzeczywistość zweryfikowała moje wyobrażenia o wiecznie pogodnej Toskanii, serwując nam naprzemiennie ulewny deszcz z pochmurnym niebem, które po moich usilnych prośbach i zaklęciach co jakiś czas pokazywało jednak swoje radosne oblicze:) 

Kiedy przybywamy do Pizy byłoby grzechem  gdybym czepiała się  pogody.   Niebo jest lazurowe, trawa soczyście zielona, słoneczko przygrzewa, a kiedy z gwarnych i niezbyt czystych ulic miasta wchodzimy przez główną bramę  na Plac Cudów, odnoszę wrażenie jakby dokonywała  się jakaś dziwna transformacja.

A z czego ona wynika?

Otóż dla mnie kompleks tych wszystkich budowli znajdujących się na Campo dei Miracoli /Plac cudów/ w postaci: Baptysterium, Kościoła oraz Krzywej Wieży  wygląda jak namalowany obraz na tle błękitnego nieba lub duża makieta ustawiona na świeżej, soczystej trawie. 

Jest to prawdziwy Plac Cudów, na którym ludzie z całego świata /prym wiodą oczywiście Japończycy/ przyjmują przedziwne "fotograficzne" pozy. Jedni próbują wieżę podtrzymać, inni się o nią opierają, a jeszcze inni po prostu spadają z barierek. 

Ci, którym jest wszystko jedno lub zmęczyli się już intensywnym pozowaniem do zdjęć  - najzwyczajniej w świecie leżą lub siedzą sobie na trawie. 

Wypisz, wymaluj - istny "pizański teatr", z udziałem międzynarodowej obsady aktorskiej:)

Zobaczcie zresztą sami.

 

Choćbyśmy nie wiem jak bardzo kombinowali, nie da się ukryć faktu, że Krzywa Wieża w Pizie naprawdę jest krzywa. 
Co prawda najważniejszą budowlą na Campo dei Miracoli jest Katedra, a wszystkie pozostałe stanowią tylko dla niej tło, ale tak naprawdę kiedy ktoś wypowiada słowo "Piza" -  skojarzenie  jest zawsze jedno - Krzywa Wieża.

W Średniowieczu, ze względu na mizerię ówczesnej matematyki i fizyki, architekci opierali się wyłącznie na intuicji i doświadczeniu. Na ogół ich kalkulacje okazywały się trafne, ale czasem zdarzały się pomyłki. Chyba najbardziej spektakularną jest właśnie pizańska dzwonnica, która obecnie przyciąga  tłumy turystów z całego świata. 

W 1173 r. błędnie wybrano miejsce, na którym zaczęto stawiać budowlę, nie bacząc na niestabilny grunt. Na skutki nie trzeba było długo czekać. 
Już w trakcie prac kampanila zaczęła się zapadać i wyraźnie odchylać od pionu. Po niemal stuletniej przerwie i długotrwałych naradach prace wznowiono, powodując pogłębienie się przechyłu. Roboty znowu stanęły, aż w 1350 r. wzniesiono zwieńczenie i zakończono prace.

Cylindryczna kampanila, pokryta od zewnątrz ażurowymi galeryjkami, składa się z ośmiu kondygnacji i liczy 58,5 m wysokości. Wewnątrz biegnie kolista klatka schodowa z 293 schodami. 

Pierwsze prace ratunkowe, mające na celu zabezpieczenie wieży przed katastrofą podjęto już w XIX w., ale przyniosły one więcej szkody niż pożytku. Oblicza się, że od czasu zakończenia budowy do schyłku XX wieku krzywizna powiększyła się o około 4 m., a kiedy w 1990 r. osiągnęła prawie 5,5 m, dzwonnica została zamknięta dla zwiedzających. 

Opracowaniem metody ratowania budowli zajęła się Politechnika w Turynie, a koordynatorem całej akcji został jej profesor i nasz rodak - Michał Jamiołkowski. Kampanilę spięto w kilku miejscach ściągami i przymocowano do pobliskiego budynku za pomocą stumetrowych stalowych smyczy, co pozwoliło zapobiec katastrofie.

Operacja ratowania zabytku trwała 12 lat i pochłonęła 30 mln dolarów. 

W 2001 r. kampanilę ponownie udostępniono turystom. Jak zapewniają konstruktorzy jest ona bardzo dobrze zabezpieczona i powinna przetrwać kolejne stulecie.

Pizańska Katedra to pięcionawowa bazylika Zaśnięcia Najświętszej Marii Panny. Pokryta galeryjkami fasada, inkrustowana różnymi rodzajami kamienia i ceramiką, jest arcydziełem stylu pizańskiego. Obecny wygląd wnętrza pochodzi z czasów odbudowy kościoła po pożarze w 1595 r. z którego uratowano zaledwie kilka elementów średniowiecznego wystroju. Jednym z nich jest mozaika z ok. 1300 r. w głównej absydzie, przedstawiająca tronującego Chrystusa pomiędzy Maryją i św. Janem. 

W głównej nawie warto zwrócić na świecznik z 1587 r. zwany Lampą Galileusza. Według tradycji obserwacja ruchu świecznika doprowadziła uczonego do odkrycia prawideł rządzących ruchem wahadła.

W prawym ramieniu transeptu jest grób patrona Pizy, żyjącego w XI wieku - San Ranieri.

Na szczególną uwagę zasługują piękne wrota z brązu wykonane w 1181 r.,  które  prowadzą do Katedry.

Trzeci człon katedralnego zespołu - Baptysterium - nosi piętno kilku stylów. Pękata bryła budowli i jej przysadziste proporcje to dzieła architektury romańskiej, zdobiące elewacje pinakle i trójkątne szczyty są dziedzictwem gotyku, wewnątrz zaś dostojny rytm półkolistych arkad zapowiada nadejście renesansu.
Wznoszenie baptysterium po 130 latach prac doprowadzono do końca około roku 1280. W ostatnim etapie budową kierowali Nicolo Pisano i jego syn Giovanni. Oni też są autorami rzeźb zdobiących baptysterium. 
W ascetycznym wnętrzu uwagę zwraca basen chrzcielny z połowy XIII w., zwieńczony postacią Jana Chrzciciela oraz ambona Nicola Pisana z 1260 r., ozdobiona pięknymi reliefami. Dzieło jest uznawane na najwybitniejszy przykład protorenesansu w rzeźbie włoskiej. 
Artysta pozostawał pod wpływem sztuki starożytnej: w scenie pokłonu Trzech Króli Madonna wygląda jak dostojna rzymska matrona, a brodaci królowie przypominają antycznych filozofów. Z kolei wśród podtrzymujących pulpit postaci, wyobrażających chrześcijańskie cnoty, można odszukać muskularną figurę Herkulesa, symbolizującą męstwo.
 

Zwróćcie uwagę na basen chrzcielny. Jego spore rozmiary oraz wygląd świadczą o tym, że akt chrztu odbywał się  nie przez pokropienie, jak ma to miejsce w obecnym kościele katolickim, lecz przez zanurzenie całej postaci. Tak właśnie został ochrzczony Jezus oraz Jego późniejsi naśladowcy.

Greckie słowo "baptisma" oznacza właśnie  zanurzenie.

Sam Jezus w czasie swojej publicznej działalności podkreślał  jak ogromne znaczenie dla naszego zbawienia ma obrządek chrztu:   

"Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam, jeśli się ktoś nie narodzi z wody i z Ducha, nie może wejść do królestwa Bożego" (J 3,3-6 BT).

Na temat chrztu oraz jego ewolucji na przestrzeni wieków -  pisałam  tutaj.

W związku z tym, że Pizę szkoda  nam już opuszczać, a pogoda naprawdę zachęca do spacerów, więc maszerujemy jeszcze na Piazza dei Cavalieri, gdzie w promieniach marcowego słoneczka oddajemy się błogiemu lenistwu, w celu naładowania akumulatorów przed dalszą podróżą.

Historia tego placu sięga średniowiecza, a pełnił on funkcję o charakterze rzymskiego Forum Romanum, czyli centrum politycznego Pizy. 

Jego główną ozdobą jest duży pałac pokryty sgraffitową dekoracją - zaprojektowany przez Giorgia Vasariego dla Zakonu Kawalerów św. Stefana.  

Zakon ten skupiający rycerzy walczących z Turkami i piratami został założony przez księcia Toskanii - Kosmę I Medyceusza. Umieszczone na fasadzie pałacu popiersia przedstawiają członków rodu, a na środku placu stoi pomnik samego księcia. Obecnie w budynku mieści się jeden z wydziałów uniwersytetu pizańskiego.

Czy podobała Wam się Piza? 
Ja jestem nią oczarowana od samego początku do samego końca i uważam, że jest to jedno z miejsc, które w realu wygląda o wiele lepiej niż na zdjęciach. 
Jestem przekonana, że większość osób odwiedzających to miasto podziela moje zdanie. Jeśli kiedykolwiek znajdziecie się w okolicach Pizy - koniecznie wdepnijcie na Campo dei Miracoli, żeby za przykładem innych turystów, chociaż przez krótką chwilę móc podtrzymać Krzywą Wieżę lub posiedzieć sobie na zielonej trawce, pod błękitnym niebem Toskanii:)

Carpe diem:)

Życzę Wam nieustającej radości życia 
oraz  dostrzegania pozytywów 
nawet w najmniejszych przyjemnościach
 dnia codziennego:)

Włochy -  Piza, 01.03.2017 r.