Dzielnica Albaicin w Granadzie

5.4.16

Dzielnica Albaicin w Granadzie

Widok na dzielnicę Albaicin z Alhambry

Gdyby ktoś zapytał mnie w trakcie podróżowania po Andaluzji, gdzie chciałabym zamieszkać - czy w ekskluzywnym hotelu z basenem, czy raczej wolałabym miejsce przypominające bardziej przyczółek dla wszelkiej maści artystów, muzyków, rysowników i tzw. "wolnych strzelców"? - moja odpowiedź byłaby jednoznaczna. Wybrałabym bez dwóch zdań drugą opcję, czyli miejsce z klimatem i bijącym sercem prawdziwej Andaluzji.

Być może płynie we mnie nutka cygańskiej krwi?:) 

A gdzie można znaleźć takie miejsce? Odpowiedź jest prosta: Albaicin. 

Kiedy z centrum gwarnej i tłocznej Granady przenosisz się nagle do tej specyficznej dzielnicy - odnosisz wrażenie, że to już jest zupełnie inna bajka, a pierwsze kroki postawione na ulicy prowadzącej w górę miasta,  przenoszą nas w typowo mauretański i "outsiderski" klimat.

Albaicin to dzielnica zbudowana na wzgórzu w Granadzie, która była zalążkiem starożytnego miasta Elvira.

Wzgórze usiane jest białymi domami, między którymi przebiegają wąskie uliczki. Podobno niewiele się tutaj zmieniło od czasów, w których mieszkali w tym miejscu Maurowie.

Nazwa przedmieścia Albaicin pochodzi z języka arabskiego al-ba'isin, czyli biedni i jest jak najbardziej na miejscu, ponieważ w epoce panowania Nasrydów obszar ten był zasiedlany przeważnie przez biednych muzułmanów, uciekających przed hiszpańską rekonkwistą.

Kiedy w 1227 r. Muzułmanie zostali wyrzuceni przez wojska Ferdynanda III Świętego z miasta Baeza, schronili się w Granadzie, zasiedlając północną część wzgórza.

Mieszkali w tym miejscu do powstania w noc wigilijną 1568 r. Część ludności została wyrżnięta, część uciekła w góry Alpujarras /Alpuhara/.

Większa część dzielnicy Albaicin to po prostu fragment Alcazaby /muzułmańskiej cytadeli/, z której przetrwały jedynie zachodnie mury.

Większość kościołów w tej dzielnicy zbudowana jest na fundamentach meczetów, a minarety przerobiono na wieże z dzwonnicami. 

Colegiata del Salvador początkowo została wzniesiona jako szkoła, która miała pełnić funkcję chrystianizacji Muzułmanów. Jako, że wzniesiona była w samym centrum ich dzielnicy - "plan ewangelizacji" nie bardzo się powiódł, a księża rezygnowali i wyprowadzali się z tego miejsca jeden za drugim. 

Wewnętrzny dziedziniec budynku Patio de los Naranjas, stanowi jeden 

z piękniejszych przykładów muzułmańskiej architektury w Granadzie.

Idąc wąskimi i krętymi uliczkami dzielnicy - co rusz spotykamy interesujących oraz alternatywnych ludzi. Są tacy, którzy coś malują, grają, śpiewają flamenco, lub po prostu żyją tutaj. Czasami lepiej, czasami gorzej, ale najważniejsze jest to,  że własnym rytmem i własnym życiem - bez narzuconych standardów z zewnątrz.

Niektórzy z nich uciekli z domu w poszukiwaniu wolności i możliwości wykazania się swoimi różnorakimi zdolnościami.

Wielu słynnych tancerzy flamenco wywodzi się właśnie stąd. 

Ta część Granady pachnie dobrą kuchnią, kadzidełkami oraz palonymi po kątach skrętami.

Absolutnie nie twierdzę, że mieszka w tej dzielnicy margines społeczny, ale życie jej mieszkańców z całą pewnością daleko odbiega od życia ludzi mieszkających w centrum wielkich miast.

Ponieważ panuje w tym miejscu bardzo swojski klimat - przypuszczam, że właśnie  dlatego tak bardzo mi się tutaj podoba. 

W połowie drogi - w zakamarku jakiejś krętej uliczki, daje się słyszeć głos śpiewający flamenco. Miałam wrażenie, że znajduję się   w najlepszej sali koncertowej. 

Po pierwsze - wspaniała akustyka, a po drugie - jak on pięknie śpiewał. Stałam i słuchałam. Nagrałam fragment jego występu, który nie wiem jakim cudem zniknął z mojego aparatu. Bardzo żałuję, ponieważ gość był naprawdę niesamowity.

Ukoronowaniem naszej wspinaczki na szczyt wzgórza Albaicin jest przepiękny widok roztaczający się na miasto oraz Alhambrę, położoną u podnóża ośnieżonych gór Sierra Nevada.

Myślę, że ten Pan idealnie oddaje klimat i atmosferę
dzielnicy Albaicin.
Ja osobiście byłam nim oczarowana.
Po prostu prorok we własnym mieście.

Na zakończenie chciałabym tylko dodać, że   jeśli ktoś z Was znajdzie się w Granadzie, niech nie zapomni o dzielnicy Albaicin oraz sąsiadującej z nią dzielnicy Sacromonte, o bardzo podobnym klimacie i specyfice. Koniecznie trzeba zajrzeć w obydwa te miejsca. 

Sacromonte /Święte Wzgórze/ słynie z jaskiń oraz grot, w których zamieszkiwali i nadal zamieszkują Cyganie, przybyli z Czech z wojskami Karola V. 

Aktualnie słyną one z modnych lokalów flamenco oraz dyskotek.

Niestety, ze względu na brak czasu  do Sacromonte już nie dotarliśmy.  

No ale tak już w życiu jest,  że czasem coś musi odbywać się kosztem czegoś.  

Przypuszczam, że aby poznać wszystkie atrakcje Andaluzji i pozaglądać w różne kąty i zakamarki miast oraz wiosek - trzeba spędzić w tym regionie co najmniej kilka miesięcy.

Długo nie musieliśmy czekać, żeby zobaczyć na własne oczy "skalne domy" oraz ich mieszkańców. Kiedy wyjeżdżaliśmy z Granady, na jej obrzeżach natrafiliśmy na takie oto interesujące "lokale". Jak widać na załączonym obrazku w grotach skalnych da się mieszkać. 

Byłam w lekkim szoku. Tutaj naprawdę mieszkają ludzie. Przed jednym takim "domem" mężczyzna trenował boks, a w innym miejscu relaksował  się na leżaczku.

Niestety zdjęcia robiłam z samochodu, więc nie udało mi się chłopaków uchwycić .

Muszę Wam powiedzieć, że tych "outsidersów" było naprawdę sporo. 

W sumie, w takim ciepłym klimacie to całkiem fajne rozwiązanie. Kiedy na zewnątrz panuje niemiłosierny upał, w środku musi być całkiem przyjemnie. Można powiedzieć "letnia rezydencja". A tak całkiem serio to chyba nie zdecydowałabym się na tego typu apartament.

Kiedy docieramy do pokoju hotelowego /między zdjęciami poniżej i powyżej panuje lekki dysonans/, położonego obok Granady - z okna rozpościera się cudowny widok na szczyty gór Sierra Nevada.

    

 

Dla osób, które chciałyby bliżej poznać historię muzułmanów osiedlających się, a następnie wypędzonych z dzielnicy Albaicin - proponuję książkę Ildefonsa Falconesa zatytułowaną "Ręka Fatimy". Przenosimy się do Hiszpanii, gdzie w scenerii XVI-wiecznej Andaluzji rozgrywają się brutalne sceny. Muzułmanie są uciskaną mniejszością, ograniczeni pod względem ekonomicznym, a także religijnym. W życie wchodzi dekret nakazujący Moryskom nosić się tak samo jak chrześcijanie i nie używać języka arabskiego. Siłą zmuszani są do przechodzenia na chrześcijaństwo. W ludziach rodzi się bunt, a jego przywódcą jest farbiarz z Albaicin.

W powstaniu uczestniczy 13-letni chłopiec Hernando Ruiz - nieślubny syn muzułmanki Aiszy, zgwałconej przez proboszcza z jej wioski. Rodzina oddała ją za dwa muły Brahimowi, poganiaczowi mułów. Zarówno kobieta jak i jej syn Hernando są bici i poniżani przez despotę Brahima... 

Szczerze zachęcam do przeczytania tej książki. Myślę, że zadowoli ona osoby lubiące historię, jak również tych, którzy poszukują wrażeń. 

Jak to bywa u Falconesa - obowiązkowo występuje w niej  wątek miłosny:)

Ja tymczasem mówię Wam - do zobaczenia kolejnym razem i już dzisiaj zapraszam do niesamowitego pałacu Nasrydów, znajdującego się w kompleksie pałacowym Alhambra.

Granada-Albaicin, 01.03.2016 r.