Alhambra - rubin w koronie Granady

11.4.16

Alhambra - rubin w koronie Granady

"Sabika to korona na czole Granady, 

nad którym gwiazdy zapragnęły być jej inkrustacją.

A Alhambra - Bóg niech czuwa nad nią! 

- jest rubinem w tej koronie"

Ibn Zamrak - wezyr sułtanów

Kiedy stoję i patrzę na wzgórze Sabika,  ze wzgórza dzielnicy Albaicin - nie mogę doczekać się momentu, kiedy osobiście tam zajrzę.
Lubię taki lekki dreszczyk niepewności i tajemniczości w odkrywaniu i poznawaniu nowych miejsc.
Zastanawiam się nad tym - czy Alhambra jest przereklamowana, czy też zasługuje na szczególne uznanie jakim cieszy się w oczach wszystkich odwiedzających ją turystów. 
Przoduje również w rankingach jako jeden z najpiękniejszych kompleksów pałacowych na świecie i nieoficjalnie uważana jest za jeden z jego cudów.
Skoro w 2014 roku miejsce to odwiedziło 2,5 miliona turystów, to chyba musi mieć w sobie "to coś".

Jednak swoją opinię i wnioski w tej kwestii zostawiam na koniec, a Wy sami zobaczcie i oceńcie to dzieło sztuki mauretańskiej.
Zatem dzisiaj, wszystkich moich gości bez wyjątku,  zapraszam serdecznie "na pokoje Alhambry".  
A co tam - raz się żyje. Mam nadzieję, że będzie to uczta dla Waszych oczu, która zrekompensuje brak jedzenia:)
Wchodząc przez główną bramę - alejką porośniętą cyprysami oraz innymi drzewami - kierujemy się w górę, podziwiając przy okazji panoramę Granady.

Po krótkim spacerze - naszym oczom ukazuje się dosyć okazała budowla, 
a jest nią  pałac cesarza Karola V.
Znajduje się pomiędzy Alcazabą, a pałacem Nasrydów. Powstał znacznie później, bo dopiero w XVI wieku i miał być symbolem zwycięstwa Królów Katolickich nad dynastią arabską. Nazwa jest troszeczkę na wyrost, ponieważ cesarz Karol V nigdy w tym pałacu nie mieszkał.
Pałac zaprojektował Pedro Pachuc - uczeń Michała Anioła.

Pałac zbudowany jest na planie kwadratu, w środku znajduje się patio otoczone kolumnadą w stylu jońskim i doryckim. Struktura budynku jak na owe czasy była bardzo modernistyczna.

W mieszczącym się na górnym piętrze pałacu Muzeum Sztuk Pięknych i Muzeum Alhambra wystawione są obrazy i rzeźby mistrzów arabskich począwszy od XV do XX wieku. Odbywają się tutaj również wystawy czasowe, koncerty w ramach projektu Granada Music oraz festiwale tańca.

Kiedy napatrzyliśmy się już na dzieła sztuki arabskiej - stajemy pod murami twierdzy Alcazaba, z której rozciąga się niesamowity widok na Granadę.

W związku z coraz liczniej napierającymi na południe Hiszpanii wojskami królestw Aragonii i Kastylii - panujący od VIII wieku Maurowie zaczęli obawiać się, że ich panowanie zmierza ku końcowi.

Aby w jakiś sposób temu zapobiec oraz w miarę możliwości móc kontrolować i obserwować swoje kurczące się imperium władcy muzułmańscy zdecydowali się na  budowę twierdzy, która  w IX wieku miała charakter tylko i wyłącznie obronny.
W ten sposób na wzgórzu Sabika powstała Alcazaba.  Dopiero w XIII wieku założyciel dynastii Nasrydów Muhammad I kazał odbudował twierdzę Maurów i otoczyć ją fortyfikacjami. 
Wzgórze ma ok. 100 metrów. Z tyłu znajdują się wzgórza Sierra Nevada, więc żadna armia nie mogła atakować z tej strony. Do dzisiaj zachowały się trzy wieże: Quebrada /Złamana/, Homenje /ostatniej obrony/, oraz Torre de la Vela /Czuwania/. 
Z trzeciej wieży dawano sygnał oznaczający porę nawadniania pól, a także miała być ostrzeżeniem dla potencjalnych wrogów. Forteca wzniesiona jest nad stromym urwiskiem. Na tej właśnie wieży zrozpaczeni Maurowie drugiego stycznia 1492 r. o godzinie 15.00 ujrzeli chrześcijański krzyż i chorągwie Królów Katolickich.

W 1245 r. Muhammad I stracił północne ziemie. W obawie przed wrogami chrześcijańskimi wznosi sieć wież obserwacyjnych w obrębie Granady. Sygnały wysyłano za pomocą lustrzanych płytek, dymu i ognia.

Kiedy w 1246 r. Ferdynand III zajął hiszpańskie miasto Jean i zaczął posuwać się coraz bardziej na południe - Muhammad zdaje sobie sprawę, że nie da rady się obronić i odeprzeć ataków.

Zawiera zatem z Ferdynandem układ, pomagając mu zdobyć Sewillę, żeby bronić Granady. Wie, że zawarta umowa w każdej chwili może być zerwana. Spieszy więc żeby dokończyć fortecę Alcazaba, przeznaczoną dla żołnierzy strzegących Alhambry.

Mury mają grubość 3 metrów. Na terenie Alcazaby mieszkali żołnierze sułtana oraz ludzie, którzy się nimi zajmowali. Była tutaj także garbarnia, piekarnia oraz ogrody pełniące nie tylko funkcje rekreacyjno-ozdobne, ale uprawiano w nich przede wszystkim warzywa oraz owoce. Mieszkańcy utrzymywali się z prac wykonywanych na rzecz sułtana. 

Na terenie kompleksu mieszkało wówczas około pięć tysięcy osób.  

Na wzgórzu Sabika nie było wody, więc Muhammad I wraz ze swoimi inżynierami wymyśli sprytny plan.
W dole miasta /kilkaset metrów poniżej wzgórza/ płynie rzeka Darro.
Zbudowano zatem tamę-kanał, dzięki któremu w ciągu 5 sekund woda pod ogromnym ciśnieniem dostawała się na sam szczyt.
W Alhambrze oraz jej ogrodach Generalife /będę pisać w kolejnych postach/ woda cały czas płynie i jest w ciągłym ruchu.

Chodziło głównie o jej krystaliczną czystość, co było niezbędne do codziennego rytuału ablucji /kilkakrotnego obmywania przed modlitwą/. Inżynierowie musieli systematycznie oczyszczać kanały. Nadmiar wody odprowadzano bocznym kanałem wybudowanym obok murów miasta, którymi woda wracała do rzeki. 
Natomiast problem  niedoboru wody rozwiązano w taki sposób, że wybudowano kilka rezerwuarów, które w czasie suszy nawadniały ogrody. 
Był to mechanizm napędzany przez chodzącego w kółko osła i obracającego tryby koła wodnego. 
Muhammad I niestety nie zobaczył dokończonego dzieła swojego życia, ponieważ zmarł przed  zakończeniem prac w 1273 roku.
Jak to dobrze, że ja mogę tutaj być i podziwiać dzieło ludzi, którzy o kilka wieków wyprzedzili swoją myślą techniczną i artystyczną pozostałe kraje średniowiecznej i zacofanej Europy.

W całej Andaluzji ziemia ma taki kolor

Alhambra z języka arabskiego oznacza "czerwona wieża".
Nazwa jak najbardziej odpowiada rzeczywistości, ponieważ u podnóża twierdzy znajdowała się czerwona glina oraz kamień, które w połączeniu z wodą formowano i po prostu z tego materiału budowano zamek.
W związku z tym, że wszystko znajdowało się na miejscu, robotnicy w ogóle nie musieli się nigdzie przemieszczać.
I w ten właśnie sposób dzień po dniu, minuta po minucie, sekunda po sekundzie powstawała królewska Alhambra - jedno z piękniejszych dzieł sztuki mauretańskiej na świecie.

Aż trudno w to uwierzyć, że przez długi czas Alhambra była miejscem, w którym koczowali i mieszkali żebracy, ludzie bezdomni oraz psy, a Napoleon w czasie swojej kampanii na Półwyspie Iberyjskim chciał Alhambrę zniszczyć i zrównać z ziemią. 
Niestety - albo raczej dzięki Bogu jego niecny plan się nie powiódł i wzgórze Sabika ocalało.

Dzisiaj miałam również zamiar pokazać pałac Nasrydów, ale wtedy mój post byłby zdecydowanie przydługi, więc następnym razem zapraszam Was na pokoje sułtanów, w dosłownym tego słowa znaczeniu.

Alhambra - Granada, 02.03.2016