Siena w strugach deszczu

3.11.17

Siena w strugach deszczu

Może, gdyby Siena powitała nas przynajmniej jednym promyczkiem słońca lub gdyby chociaż troszkę mniej padało, gdyby wyścig kolarski Monte Paschi Eroica nie sparaliżował całkowicie ruchu ulicznego, a ja mogłabym swobodnie spacerować i pozaglądać w różne zakamarki miasta  - być może wtedy pokochałabym Sienę i powtórzyła za Ferencem Mate, autorem książki "Winnica w Toskanii", że "Siena należy do najpiękniejszych miast Toskanii".

Niestety moją pierwszą wizytę tutaj - zapamiętałam jako niekończący się zbieg niesprzyjających okoliczności. Zazwyczaj nie lubię odbierać rzeczywistości w pesymistycznych kategoriach, ale  czasem takie niefortunne sytuacje potrafią zepsuć nawet najlepszy plan działania oraz zagłuszyć tkwiące gdzieś w człowieku niewyczerpane pokłady optymizmu.  Gdyby, gdyby, gdyby  ...

Koniec już narzekania, a teraz przechodzimy  do konkretów. Po opuszczeniu samochodu maszerujemy w stronę Starego Miasta, pstrykając kilka zdjęć po drodze. Siena, podobnie jak większość toskańskich miasteczek położona jest na wzgórzu, więc prezentuje się imponująco. Niestety spora mgła utrudnia widoczność, dlatego jakość moich zdjęć  pozostawia wiele do życzenia. 
Oj, gdyby słoneczko zechciało podświetlić te mury chociaż na krótką chwilę - efekt byłby naprawdę piorunujący:)
O kurcze i znowu to moje "gdyby". 

Gdybym /:)/ miała wskazać jakiś szczególny element z którym kojarzy mi się Siena, to z całą pewnością w pierwszej trójce znalazłaby się postać wilczycy karmiącej małego Remusa i Romulusa. Praktycznie w każdym zakamarku miasta - czy to muzeum, czy też w sieneńskiej katedrze - wszędzie możemy spotkać tę właśnie scenkę rodzajową - malowaną bądź rzeźbioną.

Prawdopodobnie na początku swego istnienia Siena była ośrodkiem etruskim, później - od około 30 roku przed Chrystusem, stała się rzymską kolonią zwaną Saena Julia. Sieneńczycy  utrzymywali, że miasto założył Seniusz - syn Remusa i dlatego za symbol miasta obrali karmiącą wilczycę. Mieszkańcy uważają to za powód do dumy i mienią się potomkami Rzymian.

Nie ulega najmniejszej wątpliwości, że najbardziej rozpoznawalnym miejscem oraz wizytówką Sieny  jest Piazza del Campo. Będąc tutaj po raz pierwszy - każdy człowiek ma inne skojarzenia. Gdybym ja miała do czegokolwiek porównać ten plac i przypisać mu jakiś kształt - wybrałabym muszlę /nie klozetową:)/.
Niektórzy powiadają, że jest on najpiękniejszy na świecie. Niestety będę polemizować. Ze wszystkich dotychczasowych placów jakie widziałam w swoim życiu - według mnie palma pierwszeństwa należy  się Placowi  Hiszpańskiemu w Sewilli /tutaj/.
Piazza del Campo zbudowano w XIV wieku z cegieł i marmuru - na miejscu dawnego targowiska, uzyskując wklęsły kształt muszli. Dwa razy w roku odbywa się tutaj słynny wyścig konny - Palio, który przyciąga ogromne rzesze turystów i mieszkańców. Festyn ten sięga czasów Średniowiecza i odbywa się na cześć Matki Boskiej. Mimo, iż trwa jedynie trzy okrążenia wokół placu, budzi ogromne emocje i zainteresowanie wśród osób oglądających, lecz przede wszystkim tych, którzy biorą w nim udział.
"Spadzistymi zejściami spływają na Campo turyści, mieszkańcy miasta, wycieczki szkolne" - pisał Herling Grudziński. 
Jeśli chcemy zobaczyć jak plac prezentuje się z lotu ptaka, wystarczy wspiąć się na górującą nad miastem Torre del Mangio /Wieża Obżartucha/. Wybudowano ją w latach 1325-1448, a jej nazwa pochodzi od przydomku pierwszego strażnika, który podobno cały zarobek wydawał na jedzenie. Piękny zegar z białego marmuru dodano w 1360 r. 
Torre ma 102 metry wysokości i można na nią wejść spiralą schodów liczących około 500 stopni /ufff../

Sieneńska Katedra bardzo przypomina mi swoim kształtem oraz kolorystyką florencką Bazylikę Santa Croce /tutaj/.
Obie świątynie budowano na przełomie XII i XV wieku. Katedra w Sienie obłożona jest pasami białego i czarnego marmuru, na fasadzie dominuje blady róż z pozłacanymi mozaikami na samej górze. W zasadzie nigdy jej nie dokończono i w XIV wieku, ze względu na brak funduszy prace przy nowej części katedry przerwano. 
Koronkową fasadę ozdobioną dziesiątkami posągów i wieżyczek, zaprojektował około 1284 r. Giovanni Pisano.
Jej wnętrze  - być może za sprawą łuków charakterystycznych dla architektury mauretańskiej, kojarzy mi się z hiszpańską Mezquita Catedral w Kordobie /tutaj/. 
Ależ mam dzisiaj dużo skojarzeń:)
Zaprawdę powiadam Wam - wiele rzeczy w sieneńskiej Katedrze może zachwycić, ale dla mnie najpiękniejszą okazała się niewiarygodna - marmurowa posadzka, przedstawiająca kilkadziesiąt różnych scen - zarówno historii biblijnych, jak również symboli związanych z miastem.  Zastosowana perspektywa oraz ciekawe wzory geometryczne sprawiają wrażenie trójwymiarowości. 
Najcenniejszym dziełem w katedrze jest ambona, wykonana w latach 1266-1268 przez Nicola Pisano. Przy projekcie pomagał mu syn - Giovanni oraz Arnolfo di Cambio. Niestety, ze względu na trwające prace konserwatorskie, ambona była obstawiona rusztowaniami:(

Kolejną atrakcją katedry jest niewątpliwie Libreria Piccolomini - Biblioteka, której budowę rozpoczęto w 1495 roku na zlecenie kardynała Todeschiniego Piccolominiego - późniejszego papieża Piusa III. Zamierzał on stworzyć godne miejsce, w którym można by zgromadzić liczne i niezwykle cenne kodeksy znajdujące się w posiadaniu jego wuja papieża Piusa II. Pomieszczenie jest niezwykłe, a największą uwagę przykuwają freski Pinturicchia przedstawiające sceny z życia Piusa II. 

W Bibliotece możemy też podziwiać Trzy Gracje - rzymską kopię greckiej rzeźby.

No cóż - prawda jest taka, że o dziełach sztuki zgromadzonych w sieneńskich muzeach można by pisać w nieskończoność oraz pokazywać niezliczoną ilość zdjęć ukazujących twórczość znanych artystów, którzy tam tworzyli.
Jako że nazwisko Pisano /zarówno ojca jak i syna/, wpisało się na stałe do  repertuaru sieneńskiej sztuki - poniżej przedstawiam Wam kilka rzeźb tych uznanych artystów, znajdujących się w Museo dell'Opera. Są to m.in.: Mojżesz, Symeon, Habakuk, a także obrazy sakralne, starodruki oraz freski innych twórców działających na przełomie XIII i XIV. 

Budowa Baptysterium trwała od 1316 do 1325, a pracami kierował Camaino di Crescenito. Na szczególną uwagę zasługuje chrzcielnica. Nad ośmioboczną misą chrzcielną wznosi się cyborium, a nad nim   umieszczona jest niewielka figura św. Jana Chrzciciela wyrzeźbiona przez Jacopa della Quercia. Jego autorstwa są też niektóre posągi zdobiące nisze cyborium.
Wnętrze baptysterium, podobnie jak wnętrze katedry jest bardzo bogato zdobione. 

Szczerze mówiąc myślałam, że w Sienie spędzimy troszkę więcej czasu, ale tak jak wspomniałam na początku - deszcz absolutnie się nie poddawał, a główne ulice były zupełnie sparaliżowane i odcięte dla turystów oraz mieszkańców.  

Może jeszcze kiedyś tutaj wrócę, żeby spojrzeć na miasto w zupełnie innym świetle /słonecznym/ i wtedy zobaczę to, czym inni się zachwycają, a czego ja dzisiaj dostrzec nie potrafiłam.

W końcu nie na darmo Siena w 1995 roku została wpisana na listę Światowego Dziedzictwa UNESCO.

Mam również nadzieję, że ten wirtualny spacer po skąpanej deszczem Sienie, chociaż troszeczkę Wam się podobał:)

Dziękuję za pozostawione komentarze
i życzę Wam wspaniałego weekendu
/niezależnie od pogody/:)

Włochy - Siena, marzec 2017