Moja przydomowa Toskania i piąta rocznica bloga:)

2.6.20

Moja przydomowa Toskania i piąta rocznica bloga:)

Przyszłość należy do tych, którzy wierzą w piękno swoich marzeń"

E. Roosevelt

Właściwie sama nie wiem od czego powinnam zacząć dzisiejszy szczególny, rocznicowy post. Żartowałam. Oczywiście, że wiem - powinnam zacząć od podziękowań dla wszystkich moich czytelników oraz obserwatorów:)

A więc bardzo dziękuję za to, że ze mną jesteście - wspieracie, czytacie, oglądacie i komentujecie posty, które nie oszukujmy się, niejednokrotnie są baaaaaardzo długie:)

Kiedy dokładnie pięć lat temu /2 czerwiec 2015/ zakładałam bloga, miałam ogromne wątpliwości czy w ogóle powinnam to robić oraz czy ktokolwiek będzie do mnie zaglądał? Jednak z biegiem czasu okazało się, że pisanie postów sprawia mi ogromną przyjemność, a liczba czytelników oraz wejść na stronę jest dosyć duża. Statystycznie, w ciągu jednego miesiąca blog rejestruje około 4,5 tysiąca wyświetleń, więc jest to chyba całkiem niezły wynik oraz dowód na to, że lubicie tutaj zaglądać, co ogromnie mnie cieszy oraz motywuje do dalszej "blogerskiej działalności", chociaż .... 
Muszę się Wam do czegoś przyznać. Ostatnimi czasy dopadł mnie straszny "kryzys twórczy". Nie wiem czy powinnam złożyć to na karb wiosennego przesilenia, czy być może  zwyczajnego wypalenia materiału:) Mam jednak nadzieję, że jest to stan przejściowy i wkrótce wszystko wróci do normy:)  

Tymczasem chciałabym Wam pokazać wiosnę - tę która zawitała do naszego ogrodu oraz pobliskiej okolicy i nieustannie czaruje  nowymi kolorami oraz zapachami. Już nie jeden raz pisałam, że miejsce w którym mieszkam darzę ogromnym sentymentem i jak na razie nic się w tej kwestii nie zmieniło i prawdopodobnie nie zmieni. Prawie codziennie spaceruję po łąkach, skałkach oraz innych nieużytkach rozpościerających się w pobliżu naszego domu i mimo, iż mieszkam tutaj od urodzenia - ciągle odkrywam je na nowo:)

 

Wietrzyk się przyjaźni z obłokami.
Deszcz rzęsisty z łąką i polami.
Ryby się przyjaźnią z czystą wodą.
Słońce zawarło przyjaźń z pogodą.
Ptak przyjaźni się z ptasią piosenką.
Las przyjaźni się z wiewiórką i sarenką.
Z dobrą pracą przyjaźni się czas…
I kolega z kolegą, brat z bratem.
A ja?
Ja przyjaźnię się ze światem.
Całym światem.
Moim bliskim, moim dobrym,
moim pięknym światem.

Jeśli kiedyś okaże się, że ja typowe zwierzę wiejskie przeniosę się do miasta, to będzie nieuchronny znak, że koniec świata zbliża się wielkimi krokami. Hi, hi:):):)
Napisałam kiedyś słowa: "Jeśli nie potrafimy zachwycać się drobiazgami, znajdującymi się w zasięgu naszych rąk - to znaczy, że i cuda wielkiego świata przemkną obok niezauważone".  Jeden człowiek potrafi dostrzec piękno w źdźble trawy kołyszącej się na wietrze, a inny nie zauważy nawet całego lasu drzew. No cóż, każdy z nas jest inny i pewnie w tym również tkwi cały urok człowieczeństwa.

"Piękno świata - wszystkim nam jednakowo jest ofiarowane i dostępne. 

A jednak tak wielu nie potrafi tego zobaczyć ani przeżyć" 
 Roma Ligocka

Nie ukrywam, że bardzo lubię podróżować i poznawać nowe zakątki świata, ale  gdziekolwiek jestem /cytując słowa piosenki Zbigniewa Wodeckiego/ - zawsze lubię wracać, tam gdzie byłam już, pod ten balkon pełen pnących róż, na uliczki te znajome tak:):)
Jednym słowem - zawsze lubię wracać tam, gdzie czuję się u siebie:)
 

"Podróżując przez świat i poszukując piękna musimy sami nieść je ze sobą,
inaczej nigdzie go nie odnajdziemy"
Ralph Waldo Emerson

 Jeszcze raz bardzo serdecznie Wam dziękuję

za obecność na moim blogu:):)

Mam nadzieję, że będziecie do mnie zaglądać przez kolejne dni, 

miesiące, a może nawet lata:):)