Meczet i Katedra - nieustająca walka dwóch religii w Kordobie

2.5.16

Meczet i Katedra - nieustająca walka dwóch religii w Kordobie

Kordoba - miasto, które w X wieku było milionową metropolią /aktualnie mieszka tutaj około 330 tysięcy ludzi/  i zaliczało się do największych 

i najwspanialszych miast świata. 

Kiedyś przodowało nawet przed Konstantynopolem.

Kordoba leży nad rzeką Gwadalkiwir, a most łączący obie części miasta to 

16-łukowy Puente Romano /Most Rzymski/ o długości 240 m. i szerokości 6,5 m. Zbudowany został na fundamentach swego poprzednika z czasów Oktawiana Augsta /I w.p.n.e/. 

Przez most ten biegła słynna droga Via Augusta. 

Północna brama Puerta de Puente /Brama Mostowa/ powstała za panowania Filipa II /syna cesarza Karola V/, który z kolei był wnukiem Izabeli Katolickiej oraz Ferdynanda Aragońskiego.

 

Najpierw sprawdzę nuty i wypalę, potem będę grał

Południową wieżę Torre de Calahorra wzniósł Enrique II Trastamara, by powstrzymać wojska jego przyrodniego brata Pedra I Okrutnego, z którym rywalizował o tron Kastylii.

W umieszczonym w wieży Museo Vivo de Al-Andalus /Żywe Muzeum Andaluzji/ za pomocą środków multimedialnych przedstawiono życie w średniowiecznej Kordobie. 

Z wieży rozciąga się naprawdę piękny widok na miasto oraz rzekę Gwadalkiwir.

Historyczne centrum miasta Kordoby zostało wpisane na listę UNESCO.

Celtyberyjską osadę zdobył w 206 r. p.n.e. rzymski generał Klaudiusz Marcellus, a w czasach Oktawiana Augusta - osada była stolicą bogatej prowincji Betica. Miała szerokie ulice, wspaniałe świątynie. 

W 410 r. Wandalowie spustoszyli Kordobę, po nich przybyli wyznający arianizm Wizygoci, którzy położyli kres potędze Rzymu.

Ale teraz nadchodziła nowa epoka. U bram miasta stanęły wojska muzułmańskie, na czele których stanął wygnany z Damaszku książę Abd ar-Rahman. 

Zdobył Kordobę i w 756 r. ogłosił się niezależnym emirem Al-Andalus.

Uwiecznił on swoje imię jako ten, który rozpoczął w 786 r. budowę wspaniałego meczetu w Kordobie, do którego obecnie się udajemy.

Mezquita Catedral /Meczet-Katedra/ sprawia niesamowite wrażenie. Na zewnątrz, poza swoim ogromem, no i oczywiście piękną architekturą niczym szczególnym się nie wyróżnia. Za to wnętrze to już istny misz-masz, chociaż muszę przyznać, że pomimo mieszanki stylów i detali architektonicznych - powala mnie na kolana. Wyobraźcie sobie muzułmański meczet, pośrodku którego wzniesiona jest katolicka katedra. 

To naprawdę jest niecodzienny widok. Istne szaleństwo.

Meczet uznany jest za najwspanialszy na świecie przykład sakralnej architektury islamskiej i wpisany na listę UNESCO wraz z historycznym centrum. 

W miejscu kultu iberyjskich plemion Rzymianie wznieśli świątynię Janusa, którą zburzyli chrześcijańscy Wizygoci, po czym wykorzystując rzymskie fundamenty i kolumny zbudowali bazylikę św. Wincentego.

Po zdobyciu Kordoby - Arabowie poprosili chrześcijan o udostępnienie im połowy kościoła i odtąd przedzielony murem działowym, służył wiernym obu religii.

Do tej pory odprawiane są tutaj nabożeństwa. Kiedy weszliśmy do Meczetu-Katedry właśnie kończyła się msza.

Meczet w Kordobie był wzorem dla budowniczych meczetów na Półwyspie Iberyjskim, a zapożyczony od Wizygotów łuk podkowiasty stał się najbardziej rozpoznawalnym elementem architektury islamskiej. Łuki budowano naprzemiennie z pomarańczowej cegły i białego kamienia. 
Obecnie w meczecie znajduje się 856 kolumn /było ich 1293/. 
Niestety na skutek decyzji Wielkiego Inkwizytora Tomasa de Torquemady - kapituła kościelna w 1523 r. zdecydowała o wycięciu kolumn pośrodku meczetu i rozpoczęciu budowy Katedry. Kiedy Izabela Katolicka zakazała stawiania kolejnych kaplic - naraziła się na gniew "pana" Torquemady. Gdy Karol V - wnuk Izabeli Kastylijskiej i Ferdynanda zobaczył kościół, przeraził się - kategorycznie wstrzymał wycinanie kolumn mówiąc: 

"To co teraz budujecie, można zbudować wszędzie, 

a tego co burzycie - nie ma i nie było nigdzie".

Jaka szkoda, że ludzie nie potrafili i nadal nie potrafią zrozumieć meritum sprawy.

Z meczetu wychodzimy na cudowne Patio de Naranjas /Dziedziniec Drzewek Pomarańczowych/, skąd w promieniach słońca podziwiamy muzułmański minaret z X wieku, przerobiony na dzwonnicę oraz tyły Meczetu-Katedry. Jeśli ktoś chciałby podziwiać panoramę Kordoby z góry - to krętymi schodami minaretu może wejść do punktu widokowego.

Kiedy nasze oczy już się napatrzyły i pozachwycały tymi wszystkimi cudami architektury i przyrody - przyszła kolej na brzuchy, które coraz bardziej domagały się zainteresowania z naszej strony.
Maszerujemy więc w stronę miasta, bacznie obserwując otoczenie.

Kierujemy się w stronę Juderii, czyli dzielnicy żydowskiej położonej między meczetem, rzeką, a murami obronnymi miasta.
Stoją tutaj śnieżnobiałe niewysokie domy z zachwycającymi patiami pełnymi kwiatów. 
W maju /bardzo żałuję, że mnie to ominie/ odbywa się w Kordobie Festival de los Patios Cordobesas, czyli konkurs na najpiękniejsze patio. 
Oprawą dla róż, goździków, hiacyntów, oleandrów, hortensji, bugenwilli, kwitnących drzewek pomarańczowych i cytrynowych są mauretańskie arkadowe galerie, balkony, nisze wyłożone płytkami azulejos. Konkurs obejmuje 50 dziedzińców, reprezentujących różne style ogrodowe, od tradycyjnych kordobańskich do egzotycznych. Festiwalowi towarzyszą koncerty gitarowe i tańce flamenco, a także zabawy do których zapraszani są wszyscy turyści. 

Restauracja którą wybraliśmy, mogę z czystym sumieniem polecić wszystkim osobom odwiedzającym Kordobę. Wspaniały, typowo andaluzyjski wystrój z motywami korridy, a co chyba jest najważniejsze naprawdę pyszne jedzenie i kelnerzy tak uprzejmi, że aż było mi głupio. 

Kiedy komuś upadła chusteczka lub nie mógł sobie poradzić z jakąś potrawą /dwie Japonki nie umiały jeść spaghetti/ - kelner od razu służył pomocą. W pewnym momencie myślałam, że zacznie je karmić.
A propo's Japończyków strasznie nieudolni są jeśli chodzi o jedzenie. Tuż za nami siedzieli dwaj panowie, którzy zamówili "ogon byka" i zupełnie nie wiedzieli jak się do niego zabrać. Cały czas wyskakiwał im z talerza. I tutaj znowu musiał interweniować kelner.

Całe szczęście, że paella  z owocami morza mojego męża oraz moje spaghetti nie uciekały z naszego talerza.

Po obiedzie poszliśmy jeszcze na krótki spacer po mieście, a następnie skierowaliśmy się  w stronę Królewskiego Alkazaru z przylegającym do niego cudownym mauretańskim ogrodem. Ale o tym będzie już kolejnym razem. 

Kordoba 04.03.2016 r.