W poszukiwaniu prawdziwej Toskanii - Val d'Orcia

10.11.17

W poszukiwaniu prawdziwej Toskanii - Val d'Orcia

  "Toskania to jeden wielki park. Różnej wielkości wzgórza, które zmieniają barwy w zależności od pory roku, 

są tak malownicze, że można na nie patrzeć godzinami. Ciągnące się kilometrami pola usłane słonecznikami lub kwitnącymi makami potęgują wrażenie wszechobecnego ogrodu.

Przyjechałem  do Toskanii podziwiać obrazy. To one miały dostarczyć mi wrażeń.

Najsłynniejsze znałem z reprodukcji i licznych opisów. A jednak dopiero tu zrozumiałem, że trzeba widzieć je wraz z krajobrazem, oprawić w ramy codziennego życia. Oglądać niespiesznie. Patrzeć na nie oczami otwartymi na inne, zwyczajne widoki. Największym darem okazał się brak pośpiechu, wolność wyboru trasy, możliwość powrotu. Czasami rzeczy najważniejsze podsuwał przypadek".

Marek Zagańczyk "Droga do Sieny"

Czasami zastanawiam się nad tym, czy w Toskanii istnieje jakieś konkretne miasto lub miejsce,  stanowiące wyznacznik oraz typowy punkt odniesienia do tego właśnie regionu Włoch?  Myślę, że nie. Pewnie dla jednych esencją Toskanii będzie Florencja lub Siena,  dla innych może to być Cortona, Chianti, czy też San Gimignano. 

Gdybym ja miała wytypować trzy miasta, w których "stężenie Toskanii w Toskanii", jest największe to w moim rankingu  znalazłyby się:  Cortona, San Gimignano oraz Pienza.

A czy Wy macie również swojego faworyta?

Kiedy na stronie internetowej wpiszemy słowo Toskania -  zazwyczaj pojawiają się dwa charakterystyczne zdjęcia związane z tym miejscem. Jestem przekonana, że  większość osób wybierających się w te okolice, podobnie jak ja  chce również do nich dotrzeć. 

Pewnie wiecie już o czym mówię. Pierwszym z nich jest słynna Kaplica Vitaleta, a drugim charakterystyczne gospodarstwo agroturystyczne Terrapille położone w polach, do którego prowadzi długa "cyprysowa droga". Prawda, że kojarzycie te dwa motywy? 

Niestety jakość zdjęć jest bardzo średnia, ponieważ jak wspominałam we wcześniejszym poście - marcowa, włoska pogoda naprawdę nas nie rozpieszczała, serwując naprzemiennie słońce i deszcz. 

Skoro już tutaj jestem tak łatwo się nie poddam i na przekór pogodzie za punkt honoru postawiłam sobie dotarcie do obydwu tych miejsc.

Mój mąż miał troszkę odmienne zdanie, szczególnie wtedy gdy musieliśmy zaparkować samochód w polach, gdzieś między  Pienzą, a San Quirico i dalszą część polnej drogi trzeba było przejść pieszo - skacząc od czasu do czasu ponad błotnymi kałużami. 

Mój małżonek przypominał mi trochę "górala na zakupach", ze skeczu kabaretu  "Młodych Panów",  który mruczał coś intensywnie pod nosem i z całą pewnością nie były to miłe słowa:)

A co tam, zaraz mu przejdzie i zapomni  o tym doświadczeniu, ale to przecież chodzi o mnie, mój honor i moją misję specjalną:)

Nigdy bym sobie nie darowała, że jakiś tam deszcz, wiatr, czy błoto były w stanie przeszkodzić mi w dotarciu do kultowych miejsc w Toskanii. 

- Kochanie ruszamy dalej, nie bądź mięczakiem:)

Capella della Madonna di Vitaleta to jeden z najbardziej rozpoznawalnych symboli Toskanii, a jej zdjęcia znajdują się praktycznie na wszystkich  pocztówkach, okładkach książek oraz przewodnikach traktujących właśnie o Toskanii.

Kaplica powstała w XVI wieku, a w jej wnętrzu znajdował się podobno posąg pięknej Madonny autorstwa Andrea della Robbia. 

Została ona kompletnie przebudowana  w roku 1884 przez architekta Giuseppe Partini, który zapewne nie przypuszczał, że stojąca gdzieś samotnie w polach, ta skromna budowla, stanie się kiedyś znakiem rozpoznawczym Włoch, a także  celem odwiedzin tłumnie przyjeżdżających w to miejsce turystów.   

Nie będzie żadnej przesady w twierdzeniu, że dolina Val d'Orcia należy do najpiękniejszych regionów Toskanii. Powtórzę za Anną Goławską, która w swoim subiektywnym przewodniku pt. "Toskania i Umbria" pisze: 

"Krajobraz wypełniają ogromne pofałdowane pola pszenicy. Latem są złotawe, aż chrzęszczące od suchego upału, jesienią ziemia przeorana w szerokie skiby przybiera kolory brązowe, rude, czerwonawe". 

Ja dodałabym od siebie  jeszcze jedną porę roku, a mianowicie bardzo wczesną wiosnę /w naszym przypadku jest to początek marca/, gdzie soczysta zieleń wschodzących zbóż oraz traw jest najbardziej intensywna w ciągu całego roku.

 

Pienza nazywana bywa idealnym miastem renesansowym, chociaż tak naprawdę przed rokiem 1458 jeszcze nie istniała. Była to wieś Corsignano, w której urodził się Enea Silvio Piccolomini, ojciec dwojga nieślubnych dzieci, a od od 1458 roku papież Pius II.  
Postanowił on z rodzinnej wioski uczynić architektoniczne dzieło swego życia. Jednak zmarł w kilka lat po rozpoczęciu prac, a Pienza nigdy nie rozrosła się do planowanych rozmiarów. I bardzo dobrze - dzięki temu zachowała niezwykły, małomiasteczkowy klimat minionych lat.
Podobno zazwyczaj roi się tutaj od turystów. Nie mogę tego potwierdzić. Kiedy przyjechaliśmy do Pienzy byłam zaskoczona spokojem oraz ciszą panującą na ulicach tego ślicznego miasta, które w zasadzie było tylko i wyłącznie do naszej dyspozycji. 
W 1996 roku historyczne centrum Pienzy zostało wpisane na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO. 

Centrum Pienzy stanowi maleńki i bardzo zgrabny plac miejski - Piazza Pio II, zaprojektowany przez Bernardo Rosseliniego. 

W pierwszą niedzielę września odbywają się tutaj zawody w toczeniu sera, podczas święta Fiera del Cacio. 

Cacio, to po prostu pecorino, czyli owczy ser wyrabiany w Val d'Orcia, którego zapaszkiem oraz  wszechobecnymi sklepikami Pienza jest wypełniona po brzegi.

Na środku placu, w marmurowym kółku ustawia się słupek podobny do wrzeciona. Zawodnicy klękają w odpowiedniej odległości na dywaniku i wypychają gomółkę sera przed siebie. Powinna się ona toczyć jak najbliżej wrzeciona. Przypomina to nieco francuską grę boule. 

Przypuszczam, że emocje graczy jak i obserwujących te serowe rozgrywki kibiców sięgają zenitu. Może ktoś z Was widział te oryginalne potyczki?

W tym miejscu odbywają się zawody w toczeniu sera

Pecorino. Nie dość, że pyszny to jeszcze można używać go do miejskich rozgrywek:)

Katedra Santa Maria Assunta, podobnie jak inne ważniejsze zabytki Pienzy, czyli Palazzo Piccolomini, czy też zabytkowa studnia, znajduje się przy Piazza Pio II.

Jej fasada jest typowo renesansowa, wykonana z jasnego trawertynu. Wnętrze jest niewielkie, a dzięki dużym okno wpada tutaj dość sporo światła.

Na uwagę zasługuje kilka obrazów, będących głównie autorstwa Sano oraz Lorenzo di Pietro.

Anna Głogowska w swoim subiektywnym przewodniku o Toskanii pisze takie słowa: "Kiedy się wyjrzy z Pienzy na południe - tak, właśnie wyjrzy jak z okna - można się zachłysnąć widokiem". 
Zgadzam się z tym stwierdzeniem bezwarunkowo. Kiedy spacerujesz po tym mieście - szczególnie w obrębie zewnętrznych murów - odnosisz wrażenie, jak gdyby ktoś rozpościerał przed Tobą gigantyczne obrazy o toskańskiej tematyce. 
Raz jeszcze zacytuję słowa Marka Zagańczyka umieszczone na początku tego postu: "Przyjechałem do Toskanii podziwiać obrazy. To one miały dostarczyć mi wrażeń".
A jakie są moje odczucia? No cóż, po raz kolejny odczuwam deficyt totalnego braku talentu malarskiego. Oj gdybym tylko taki dar posiadała - nasz pobyt w Toskanii musiałby się przedłużyć o wiele, wiele bardziej. 
Słoneczko pokazuje się tylko od czasu do czasu, a niebo praktycznie cały czas zasnuwają gęste chmury, dlatego toskańskie pejzaże są bardzo zamglone i osnute nutką tajemniczości. Mimo wszystko moje zachwyty nad całą okolicą nie mają końca.

Pewnie wszyscy doskonale pamiętamy finałową scenę z "Gladaitora", gdy ranny Maximus umierając w rzymskim Koloseum „duchem” przenosi się w rodzinne strony na pole dojrzałego zboża i podąża w kierunku domu oraz czekających na polnej drodze żony i syna? 
To ujęcie nakręcono właśnie tutaj - u podnóża Pienzy, a dokładnie pomiędzy miasteczkiem, a gospodarstwem agroturystycznym Terrapille, w którym możecie również dzisiaj wynająć pokój lub apartament na swój pobyt w Val d’Orcii.
Nie macie pojęcia jak bardzo się cieszę, że jest mi dane być w tych pięknych miejscach, a misja poszukiwania prawdziwej Toskanii zakończyła się sukcesem.
A czy Wam również podobają się te okolice?

Życzę Wam dobrego oraz spokojnego  weekendu.
Dziękuję bardzo za wszystkie pozostawione komentarze:)

Włochy, Val d'Orcia - marzec 2017