Malaga górą, czyli Alcazaba oraz Gibralfaro

15.3.16

Malaga górą, czyli Alcazaba oraz Gibralfaro

Po nocy spędzonej w nadmorskim miasteczku Torremolinos - pełni werwy 
i energii ruszamy dzisiaj na podbój Malagi. 
Ale zanim to nastąpi, muszę Wam powiedzieć jak milutko jest obudzić się rano i w przeciwieństwie do naszej aktualnie dżdżystej Polski - zobaczyć w końcu świecące słoneczko. Aż chce się żyć.
Torremolinos jeszcze w latach 60-tych było ubogą wioską rybacką. Aktualnie jest bardzo modnym  i obleganym kurortem  Wybrzeża Costa del Sol.

Po krótkim, porannym spacerku nadmorską promenadą - wskakujemy 
do pociągu jadącego do Malagi, a po 10 minutowej podróży, wysiadamy  
i ruszamy w miasto:)

Plan jest nakreślony, chęci również są - więc dzisiaj za cel naszej wizyty obieramy - zamek Gibralfaro oraz Alcazabę wzniesione na samym szczycie.
Malaga jest po Sewilli drugim co do wielkości miastem Andaluzji. Kolonię Malakę założyli Fenicjanie z Tyru.
W czasach greckich, kartagińskich i rzymskich była ważnym portem eksportującym minerały i oliwę. 

W państwie Wizygotów od 571 r. pełniła funkcję stolicy prowincji Regio, 
w 715 r. zajęli ja Arabowie, a w 1487 r. została zdobyta przez wojska Królów Katolickich Izabelę I Kastylijską oraz Ferdynanda II Aragońskiego.
Jeśli komuś nie chce się pieszo przemierzać  ulic Malagi lub wspinać na ufortyfikowane wzgórza Gibralfaro, może skorzystać z wycieczkowego autobusu turystycznego z platformą widokową.

Dla mnie osobiście taka wersja nie wchodzi w grę, ponieważ wolę we własnym zakresie oraz własnym tempem smakować miejsca w których się znajduję.
Muszę jednak przyznać, że kiedy staję pod murami Alcazaby oraz zamku Gibralfaro i patrzę w górę - zadanie wspinania się na sam szczyt wydaje się dosyć ambitne, ale ... patrząc na cudowne otoczenie i perspektywę spojrzenia na miasto z góry, zaciskam zęby i biorę się do roboty.

Z każdym krokiem zdaję sobie sprawę, że jest to bardzo dobra decyzja. Możliwość obcowania z egzotycznymi roślinami oraz coraz piękniejszymi widokami - rekompensuje zmęczenie.

Z tej platformy widokowej można podziwiać Malagę

Nadmorska promenada z fragmentem  parku oraz portu

Na pierwszym planie Catedral de la Encarnacion

Z góry bardzo dobrze widać arenę walki byków

A teraz po zdobyciu wzgórza Gibralfaro - chyba zasłużyliśmy na małą czarną?

Picie jej w takich okolicznościach przyrody i otoczenia sprawia niesłychaną przyjemność. 

W dole panorama Malagi, w górze świadomość tego, że rozgrywała się tutaj batalia o "być albo nie być" oblężonych przez kilka miesięcy Maurów, sprawiało niesamowite wrażenie.

Zamek Gibralfaro wzniesiony został przez Jusufa I - muzułmańskiego władcy Grenady w pierwszej połowie XIV wieku. Jego celem była obrona położonej u podnóża góry, starszej twierdzy Alcazaby /do której za chwilkę się udamy/, z którą połączony jest przejściem, chronionym jedną linią murów.

Przed wybudowaniem zamku znajdowały się tutaj zabudowania fenickie.
Zamek znany jest z faktu, że miało w nim miejsce 3-miesięczne oblężenie mieszkańców Malagi przeciwko katolickim monarchom Ferdynandowi Aragońskiemu i Izabeli Kastylijskiej. 
C.W. Gortner w swojej książce zatytułowanej "Przysięga Królowej" w usta Izabeli Kastylijskiej wkłada następujące słowa:

"Wiele dni ostrzeliwaliśmy mury Malagi. 
W powietrzu unosiły się duszące drobiny prochu i zaprawy murarskiej - tak, że musieliśmy zasłaniać usta i nosy chustkami. Kurz osiadał na wszystkim, dostawał się wszędzie. Bicie dzwonów mieszało się z jękami naszych rannych i krzykami rozpaczy uwięzionej w Maladze ludności. Sama zaczęłam się dziwić nadnaturalnej wytrzymałości Maurów. Nasze statki blokowały porty, wszystkie inne drogi do miasta też były odcięte, więc w Maladze musiały szerzyć się głód i choroby. Mieszkańcy byli zmuszeni do jedzenia swoich psów i koni.
W końcu, trzy miesiące od rozpoczęcia oblężenia, dostaliśmy wiadomość, że Maurowie chcą rokowań. Stało się jasne, że nie doczekają się z Grenady żadnych posiłków".
Głód doprowadził do kapitulacji i podczas gdy królowa Izabela chroniła się w mieście, Ferdynand zajął zamek w 1487 roku. 
"Przekonałam Ferdynanda, że mieszkańców Malagi trzeba sprzedać do niewoli, a tych którzy są w stanie zapłacić okup - uwolnić.
Nie byłam dumna z naszego sukcesu, nawet gdy przysłany przez papieża Sykstusa srebrny krzyż został umieszczony na meczecie zmienionym w katedrę Najświętszej Maryi Panny od Wcielenia".
Para królewska po zdobyciu Malagi przez jakiś czas mieszkała w zamku Gibralfaro.

W budynku prochowni urządzono wystawę prezentującą broń, umundurowanie i wyposażenie wojsk od XVI do początków XX wieku.

Razem z zaprzyjaźnioną mewą kończymy już podziwianie panoramy Malagi.  Szczerze mówiąc jest tutaj tak pięknie, że mogłabym zostać o wiele dłużej. No ale nie ma wyjścia, jeśli chcemy zrealizować nasz ambitny plan. Schodzimy zatem z powrotem w dół - żeby udać się do położonej poniżej Alcazaby. 

Ponownie delektując się otoczeniem, mijamy mury zamku Gibralfaro.

A kiedy znajdujemy się praktycznie na dole - w oddali słyszymy dolatujące dźwięki flamenco.

Jak się okazuje - w popisowym numerze występuje na estradzie "hiszpańskie koło gospodyń wiejskich" oraz bawiąca się na całego kolorowa publiczność. 

Zwróćcie uwagę na fakt, że średnia wieku tych osób wynosi co najmniej  60 lat, ale ich wnętrze określam na góra 30. Tacy właśnie są Hiszpanie i pod tym względem powinniśmy brać z nich przykład.

Za naszymi plecami u stóp Alcazabu znajdują się ruiny Rzymskiego Teatru pochodzącego z I wieku p.n.e., z czasów Augusta. Używany był do III wieku, następnie służył Maurom jako kamieniołom.

Odkryto go dopiero w 1951 roku. Liczy 31 m długości i 16 m wysokości.

Należy do najstarszych tego typu zabytków w Hiszpanii.

Nie myślcie sobie, że to koniec. Co prawda dzień chyli się już ku końcowi, ale przed nami jeszcze słynna Alcazaba, do której prowadzą kamienne schody, skąd również roztacza się wspaniała panorama miasta.

Nigdy nie przypuszczałam, że kwitnące drzewa mandarynek roztaczają tak cudowną woń. Idąc alejką pośród tych drzewek czułam się jak w najlepszej francuskiej perfumerii. Coś pięknego i bardzo pachnącego. Nawet mój mąż, który nie jest wytrawnym znawcą zapachów - zwrócił na to pierwszy uwagę.

Ogólnie rzecz biorąc czuję się tutaj jak w swoim żywiole. Wszechobecna zieleń, mauretańskie ogrody z szemrzącymi  strumieniami i  pięknymi fontannami sprawiają, że chciałoby się w tym miejscu siedzieć bez końca. 

Woda w mauretańskiej sztuce ogrodniczej to nieodzowny element otaczającej rzeczywistości.

Będę o tym mówić szczegółowo w poście dotyczącym bajkowej granadyjskiej Alhambry.

ALCAZABA wznosi się ponad podwójnym murem obronnym z czworokątnymi wieżami. Fortecę datuje się na koniec lat 700-nych, chociaż duża jej część pochodzi z połowy XI wieku.

Wejście przez bramę zwaną Puerta del Christo /Drzwi Chrystusa/, gdzie była celebrowana pierwsza, po zwycięstwie chrześcijan nad Maurami - msza.

Ufortyfikowane bramy miasta ozdobione kolumnami i rzymskimi wersalikami czynią tę trasę bardzo przyjemną. Labirynt bram i zakrętów sprawia, że długi spacer staje się jeszcze przyjemniejszy.

 

Przechodząc przez Christ Arch można dotrzeć do arabskich ogrodów 

z cudownymi alejami otoczonymi wspaniałą roślinnością.

Nie wiem jak Wy, ale ja jestem już dzisiaj wykończona  tą całodniową eskapadą. Oczywiście w sensie  pozytywnym. 

Pewnie każdy z Was zna ten rodzaj zmęczenia, kiedy nogi mówią "dosyć", ale mózg jest ciągle złakniony i żądny nowych doznań i wrażeń - na które już dzisiaj  serdecznie wszystkich zapraszam:)

Malaga, 28.02.2016