Ach, ta Wenecja

12.10.17

Ach, ta Wenecja

Jedni ją kochają i marzą o tym, żeby chociaż  przez krótką chwilę pobyć w tym miejscu, inni nienawidzą i omijają szerokim łukiem. A ja nieustannie ją podziwiam. 

Mimo ogromnego tłoku, odrapanych ścian, czasami niezbyt przyjemnego zapaszku - to miasto ma w sobie coś. Powiedziałabym, że Wenecja ma po prostu "seksapeal".

Mój, albo raczej nasz pierwszy raz  w Wenecji /nie chodzi o seks:)/ miał miejsce prawie dwadzieścia lat temu, tuż po ślubie. Wiadomo, człowiek młody, zakochany więc każde miejsce na Ziemi wydaje się być wtedy atrakcyjne:) 

Szczerze mówiąc w tamtym czasie chyba większą zwracałam  uwagę na mojego wenecjanina niż na Wenecję:)

A teraz? Człowiek oczywiście nadal zakochany, no może z tą młodością coś już jest nie tak, ale przyznacie mi rację, że wraz z wiekiem na pewne rzeczy i zjawiska patrzy się troszkę inaczej. Postanowiłam więc  spojrzeć na miasto z takim zdrowym dystansem. I wiecie co? 

Myślałam, że być może się rozczaruję i przyłączę  do niektórych, niekoniecznie pochlebnych opinii dotyczących Wenecji.  Ja postanowiłam jednak dołączyć do klubu jej i miłośników i pasjonatów. Uważam, że Wenecja kusi, czasem irytuje, ale nigdy nie rozczarowuje.

Coraz częściej mówi się o tym, że miasto wkrótce znajdzie się pod wodą, a liczba mieszkańców maleje z roku na rok i gdyby nie sztuczny tłok spowodowany przez turystów - byłoby tutaj zupełnie pusto. Populacja od zakończenia II wojny światowej rzeczywiście zmniejszyła się trzykrotnie - do 60 tysięcy mieszkańców, zajmujących się głównie obsługą ruchu turystycznego, a ogromna liczba zwiedzających powoduje nie tylko wywindowanie cen, ale również obniżenie standardu usług. 

Krąży opinia, że wenecjanie są beznamiętni i najbardziej nieuprzejmi  spośród Włochów, ale ilość i jakość atrakcji ich miasta na pewno to wszystko wynagrodzi.

Zachodzi pytanie - czy ja chciałabym mieszkać na stałe w Wenecji? Raczej nie i w pełni rozumiem decyzję rdzennych mieszkańców  uciekających z miasta, w którym ani przez moment nie ma chwili prywatności, intymności, nie wspominając już o odrobinie samotności.

Pewnie całym sercem kochają to swoje magiczne miasto, ale  czasami najzwyczajnej w świecie mają go również dość.

Wspaniała jest rola turysty wpadającego do Wenecji z krótką wizytą, żeby pozachwycać się zabytkami, kanałami, gondolami, mosteczkami, a potem może jechać sobie dalej.  

Myślę, że do rzadkości należą przypadki, kiedy ktoś przyjeżdżając do Wenecji  przechodzi obok niej obojętnie ... hmm, ja w każdym bądź razie tak nie potrafię. 

Do Wenecji przybywamy dość późnym popołudniem. Samochód zostawiamy na parkingu, wsiadamy do tramwaju wodnego i ruszamy w kierunku Starego Miasta. Mamy bardzo mało czasu, a jeszcze tyle rzeczy chciałabym zobaczyć. Koniecznie muszę wdepnąć do Bazyliki św. Marka oraz Pałacu Dożów. 
Mój małżonek ciągle mnie ponagla i ostrzega, że jak tak dalej pójdzie i będę się zatrzymywać co minutę, to najzwyczajniej w świecie nigdzie nie dotrzemy. 
Z jednej strony jestem świadoma ryzyka, ale moja druga strona /niestety ta wolniejsza/ - jest tak spragniona wszystkiego co się wokół dzieje, że jakoś nieszczególnie się tym  przejmuje:) 
To niesamowite, że w marcu jest tutaj aż tyle ludzi. Strach pomyśleć co dzieje się w sezonie letnim. 
Mijamy wszelkiego rodzaju stragany z owocami, pamiątkami, weneckimi maskami, których ogromne ilości przyprawiają o zawrót głowy. Na straganach pełno jest oczywiście chińskiej podróby, ale w sklepach można kupić profesjonalne, ręcznie robione maski. Mówię Wam - cudo.
Już dawno postanowiłam, że jeśli kiedykolwiek wrócę do Wenecji - bez maski do domu nie wracam. Tak też się stało. Co prawa dość długo zastanawiałam się czy kupić ją w naturalnych rozmiarach, czy też ma być ona tylko symbolem Wenecji. Poszłam więc sama z sobą na kompromis i wybrałam średnią:) 
Dostojnie wisi  nad sekretarzykiem i co jakiś czas przypomina mi o tym niezwykłym  mieście.

Oto i on. Jeden z najsłynniejszych mostów świata, dostojny i piękny - Ponte Rialto, łączący ze sobą dwie weneckie dzielnice - San Polo i San Marco. 
Do początku XIX wieku Rialto był jedynym mostem łączącym oba brzegi Canal Grande. Najpierw był on drewnianą konstrukcją, która trzykrotnie się zawaliła, w tym raz w bardzo spektakularnych okolicznościach. Kiedy tłum ludzi wiwatował na cześć orszaku weselnego markiza Ferary - most pod wpływem ich ciężaru runął do wody.
W roku 1524 ogłoszono konkurs i  postanowiono zbudować most z prawdziwego zdarzenia, czyli kamienia. W trakcie zgłoszonych prac odrzucono projekty m.in.: Michała Anioła, Palladia, Sansovina i Smamozziego. Zwyciężył projekt nieznanego młodzieńca, nazywającego się nomen omen - Da Ponte /wł. ponte - most/. 
Nie ulega wątpliwości, że most jest niezwykły. Jego środkowa, najwyższa część pnie się wysokim łukiem /7,5 m./ ponad lustrem wody, natomiast brzegi wznoszą się niewiele ponad jej poziom. Architekt musiał wziąć pod uwagę kilka aspektów. Po pierwsze teren na którym miał stanąć most był bardzo niestabilny, a po drugie most musiał być na tyle wysoki, żeby mogły pod nim swobodnie przepływać dalekomorskie galery. Jak widać wszystkie warunki zostały spełnione. 
Między XIII a XV wiekiem Ponte Rialto pełnił funkcje centrum handlowego Wenecji. Tutaj skupiały się warsztaty i kramy kupców handlującym złotem, suknem i korzeniami przywożonymi z Bliskiego Wschodu. Od świtu trwała gorączkowa krzątanina, a ludzie ze wszystkich krajów ówczesnego świata spotykali się pod arkadami, żeby dobić targu.
Teraz jest podobnie. Cały świat przyjeżdża do Wenecji, żeby poczuć klimat starych, "dobrych" czasów. Ja również dołączam do sporego grona obserwatorów, tłoczących się nieustannie przy Ponte Rialto.

No i spełniła się mroczna przepowiednia mojego męża wróżbity. Na placu św. Marka lądujemy o godzinie 17.05. Czy dacie wiarę, że drzwi Bazyliki zostały zamknięte o godz. 17.00? Myślałam, że pogryzę kratę:)

Mówi się trudno. Kierujemy się więc w stronę Pałacu Dożów, znajdującego się tuż obok. 
I co widzę? Dokładnie taka sama sytuacja. Kto winien. Oczywiście - żona. Czy to moja wina, że nie potrafię przejść obojętnie obok tylu atrakcji oraz spraw życia codziennego w Wenecji? Pewnie większość z Was też by nie umiała:)

A co tam. Może jeszcze kiedyś tutaj wrócę i nadrobię wszystkie zaległości.

Teraz powiem Wam jedno. Kiedy tylko weszłam na Piazza Marco i stanęłam przed  Bazyliką św. Marka - oniemiałam z zachwytu. Mimo iż kiedyś już tutaj byłam - widziałam ją zupełnie innymi oczyma. Dzisiaj dostrzegłam to, czego nie widziałam 20 lat wcześniej.

Wiem, że do modlitwy żaden człowiek nie potrzebuje kościoła, katedry oraz wnętrz pełnych przepychu i bogactwa, ale niejednokrotnie patrząc na te wszystkie dzieła sztuki wykonane ludzką ludzką - trudno mi wyjść z podziwu dla człowieczego geniuszu.
Alfred de Musset określił Plac św. Marka jako "najpiękniejszy salon świata". Od początku swego istnienia był miejscem obchodów świąt kościelnych, zabaw oraz głównym deptakiem spacerowym. Dzisiaj nie jest inaczej. Życie tętni w tym miejscu wszystkimi językami oraz barwami  z całego świata.

 

Kampanilla, wzniesiona w IX wieku. Można na nią wejść lub wjechać windą

Wenecja jest tak oryginalnym i niezwykłym miejscem, że łatwo uwierzyć legendzie mówiącej o tym, że pierwsi mieszkańcy na bagniste brzegi laguny wyszli prosto z mgieł i oparów unoszących się nad wodą. 

Historycy, którzy poszukują bardziej wiarygodnej odpowiedzi na pytanie o genezę powstania miasta na lagunie dowodzą, że Wenecja wyrosła po prostu z ludzkiej niedoli. Wyspy oddzielone od lądu wodami Adriatyku oraz zdradzieckie mielizny laguny stanowiły doskonałe schronienie dla mieszkańców stałego lądu, uchodzących przed napadami grabieżczych Hunów pod wodzą Atylli w V wieku. 

Drugą grupę pierwszej fali osadniczej stanowili arianie, uciekający na wyspy przed prześladowaniami. Według innej legendy, Wenecja została założona dokładnie w południe 25 marca 413 r., kiedy uchodźcy położyli pierwszy kamień pod budowę domostw.

W 697 r. dwanaście niezależnych do tej pory osad sprzysiężyło się, żeby wybrać pierwszego księcia - nazywanego od tej pory dożą. 

Był to najwyższy urzędnik w Republice Weneckiej. Wybierany dożywotnio najpierw przez arengo - zgromadzenie ogółu dorosłych obywateli republiki, później przez kolegium elektorów, które z kolei było wybierane przez 480-osobową wielką radę – przedstawicieli bogatych rodów /patrycjuszy/. 

Piękny Pałac Dożów w Wenecji powstał w IX wieku i na początku był warownym zamkiem, bronionym przez wysokie mury z narożnymi wieżami. Obecny wygląd budowla zyskała w XIV i XV wieku. W miarę jak miasto się rozwijało każdy nowy organ władzy potrzebował miejsca godnego jego znaczenia i potęgi. Konieczność wzniesienia nowej sali dla Wielkiej Rady stała się bodźcem do rozpoczęcia ogromnej budowy.  Piękne kapitele oraz narożne posągi zdobiące budynek z zewnątrz robią wrażenie. 

Bardzo żałuję, że nie mogę zobaczyć wnętrz pałacu, które również zachwycają bogactwem i przepychem.

Jedno z wnętrz Pałacu Dożów - zdj. internet

Skoro nie udało nam się wejść do Bazyliki św. Marka oraz Pałacu Dożów - postanawiamy najzwyczajnej w świecie powłóczyć się po mieście, które z minuty na minutę staje się coraz piękniejsze. Wenecja w ciągu dnia jest cudowna, ale wieczorem jest  po prostu magiczna, mieniąc się w promieniach zachodzącego słońca.

Kiedy wsiadamy do tramwaju wodnego nadchodzi tzw. "złota godzina". Wszystkie budynki w mieście pokrywają się  purpurą i wyglądają jak podświetlone. Chętnie zostałabym na noc, a najlepiej na kilka dni. Czuję ciągły niedosyt.

Ach, ta Wenecja ...

Dziękuję za wszystkie pozostawione  komentarze
i życzę Wam cudownych, słonecznych dni 
w barwach Polskiej Złotej Jesieni:)

Włochy, Wenecja - marzec 2017