Oko w oko z wielką sztuką oraz mieszkańcami Florencji

9.6.17

Oko w oko z wielką sztuką oraz mieszkańcami Florencji

„Piękno rzeczy śmiertelnych mija, lecz nie piękno sztuki.”
Leonardo da Vinci


http://mowimyjak.se.pl/newsy/fakty/jakie-sa-znane-aforyzmy-o-sztuce,22_43200.html

„Piękno rzeczy śmiertelnych mija, lecz nie piękno sztuki.”
Leonardo da Vinci


http://mowimyjak.se.pl/newsy/fakty/jakie-sa-znane-aforyzmy-o-sztuce,22_43200.html

"Nie istnieje nic takiego, czego by sztuka nie mogła wyrazić"

Oscar Wilde

„Nie istnieje nic takiego, czego by sztuka nie mogła wyrazić.”
Oscar Wilde


http://mowimyjak.se.pl/newsy/fakty/jakie-sa-znane-aforyzmy-o-sztuce,22_43200.html

„Piękno rzeczy śmiertelnych mija, lecz nie piękno sztuki.”
Leonardo da Vinci


http://mowimyjak.se.pl/newsy/fakty/jakie-sa-znane-aforyzmy-o-sztuce,22_43200.html

Chociaż bardzo się przed tym broniłam i tłumaczyłam sobie, że wszelkie atrakcje oraz związane z nimi wrażenia będę dawkować odpowiednio delikatnie - we Florencji dopadł mnie syndrom Sthendala. 
Oczywiście nie miał aż tak gwałtownego przebiegu jak w przypadku pisarza, ale niewątpliwie się pojawił. Pewnie większość z Was słyszała o tym dziwnym "schorzeniu".
Nazwa tego zjawiska wywodzi się od opisanej w pamiętnikach Sthendala słabości, której autor doznał przyjechawszy właśnie do Florencji. 
Nadmiar wrażeń wizualnych, których doświadczył w galerii Uffizzi, odwiedzeniu grobu Dantego w kościele Santa Croce, obejrzeniu "Dawida" Michała Anioła - spowodowało, że pisarz rozchorował się. 
A kiedy wychodził ponownie na miasto, znowu dostawał gorączki i pojawiało się u niego gwałtowne kołatania serca.
Ze mną nie było aż tak źle, ale patrząc na ilość oraz jakość zabytków w tym mieście - trudno przejść obok nich obojętnie. 
Czy wiecie o tym, że w samej tylko Florencji jest więcej zabytków oraz dzieł sztuki, niż we wszystkich włoskich miastach razem wziętych?
Przypuszczam, że nie ja jedna borykam się z  problemem racjonalnego dawkowania i powolnego delektowania się nowo poznanymi miejscami.

No cóż przyznaję się bez bicia. Pod tym względem jestem nienasycona i jeśli przyjeżdżam gdzieś, gdzie nigdy wcześniej nie byłam, chcę poznać i zobaczyć jak najwięcej. 
Oczywiście robię sobie przerwy, przysiadając na którejś z miejskich ławeczek i obserwując na przykład jej mieszkańców.  Bardzo lubię patrzeć na przemieszczających się ludzi i fotografować ich. 
Jednym z takich przystanków jest   Piazza della Republica.  
Plac ten został zbudowany w latach 80 XIX wieku, w ramach planu przebudowy miasta po ustanowieniu Florencji stolicą królestwa Włoch. 
Już od czasów rzymskich znajdowało się tu centrum miasta. Podczas przebudowy placu odkryto w tym miejscu pozostałości starożytnego kompleksu uzdrowiskowego i budynków religijnych. Dawniej obszar ten był gęsto zabudowany. Znajdowały się tu domy, kościoły, szlacheckie rezydencje, było to także miejsce zgromadzeń oraz targ.
Dzisiaj jedno jest pewne i niezmienne. Ludzie nadal lubią tutaj przychodzić i siedzieć, czy to przy kawiarnianym stoliku, czy też na wszechobecnych parkowych  ławeczkach.

"Mało jest miast w Europie, w których by w takiej obfitości nagromadzone były skarby sztuki na tak niewielkiej przestrzeni i które by tak szlachetną rolę odegrało w rozwoju artystycznym ludzkości, dlatego mało jest ludzi, którzy by opuszczając Florencję, nie czuli się uszlachetnionymi poznaniem tych arcydzieł ludzkiego ducha i oczarowanymi ich niezrównaną pięknością" - pisał Michał Lityński w swoim przewodniku z roku 1906.

Florencja to największe i najważniejsze miasto Toskanii. Została założona przez Juliusza Cezara w 59 roku p.n.e. jako kolonia dla byłych żołnierzy.

W mieście działali tacy artyści jak:  Giotto, Arnolfo di Cambio, Dante Alighieri, Michał Anioł, Leonardo da Vinci, Lorenzo Ghiberti, Filippo Brunelleschi, Giorgio Vasari i wielu, wielu innych. 

Dostojewski właśnie we Florencji skończył pisać "Idiotę".
Już od wymienienia samych tylko nazwisk zaczyna kręcić się w głowie, a kiedy przekraczam próg Museo dell'Opera del Duomo - moje oczy i mózg działają na przyspieszonych obrotach:) 
Muzeum katedralne mieści się w jednym z pałaców na tyłach bazyliki. Trzon ekspozycji stanowią dzieła przeniesione tutaj z Katedry, Dzwonnicy oraz Baptysterium /m.in. "Wrota do raju"/ - w trosce o zachowanie ich przed niszczącym działaniem czynników atmosferycznych. 

Przechowywane tutaj oryginały zastąpiono kopiami. Muzeum to, obok Bargello jest najznakomitszą galerią rzeźby florenckiej.

Na piętrze mieści się m.in. Sala delle Cantorie - zwana tak od dwóch przepięknych trybun dla śpiewaków /kantorii/ - czyli zdobionych płaskorzeźbami marmurowych balkonów, umieszczonych pierwotnie nad portalami obu zakrystii w Katedrze.  
No to wejdźmy do środka:)

Bardzo się cieszę, że na własne oczy mogę zobaczyć narzędzia oraz przyrządy budowlane służące do wznoszenia m.in. florenckiej katedry.

Znajduje się tutaj również drewniany prototyp kopuły, wykonany przez samego jej twórcę - Filippa Brunelleschiego.  

Wyświetlane są  filmy, pokazujące przekrój XVI-wiecznego społeczeństwa Florencji oraz historia powstawania Katedry. Naprawdę warto odwiedzić to muzeum.

Szczerze mówiąc jestem bardzo mile zaskoczona faktem, że nie ma w nim zakazu fotografowania. Oczywiście nie wolno używać lamp błyskowych, ale mimo wszystko jest to dla mnie ogromne zaskoczenie. Tym bardziej, że będąc w Polsce - chodzę od czasu do  czasu do muzeów i niejednokrotnie spotkałam się z  absolutnym zakazem robienia zdjęć, a ochrona pilnuje tak, jakby człowiek chciał co najmniej popełnić  przestępstwo.

Na temat życia oraz twórczości Michała Anioła należy oczywiście napisać odrębny post, ale na zakończenie dzisiejszej wizyty w Museo dell'Opera del Duomo chcę pokazać Wam jeszcze jedno z dzieł  tego wszechstronnie utalentowanego  artysty.

Jest to "Pieta Florencka"  - bardzo różniąca się od "Piety Watykańskiej"   znajdującej się w Bazylice św. Piotra w Rzymie.

Rzeźba wykonana jest  z ogromnej bryły marmuru, sprowadzonego z włoskiej Carrary.

Pieta Florencka przedstawia cztery postacie: martwe, bezwładne ciało Jezusa zdjęte z Krzyża, Nikodema, Marię Magdalenę oraz prawdopodobnie niedokończoną  postać Marii.

Michał Anioł w swoim dziele utworzył osobiste wyobrażenie cierpienia po zdjęciu Chrystusa z Krzyża, które wygląda bardzo wiarygodnie. 

Jego ciało uchwycone jest jakby w "locie", a otaczające postacie są bardzo przejęte i zrozpaczone. 

Według badaczy twarz Nikodema jest autoportretem Michała Anioła. 

Artysta nigdy nie dokończył swojego dzieła, a lewa noga Chrystusa odpadła z powodu wadliwego bloku marmuru.

Niektórzy powiadają, że rzeźbiarz nie był zadowolony z efektu swojej pracy i sam pod wpływem gniewu ją utrącił.

Jakiekolwiek były okoliczności tego wydarzenia - na mnie "Pieta Florencka" zrobiła  ogromne i niezapomniane wrażenie. 

Kiedy byliśmy we Włoszech akurat kwitły  mimozy.

Na nadchodzący weekend przesyłam do Was 

moc serdecznych pozdrowień z naręczem kwiatów 

tej  wdzięcznej rośliny:)

Florencja, 03.03.2017 r.