W krainie greckich bogów - Olimp i okolice

9.10.19

W krainie greckich bogów - Olimp i okolice

„Nikt nie zrozumie  jak pięknie jest podróżować, 

dopóki nie powróci do domu i nie położy swojej głowy 

na starej, znajomej poduszce.”

Lin Yutang

Wypoczywając na Riwierze Olimpijskiej, absolutnie nie można odpuścić sobie wizyty w krainie greckich bogów, stacjonujących od setek lat na Olimpie. Najwyższym szczytem  tego masywu jest mierząca 2917 metrów  - góra Mitikas, a pierwszego udokumentowanego wejścia na jej szczyt dokonali w 1913 roku: Daniel Baud Bovy, Frederic Boissonas i Christos Kakalos.  Duża wysokość bezwzględna Olimpu powoduje, że od wieków wzbudzał on wśród ludzi wiele skrajnych emocji. 
W mitologii greckiej uważany był za siedzibę  Zeusa i dwunastu innych bogów starożytnej Grecji. To właśnie z tego miejsca mieli oni kierować całym światem oraz ludzkimi losami. Olimp stanowił także krainę wiecznej szczęśliwości, gdzie nie płynął czas, a pojęcie biedy w ogóle nie istniało. Panowała tu jedynie radość, harmonia i dobrobyt. Dlatego po dziś dzień w świadomości ludzkiej funkcjonuje on jako synonim szczęśliwości i dobrobytu oraz miejsce dostępne tylko dla bogów. Obecnie masyw Olimpu stanowi idealne miejsce dla miłośników przyrody, lubiących aktywnie spędzać czas.
Najpopularniejszą bazę wypadową w góry stanowi usytuowana na wysokości 250-300 metrów n.p.m miejscowość Litochoro. To właśnie stąd startują trzy różne szlaki turystyczne prowadzące na Mitikas. Wiodą one m in. przez malowniczy Wąwóz Enipeas. Na terenie gór znajduje się kilka schronów awaryjnych (umożliwiających się schronie w czasie nagłego załamania pogody) oraz wiele schronisk górskich. 
Żeby tak naprawdę poczuć klimat Olimpu oraz przekonać się o jego potędze i majestacie, należy wybrać opcję pieszej wędrówki i wspiąć się na Mitikas. Trasa zajmuje około dwóch dni, a wszystko zależy od sprawności fizycznej piechura:)
Jako, że czas naglił, a nasza kondycja pozostawiała wiele do życzenia - wjechaliśmy na wysokość prawie dwóch tysięcy metrów samochodem. Oj, pokręcona  to była podróż i pełna zawijasów, ale nasz osobisty - jak zwykle niezawodny kierowca doskonale sobie poradził:)
Tak więc bezpiecznie i cało docieramy do Stavros, skąd podziwiamy jasne szczyty Olimpu, błękitne /aczkolwiek nieco przymglone/ wody Zatoki Termajskiej oraz popijamy pyszną mrożoną kawkę.  Miałam nadzieję, że do naszego rodzinnego grona chociaż na chwilkę przyłączy się Zeus lub jakiś inny atrakcyjny bóg, ale widocznie w ostatniej chwili się rozmyślili:) 
W sumie się nie dziwię. Nawet na wysokości prawie dwóch tysięcy metrów temperatura powietrza dochodzi do 40 stopni - na szczycie  jest im zdecydowanie chłodniej:) 
Nasyciwszy oczy pięknymi widokami, a  nozdrza zapachem ziół rosnących na górskich zboczach ruszamy dalej - do miejsc, które również nieodłącznie związane są z greckimi bogami. Może tam szczęście bardziej nam dopisze:)

Docieramy do Dion - świętego miasta Macedończyków. Pierwsze wzmianki o nim pochodzą sprzed 2,5 tysiąca lat, a poświęcone zostało najważniejszemu z bogów - Zeusowi. To właśnie tutaj na jego cześć Królowie macedońscy organizowali wielkie święta, porównywane do igrzysk w Olimpii na południu Grecji.  Dion należało do najważniejszych ośrodków królestwa i po dziś dzień stoi tutaj najstarsza w Macedonii świątynia Demeter. Przez dziesiątki lat archeolodzy szukali również świątyni Zeusa i natrafili na nią dopiero w 2006 roku. 

Będąc na Olimpie - warto tutaj wpaść chociażby na krótką chwilę, żeby przenieść się do czasów, w których Macedonia była potężnym państwem, a Dion miało międzynarodowe znaczenie. Rzymianie podbili ten region w II wieku p.n.e., ale z szacunku do Aleksandra Wielkiego dbali o święte miasto, a nawet je rozbudowali. 

  

Wiadomo, że greccy bogowie od czasu do czasu zaszczycali swoją obecnością przeciętnych śmiertelników, a trasa którą schodzili z Olimpu na Ziemię wiodła przez piękny Wąwóz Enipeas. 

Udajemy się więc do miejscowości Litohoro, nazywanego "polskim Zakopanem" i pozostawiając samochód na parkingu, wyruszamy w górę miasta. Mijamy  prawosławny cmentarz z białymi marmurowymi grobami, a następnie kamienistą ścieżką maszerujemy wzdłuż wąwozu. Jest to bardzo przyjemne i nie wymagające jakiejś szczególnej kondycji miejsce.  Po obu stronach wznoszą się pionowe urwiska skalne, a w dole radośnie szumi rzeka. W miarę pokonywania trasy  droga  staje się  coraz węższa i prowadzi zygzakiem. Cały czas idziemy  po betonowych płytach, pod którymi znajduje się wciąż czynny rzymski akwedukt, wznoszący się na wysokości kilkudziesięciu metrów.
Trasa nie jest zbyt długa, a kres wędrówki wyznaczają wodospady Zeusa. To dosyć górnolotne określenie biorąc pod uwagę fakt, że o tej porze roku woda raczej stoi niż płynie:) Większość osób /łącznie z nami/ było rozczarowanych faktem, że to już koniec wycieczki:)
Pod "pseudo wodospadami"  znajdują się baseny. Dwa największe nazywane są Wannami Afrodyty.  Według mitów to właśnie tutaj schodziła piękna bogini, żeby wziąć kąpiel. Niestety, dzisiaj ku ogólnemu rozczarowaniu wszystkich panów Afrodyta zawiodła lub po prostu doszła do wniosku, że w tak małej ilości wody kąpać się nie będzie:)

Takie tam, męskie sprawy:)

I jak tu się kapać w takiej ilości wody?:)

Bardzo dziękuję za wszystkie pozostawione komentarze

i przesyłam do Was moc serdeczności:)

Grecja - wrzesień 2019