Dzień otwarty Klasztoru Kamedułów na krakowskich Bielanach

4.5.17

Dzień otwarty Klasztoru Kamedułów na krakowskich Bielanach

Chyba nie możemy zaryzykować stwierdzenia, że tegoroczna majówka rozpieszczała nas piękną pogodą. Nie wiem jak Wy, ale ja postawiłam raczej na okoliczne atrakcje, coby ze względu na kapryśną aurę za bardzo od domu się nie oddalać.
W związku z tym,  że w moich ślicznych okolicach /co za skromność:)/ atrakcji nigdy nie brakuje i zawsze jest coś, czego do tej pory nie widziałam lub widziałam bardzo dawno temu - wyruszam na podbój tychże znanych lub mniej znanych miejsc:)
Dzisiaj padło na Klasztor Karmelitów, położony na szczycie Srebrnej Góry krakowskich Bielan, a który przepięknie prezentuje się z daleka. 

zdj. rentcar.pl

Samochód zostawiamy na parkingu i Aleją Wędrowców /według mnie powinna nazywać się Kasztanowa/, maszerujemy do góry - zachwycając się majową, soczystą zielenią oraz - uwaga: wszechobecnymi winnicami, rozciągającymi się po obydwu stronach tejże alei. Chwilami czuję się jak w Toskanii:)

Nie wiedziałam, że w tym miejscu znajduje się jedna z największych polskich winnic, zajmująca około 25 ha powierzchni. Jej właścicielami są: Mikołaj Tyc oraz Mirosław Jax Kwiatkowski.

Tutejsze wina powstają w zabytkowych pomieszczeniach gospodarczych kamedulskiego klasztoru. Do najbardziej znanych szczepów uprawianych na Srebrnej Górze należą: Riesling, Chardonnay, Pinot Gris.  

W ostatnim czasie na półkach Lidla pojawiło się wino o nazwie "Polka", pochodzące również z tej winnicy.

Być może słyszeliście o tym, że kobiety mają  prawo wstępu na teren tego Eremu, tylko i wyłącznie w wyznaczone dni w ciągu roku /jest ich w sumie 12/, a dzisiejszy dzień, czyli 3 maj jest właśnie jednym z takich dni otwartych.

Korzystając zatem z rzadko nadarzającej się okazji,  postanowiłam rozwinąć skrzydła i fotografować wszystko i wszystkich dookoła, łącznie z przechadzającymi się po podworcu kamedułami, w białych habitach. 

Ucięłam sobie nawet krótką pogawędkę z jednym z nich. Niestety, ze względu na klauzulę zakonu oraz osobistą prośbę mojego rozmówcy, nie mogę opublikować zdjęć zakonników.

Erem na krakowskich Bielanach, zwany również Eremem Srebrnej Góry został  ufundowany przez Mikołaja Wolskiego - marszałka nadwornego koronnego w 1604 roku. 

Z wydarzeniem tym wiąże się  pewna legenda.  Przybyli do Polski zakonnicy wybrali na miejsce swej siedziby górę bielańską, która niestety nie należała do Wolskiego. Jej właścicielem był Sebastian Lubomirski - kasztelan wojnicki i nie w głowie mu było odstępowanie swojej posiadłości. Doskonale wszyscy znamy powiedzenie "Gdzie diabeł nie może, ..." 

Nie inaczej było i w tym przypadku. Anna z Branickich Lubomirska szepnęła na ucho Wolskiemu, żeby wyprawił ucztę i zaprosił na nią: krakowskiego kardynała Maciejowskiego, kasztelana Lubomirskiego i księdza Zbarskiego - bardzo przychylnego kamedułom. 

Pod koniec spotkania, kiedy wszyscy jego uczestnicy mieli już doskonałe humory, Wolski opowiedział o swoich planach sprowadzenia kamedułów do Krakowa, żaląc się na ogromne trudności ze znalezieniem odpowiedniego dla nich miejsca.  
Zachęcony i zapewne dobrze już podchmielony kasztelan Lubomirski zadeklarował swoją pomoc i gotowość oddania bielańskiej góry na rzecz kamedułów. Tylko na to czekano. W trybie natychmiastowym podsunięto mu wcześniej przygotowany akt darowizny. Stało się.

Wolski, jako wyraz wdzięczności podarował Lubomirskiemu użyte podczas uczty srebrne naczynia o ogromnej wartości, a które miały zrównoważyć wartość Bielan. Na pamiątkę tego wydarzenia pagórki św. Stanisława zaczęto nazywać Srebrną Górą.

 

Kiedy spacerowałam po klasztornym dziedzińcu, podeszła do mnie redaktorka z TVP Kraków, w celu przeprowadzenia krótkiego wywiadu /no cóż, w końcu bycie celebrytą zobowiązuje:).

Jedno z jej pytań brzmiało: Czy wyobraża sobie Pani takie życie, jakie wiodą kameduli?

"O godzinie 3.30 nad ranem rozlega się dzwon kościelny obwieszczający zakonnikom porę wstawania. Po pierwszej modlitwie zakonnicy rozchodzą się do cel, by kontynuować czytanie duchowe. 

O godzinie 5.45 ponownie odzywa się dzwon i zakonnicy schodzą do kościoła na jutrznię, po czym celebrowana jest msza święta. Po jej zakończeniu odmawiana jest tercja - kolejna modlitwa brewiarzowa. 

Po porannych modlitwach między 7.00 a 8.00 zakonnicy spożywają śniadanie i mają czas wolny. O godz. 8.00 zaczynają pracę fizyczną. Obowiązki są ściśle podzielone. Jeden jest furtianem, inny ogrodnikiem, kucharzem, itp. 

O godz. 11.45 rozpoczyna się seksta, a o 12.00 - Anioł Pański. O 13.00 mnisi spożywają obiad.

O 14.00 dzwon klasztorny wzywa zakonników na nonę, a o 16.30 ponownie gromadzą się na różańcu. Kolacja.

O 18.30 ostatni raz schodzą na wspólne modlitwy w kościele: najpierw nieszpory, potem litania loretańska, Anioł Pański i czytania duchowe. Ostatnią modlitwą jest kompleta odmawiana w kościele, modlitwa za zmarłych i różaniec. 

Po ich zakończeniu rozchodzą się do swoich cel, aby oddać się indywidualnym modlitwom i przygotowaniu na spoczynek".

 Jak myślicie co odpowiedziałam pani redaktor na zadane mi pytanie? 

Myślę, że w kwestii modlitwy najlepszej wskazówki udzielił nam sam Jezus Chrystus w ewangelii św. Mateusza:

"Kiedy się modlicie, nie bądźcie jak obłudnicy. 

Bo oni lubią się modlić, stając w synagogach i na rogach ulic, aby się ludziom pokazać. Tak, mówię wam: oni już odbierają swoją zapłatę. 

Gdy ty się modlisz, wejdź do swojego domu i zamknąwszy drzwi, pomódl się do Ojca swojego, który jest w ukryciu. A twój Ojciec, który widzi w ukryciu, da ci.  Gdy pościcie, nie bądźcie posępni jak obłudnicy, bo oni zmieniają swoje twarze, by ludziom pokazać, że poszczą. Tak, mówię wam, już odbierają swoją zapłatę. Kiedy ty pościsz, natrzyj olejkiem swoją głowę i umyj swoją twarz,  by nie ludziom pokazać, że pościsz, lecz twojemu Ojcu, który jest w ukryciu. A twój Ojciec, który widzi w ukryciu, da ci".

Z nadzieją na to, że kolejne dni 
przyniosą nam trochę więcej słońca
i zdecydowanie mniej deszczu,
przesyłam do Was moc serdeczności :)