Wizyta w małej Wenecji, czyli Trogir po raz drugi

4.1.17

Wizyta w małej Wenecji, czyli Trogir po raz drugi

Kiedy byłam w Trogirze po raz pierwszy - wiedziałam, że jeśli kiedykolwiek nadarzy się ponowna okazja do odwiedzenia tego pięknego miasta - skorzystam z niej bezwarunkowo. Tak też się stało. 
W drodze powrotnej do Polski po wrześniowym, letnim urlopie:) - wpadamy na chwilkę do "chorwackiej małej Wenecji", której nazwa wcale nie jest tak do końca przypadkowa.
Trogir leży na wyspie Ciovo i podobnie jak Wenecja otoczony jest kanałami, posiada wiele cennych zabytków, a ze stałym lądem   połączony jest jedynie kamiennym mostem.
Zobaczcie jak cudownie wygląda to miasto z lotu ptaka.

zdj. bigstockphoto

Bardzo lubię ten moment, kiedy z jednej - bardziej współczesnej i nowoczesnej części miasta,  przedostaję się na jego drugą stronę - historyczną i bardziej klimatyczną połówkę, czyli Starówkę - uchodzącą za najpiękniejszą na całym wybrzeżu adriatyckim.
Urokliwy widok z mostu na nadmorską promenadę i zabytki Starego Miasta - jest jedyny w swoim rodzaju. Chodźmy więc dalej ...

Trogir będący kiedyś osadą sięgającą swymi korzeniami III w.p.n.e, założyli greccy koloniści z sycylijskich Syrakuz. Wówczas nazywała się ona Tragurion. Na początku I w.n.e miasto włączono do rzymskiej prowincji Dalmatia.

W 998 r. Trogir zagarnęli Wenecjanie, w XII w. przypadł władcom Węgier i dał schronienie ich królowi Beli IV, gdy ten zbiegł przed tatarską nawałą. Miasto ocalało, gdyż azjatyckie watahy nie zdążywszy go zniszczyć - zawróciły do rodzinnych stron na wieść o śmierci ojca ich wodza.

W 1420 r. w Trogirze na długo zadomowiła się władza wenecka i do 1797 r. miasto nazywało się Trau. Potem dostało się pod panowanie austriackie, a po I wojnie światowej Trogir został włączony do królestwa Serbów, Chorwatów i Słoweńców. Po II wojnie światowej wszedł w skład Socjalistycznej Federacyjnej Republiki Jugosławii, a po wojnie domowej - Chorwacji.

Na Starówkę wchodzimy przez zabytkową bramę miejską Kopnena vrata nad którą góruje postać patrona miasta św. Jana Ursina. 
Wąskimi, wybrukowanymi uliczkami  kierujemy się w stronę najważniejszego i uchodzącego za najpiękniejszy zabytek Trogiru,  którym jest Katedra św. Wawrzyńca, znajdująca się na Placu Jana Pawła II. 
Szczerze mówiąc byłam troszkę zaskoczona nadaniem temu placowi imienia naszego sławnego rodaka.

 

 

Wiem, że poniższe zdjęcia daleko odbiegają od fotograficznego profesjonalizmu, ale Katedra św. Wawrzyńca jest tak wysoka, a ilość stolików restauracyjnych tak duża, że ze względu na ograniczoną ilość miejsca na placu  - jakakolwiek opcja  zmieszczenia jej w całości na jednym zdjęciu po prostu nie istnieje. 
Odnoszę wrażenie, że w niedługim czasie wszystkie pobliskie restauracje  zaczną przyjmować gości we wnętrzu Katedry.
Jeszcze cztery lata temu można było tutaj spokojnie spacerować i zwiedzać, a teraz  każdy wolny skrawek przestrzeni został przeistoczony i zaadoptowany na potrzeby chorwackiej sztuki kulinarnej.
Pewnie też zauważyliście, że liczba restauracji w dużych europejskich miastach rośnie jak grzyby po deszczu. Najgorszy jest jednak fakt, że czasem nie przywiązuje się zupełnie wagi do ich lokalizacji i zamiast podziwiania zabytków ludzie podziwiają to co mają na talerzu.
Wiem, wiem jedzenie ważna rzecz - sama lubię ten moment, kiedy zasiadam w przytulnej knajpce przy dobrze zastawionym stole. No ale jak to w życiu bywa - wszystko powinno odbywać się z umiarem, w odpowiednim miejscu oraz czasie.
Niestety odnoszę wrażenie, że apetyt na jedzenie u niektórych ludzi jest większy, niż apetyt na poznawanie:)

 

Ogromne wrażenie na wszystkich turystach odwiedzających XIII-wieczną Katedrę św. Wawrzyńca   robi pięknie rzeźbiony portal, uchodzący za najznakomitszy zabytek sztuki romańskiej w całej Dalmacji. 

Jest on dziełem miejscowego mistrza Rodovana, który podpisał się opatrzoną datą 1240 łacińską inskrypcją nad wrotami. 

Po obu stronach portalu widnieją kamienne lwy, a tuż nad nimi postacie Adama i Ewy. Na kolejnych, koncentrycznych łukach można podziwiać mnogość wyrzeźbionych postaci /w tym apostołów/, różnych stworzeń, listowia. Są też sceny wiejskie i myśliwskie. 

 

We wnętrzu Katedry uwagę zwracają XIII-wieczne cyborium nad ołtarzem, rzeźbiona romańska ambona oraz piękne drewniane stalle w stylu weneckiego gotyku. Byłam oczarowana ich misternymi rzeźbieniami.

Nie sposób również przejść obojętnie obok zachwycającej Kaplicy Ursina, będącej dziełem Nikoli Firentinaca /1468-1497/ - ucznia Donatella, wielkiego mistrza włoskiego renesansu.
Ze ścian spoglądają cherubini dzierżący pochodnie w dłoniach, jakby wyłaniający się z półotwartych drzwi albo wnęk, w których stoją posągi świętych. 
Jan Ursin zmarły w 1111 r. był pierwszym biskupem Trogiru, a dzisiaj jest jednym z patronów miasta. Doczesne szczątki błogosławionego złożono w sarkofagu umieszczonym nad ołtarzem.

Budowana etapami od początku XV wieku do schyłku XVI w. dzwonnica katedry trogirskiej obrazuje przechodzenie stylów od gotyku /dół/ i gotyku weneckiego /część środkowa/ do renesansu /fragment szczytowy/.

Baptysterium pochodzące z XV wieku jest dziełem Andrija Alesiego, który wraz z Nikolą Firentinacem z Florencji, współtworzył inne dalmatyńskie renesansowe arcydzieło - Katedrę św. Jakuba w Szybeniku. 

Czy wiecie, że Katedra w Szybeniku jest największym kościołem na świecie wybudowanym z samego tylko kamienia, bez użycia żadnego spoiwa. 

Jej wymiary to: długość 38,5 m, szerokość 14 m, wysokość 19,5 m, wysokość kopuły 32 m. Jak widać jest to dosyć pokaźna budowla. Kiedy tam byłam nie mogłam wyjść z podziwu, że tak piękny i monumentalny gmach trzyma się tylko dzięki odpowiedniemu ułożeniu kamieni. 

Tę specjalną technikę trwałego łączenia kamieni wykorzystywaną w Dalmacji do budowy niewielkich domów mieszkalnych, czy wiejskich pomieszczeń gospodarczych - wprowadził tu Juraj Dalmatinac, który przed Nicolą Firentinacem nadzorował również budowę szybenickiej katedry.

Ciekawostką jest fakt, że gdy po ostatniej wojnie współcześni architekci naprawiali zniszczenia, nie potrafili zastosować średniowiecznej metody Dalmatinaca i ubytki musieli uzupełniać cementem.

Jeśli znajdziecie się w okolicach Szybenika koniecznie musicie odwiedzić Katedrę św. Jakuba.

A teraz wracamy już do Trogiru ... 

Po przeciwnej stronie placu widnieją opatrzone wielkimi gotyckimi oknami dwa skrzydła pałacu Cipków, będącego kiedyś siedzibą możnego, miejscowego rodu.
Na południowej pierzei placu stoi XV wieczna loggia, a obok niej wieża zegarowa. Obie budowle są również dziełami Nikoli Firentinaca. 

 

  

Opuszczamy już Starówkę i przez Bramę Morską wychodzimy na rozświetloną promieniami słońca trogirską promenadę, która jest znakiem rozpoznawczym miasta. Po jednej stronie rosną wysokie, zielone palmy, a po drugiej cumują statki z nieustającą "dostawą" turystów z całego świata.

Czasami tak już mam, że poza trzema głównymi stanami skupienia - ja najbardziej lubię ten czwarty, czyli  "stan nicnierobienia". 

Na pewno wiecie o czym mówię i znacie z autopsji to cudowne uczucie wszechogarniającego lenistwa i totalnego zawieszenia własnego ego. 

Usiąść w cieniu liści palmowych, przez które przedzierają się ciepłe promienie słońca, zapaść w stan krótszej lub dłuższej hibernacji i tak trwać i trwać ... a potem bez zbędnego pośpiechu obserwować ludzi lub przepływające powoli statki. 

Świadomość tego, że nikt mnie nie pogania, a czas i tak płynie, niezależnie od mojego w nim udziału  - powodują, że życie smakuje wtedy nieziemsko.

No to siedzimy i patrzymy... patrzymy... marzymy...:)

 

Na przeciwległym krańcu promenady położony jest Fort Kamerlengo, który bardzo ładnie prezentuje się na tle palm. Ta masywna, kamienna warownia pochodzi z XV wieku i dawniej była elementem systemu obronnego miasta.

W sezonie można wejść na szczyt twierdzy, z której  roztacza się urokliwa panorama Trogiru.

   

Mam nadzieję, że moim dzisiejszym postem zachęciłam Was do odwiedzenia "małej chorwackiej Wenecji", gdzie w cieniu palm na nadmorskiej promenadzie można godzinami delektować się otoczeniem lub spacerować w cieniu kamiennych uliczek i poznawać miasto. 
Patrząc dzisiaj za okno  muszę przyznać, że z ogromną przyjemnością przeniosłam się do pięknego i słonecznego Trogiru, a każdego z Was kto wybiera się do Chorwacji szczerze zachęcam do jego odwiedzenia. 

Dziękuję za wszystkie komentarze

i mimo paskudnej pogody na zewnątrz 

życzę Wam pogody ducha:)