Nie mam czasu

19.12.16

Nie mam czasu

Czy nie odnosicie czasem wrażenia, że czas płynie teraz zupełnie inaczej niż 10, 20, 30, 100 lat temu - a nasze życie nabrało innego tempa?

Spotykani na naszej drodze ludzie - czy to bliscy, czy też zupełnie nam obcy przy każdej nadarzającej się okazji wygłaszają to krótkie, schematyczne zdanie: "Nie mam czasu".

Ostatnio usłyszałam nawet od znajomej osoby, że nie ma ona czasu na umieranie. Dobrze, że chociaż na umieranie żadnego wpływu nie mamy.

Jak wytłumaczyć fakt, że w dobie samochodów, komputerów, zmywarek, pralek, internetu oraz telefonów komórkowych - my ciągle narzekamy na brak czasu?

Kiedy byłam małym dzieckiem moja babcia raz w tygodniu robiła duże pranie.  Wstawała skoro świt i odpalała słynną pralkę "Franię", która nie wirowała, nie płukała i nie suszyła ubrań.  Nie oddawała pościeli i obrusów do magla, tylko z anielską cierpliwością i pedanterią prasowała sterty bawełnianych oraz lnianych materiałów.

Gdy ugotowała obiad  nie wkładała brudnych naczyń do zmywarki, lecz zakasując rękawy brała się do zmywania - a kiedy potrzebowała zrobić zakupy w sklepie znajdującym się cztery kilometry od domu -  nie odpalała silnika samochodu, tylko maszerowała na nogach.
Jeśli myślicie, że woda oraz gaz leciały wtedy z odkręconych kurków to jesteście w błędzie. Do dzisiaj stoją u mnie tzw. "nosidła", którymi nosiło się wodę  z oddalonej o pół kilometra studni. Żeby rozpalić w piecu - nie odkręcało się kurka z gazem. Dziadek musiał sporo czasu spędzić w lesie, w celu przytransportowania odpowiedniej ilości drewna na zimę /oprócz obowiązków domowych pracował również zawodowo/.
Moi dziadkowie byli bardzo otwartymi ludźmi, więc często odwiedzali swoją rodzinę oraz znajomych. Wsiadali do autobusu lub najzwyczajniej w świecie maszerowali na nogach. I nie  były to odwiedziny o charakterze wirtualnym /internet/,  nie były to również okrojone sms-y,  które codziennie w pośpiechu ślemy swoim bliskim lub dalszym znajomym, bo przecież na dłuższą rozmowę nie mamy czasu. 

Zasłyszałam ostatnio od pewnej osoby, że w dawnych czasach żyło się łatwiej i prościej, a ludzie byli prymitywniejsi i mniej wymagający. Większej głupoty dawno nie słyszałam. 
Jeżeli głód, ciężka praca, trudne warunki mieszkaniowe, niestabilna i niebezpieczna sytuacja polityczna państwa oraz w zasadzie żadnych perspektyw i możliwości rozwoju -  stanowią wzorzec lepszych czasów, to ten "ktoś" zupełnie nie wie o czym mówi.
Dobrze wiemy, że apetyt rośnie w miarę jedzenia, więc ludzkie wymagania wzrastały i niestety nadal wzrastają coraz bardziej - osiągając obecnie  monstrualne wręcz rozmiary. Odnoszę czasem wrażenie, że staliśmy się niewolnikami we własnym domu.

Co robili moi dziadkowie i inni podobni im ludzie gdy po ciężkim, pracowitym  dniu  wracali do domu?
Mimo zmęczenia i codziennych trosk potrafili cieszyć się życiem i każdą przeżytą chwilą. Spotykali się z sąsiadami, rodziną, brali udział w imprezach wiejskich oraz miejskich, a przede wszystkim na wszystko mieli czas. 
Wiem o czym mówię, bo jako dziecko doskonale zapamiętałam tamte sielskie momenty i niezapomniane chwile.

Więc w czym tkwi problem dzisiaj?

Czy współczesna godzina jest krótsza od tej sprzed trzydziestu, stu lat - czy też ludzie nie potrafią odpowiednio wykorzystać danego przez Stwórcę wolnego czasu?
Czy my potrafimy celebrować codzienność, relaksować się w dniu wolnym od pracy  i postawić na jakość życia, a nie na ilość? 
Czy wypasiony samochód, duże mieszkanie, markowe ciuchy, telewizor 40 cali plus , duży dom z ogrodem, kilka telefonów komórkowych -  a na końcu tej ekskluzywnej listy niejednokrotnie maszerujący kredyt - którego tak naprawdę wcale nie musiałoby być, gdyby te wszystkie wymagania troszkę zminimalizować - nie stanowią przypadkiem odpowiedzi na postawione pytanie?

Oczywiście, że tak - brak czasu wynika z nadmiaru pracy - odpowiada większość z nas. 
I w ten właśnie sposób błędne koło toczącej się machiny pracoholizmu, wciąga w swoje bezlitosne tryby.

Wydaje mi się, a nawet jestem tego pewna, że niektórzy ludzie mimowolnie stali się typowymi kapitalistami i konsumentami, których motto życiowe brzmi: "szybciej, więcej, w krótkim czasie, po trupach - byle do celu".

Życzę Wam wszystkim oraz sobie, aby nadchodzące Święta stanowiły oprócz pieczenia, gotowania i sprzątania  wspaniałą okazję do refleksji, 
a przede wszystkim żeby poskutkowały zwolnieniem pedału gazu i wrzuceniem na totalny luz:)

Żeby pośród świątecznego zgiełku i intensywnych przygotowań - tak naprawdę nie zatracić  prawdziwego sensu Bożego Narodzenia - a może po prostu samemu narodzić się na nowo?

 „ ... Zaprawdę, zaprawdę, powiadam ci, jeśli się ktoś nie narodzi powtórnie, nie może ujrzeć królestwa Bożego”. Nikodem spytał Go: „ Jakżeż może się człowiek narodzić będąc starcem? 

Czyż może powtórnie wejść do łona swej matki i narodzić się”? Jezus odpowiedział: „Zaprawdę, zaprawdę, powiadam ci, jeśli się ktoś nie narodzi z wody i z Ducha, nie może wejść do królestwa Bożego. To, co się z ciała narodziło, jest ciałem, a to, co się z Ducha narodziło, jest duchem. 

Nie dziw się, że powiedziałem ci: Trzeba wam się powtórnie narodzić...” 

(Ewangelia wg św. Jana 3:3-7).

A jak wygląda Twoja godzina?
Czy 60 minut wystarcza Ci w zupełności,
czy też chciałbyś żeby dzień był troszkę dłuższy?