Moje miejsce na Ziemi

13.6.16

Moje miejsce na Ziemi

"Najważniejsze jest, by gdzieś istniało to, czym się żyło;

i zwyczaje i święta rodzinne. I dom pełen wspomnień. 

Najważniejsze jest to, by żyć dla powrotu".

Antoine de Saint Exupery

Na samym początku bardzo, bardzo serdecznie dziękuję Wam wszystkim 

za miłe komentarze pod moim "rocznicowym postem". 

Dziękuję również za sympatyczne życzenia oraz podzielenie się ze mną Waszymi "blogerskimi" przygodami i doświadczeniami.

A tymczasem ...

Bardzo lubię podróże. Zarówno te małe jak i duże. Lubię poznawać kulturę, sztukę oraz sposób życia i spędzania czasu przez innych ludzi. 
Lubię delektować się otoczeniem, architekturą, czy też smakami potraw kuchni innych narodowości.
Lubię zachwycać się wszystkimi - cudownymi miejscami na świecie, którymi często nie sposób się nie zachwycić i niejednokrotnie zaniemówić z wrażenia. 

Dzisiaj jednak nie chcę nigdzie wyjeżdżać, lecz chcę pokazać Wam moje miejsce na Ziemi do którego najchętniej wracam po każdej podróży i które sprawia, że na jego widok moje serce zawsze szybciej bije, a łezka niejednokrotnie kręci się w oku. 
Chodzi oczywiście o mój rodzinny dom oraz jego najbliższe otoczenie - począwszy od ogrodu, który o tej porze roku pokazuje się z najlepszej strony, a skończywszy zaraz za moim płotem, gdzie pośród pól i łąk zielonych uwielbiam spacerować i rozmyślać.
Przypuszczam, że każdy z Was ma takie swoje własne, prywatne królestwo do którego chętnie wraca i spędza w nim czas. Moim królestwem jest ogród. 
Można powiedzieć, że w lecie nasze życie domowe zamiera, a wszyscy mieszkańcy domu przenoszą się w "rejony zielone":), gdzie o tej porze roku odbywa się prawdziwy spektakl w wykonaniu roślin.

Krzewuszka cudowna - rzeczywiście nazwa jest jak najbardziej adekwatna do wyglądu

W ogrodzie mam dużo krzewów azalii, ale ta biała jest moją ulubienicą

Od paproci jestem uzależniona.
Każda wizyta w lesie kończy się przyniesieniem nowego nabytku.
Obecnie stałam się właścicielką lasu paproci w moim ogrodzie.

Do klonów również mam straszną słabość.
O tej porze roku mają najpiękniejsze-wiosenne barwy.
A jesienią znów stroją się w inne kreacje.

W tym miejscu rozciągamy siatkę i gramy w badmintona

Pewnie chcielibyście wiedzieć w  jakim stylu urządzony jest mój ogród? 
Bardzo podobają mi się ogrody angielskie, do rustykalnych mam ogromną słabość, barokowy przepych i ornamentyka w postaci rzeźb ogrodowych - również wprawiają mnie w zachwyt, a w związku z tym, że mieszkam na wsi - również styl wiejskich ogrodów darzę nieskrywanym sentymentem. 
Więc mój ogród jest chyba mieszanką wszystkich stylów ogrodniczych - 
a najbardziej pasuje do niego nazwa: 

"Ogród typowo nieformalny, z komponentem własnego ego  właścicielki"

Bardzo lubię  wszelkiego rodzaju ścieżki, zakrętasy 
i nieformalne rabaty, dlatego w moim ogrodzie 
nie brakuje takich elementów

Funkie w różnych odmianach  panoszą się we wszystkich częściach ogrodu

Figurki ogrodowe wprowadzają romantyczny nastrój

Bo to przecież my - właściciele i równocześnie projektanci naszych ogrodów zostawiamy w nich cząstkę siebie. 
Jestem przekonana, że ogród jest odzwierciedleniem naszego wnętrza - naszych pasji, potrzeb i temperamentu. 
To już teraz wszyscy wiedzą , co w "mojej duszy gra".
Jest to romantyzm w czystej postaci, czasem łyk szaleństwa i spontaniczności, ale gdzieś tam w zakamarkach wnętrza czai się rozsądek i porządek wszechświata:)

Mój ogród to tylko mała cząstka mojego cudownego wiejskiego świata - bo kiedy otwieram furtkę z tyłu domu i wchodzę pod górkę "łubinową ścieżką" - przede mną roztaczają się piękne krajobrazy w postaci skałek /ostańców/, pól, łąk zielonych oraz różnego rodzaju "żyjątek", takich jak: sarny, zające, lisy i cudnie koncertujące ptaki.

Patrząc na te moje "cuda przyrody" można by powiedzieć - nic specjalnego, ani nadzwyczajnego tutaj nie widać. Można by ... ale ja, nie wiem dlaczego - za każdym razem kiedy wędruję po tych polnych ścieżkach i przekraczam granicę mojego ogrodu - zawsze się wzruszam, a moje serce przepełnia niezwykła radość, która jest świadomością tego, że mieszkam w tak cudownych okolicznościach przyrody.

I wiecie co w tym wszystkim jest najlepsze? 
Nikt mnie nie pogania, nie mówi, że ktoś stoi za mną w kolejce, a na rogu ulicy czeka autobus. 
Siedzę, patrzę i słucham - do momentu aż zrobi się ciemno. Wtedy również jest pięknie i nie chce mi się wracać do domu. Mogę w tym miejscu zostać tyle czasu ile moja dusza zapragnie. Za darmo, bez pośpiechu, z cudowną świadomością tego, że jutro znów mogę przyjść i zachwycać się moim miejscem na ziemi, bez żadnych limitów oraz ograniczeń czasowych.

Czasem nie trzeba daleko szukać. Wystarczy przekroczyć granicę własnego płotu i własnej wyobraźni, żeby dostrzec piękno, które tak naprawdę znajduje się bardzo blisko. Być może naiwnie to zabrzmi, ale dla mnie każdy wschód oraz zachód słońca jest powodem do radości ponieważ wiem, że wielu jest ludzi niewidzących lub niesłyszących, dla których te wydawałoby się "banalne" zjawiska przyrody są niemożliwe do zaobserwowania.



Wiem również, że większość z Was  jest pozytywnie zakręcona, a takie uczucia jak radość, spontaniczność i zachwyt nad światem nie są Wam obce, więc nie dajmy sobie wmówić, że tylko dalekie podróże kształcą i są atrakcyjne. Nic podobnego.
Każdy skrawek naszej przestrzeni może być cudownym miejscem na Ziemi, które za każdym razem odkrywa przed nami coś nowego.

"Trzeba tylko umieć patrzeć sercem - wtedy zobaczymy nawet to,  

co jest niewidzialne dla oczu"

I takiego dziecięcego zachwytu nad światem 

życzę Wam  w nadchodzącym tygodniu:)