Miłość w królewskim wykonaniu - Alkazar w Kordobie

2.6.16

Miłość w królewskim wykonaniu - Alkazar w Kordobie

"Gdybym mówił językami ludzi 
i aniołów, a miłości bym nie miał, stałbym się jak miedź brzęcząca albo cymbał brzmiący.  
Gdybym też miał dar prorokowania 
i znał wszystkie tajemnice i posiadał wszelką wiedzę  i wszelką wiarę, tak iżbym góry przenosił, a miłości bym nie miał, byłbym niczym...
Miłość cierpliwa jest, łaskawa jest.
Miłość nie zazdrości, nie szuka poklasku, nie unosi się pychą; nie dopuszcza się bezwstydu, nie szuka swego, nie unosi się gniewem, nie pamięta złego;
nie cieszy się z niesprawiedliwości, lecz współweseli z prawdą.
Wszystko znosi, wszystkiemu wierzy, we wszystkim pokłada nadzieję, wszystko przetrzyma.
Miłość nigdy nie ustaje ... 
Tak więc trwają wiara, nadzieja, miłość - te trzy: z nich zaś największa jest miłość".

Któż z nas nie zna cudownego "Hymnu o miłości" napisanego przez apostoła Pawła w I liście do Koryntian. 
Myślę, że już nikt po Pawle nie znalazł stosowniejszych słów do określenia i trafniejszego sformułowania tego najwspanialszego i najwznioślejszego z ludzkich uczuć, ofiarowanego człowiekowi przez Boga.

Od dawna wiadomo, że  w Polsce miesiąc maj nazywany jest miesiącem zakochanych. Nie wiem jak sytuacja wyglądała  w XV wiecznej Hiszpanii i jaki miesiąc obecnie przypisuje się tam zakochanym, ale jedno wiem na pewno - w kwestii miłości niewiele się zmieniło. Każdy z nas chce kochać i chce być kochany. Taka to już nasza odwieczna natura i prawo, bądź przywilej wpisany w nasze serca przez Stwórcę tego Świata.

O miłości pisze się wiersze, książki, komponuje cudowne utwory muzyczne. 
Z miłości do swoich wybranek sułtani, królowie oraz wielcy i mniejsi tego świata - budowali pałace, projektowali ogrody, wznosząc się na wyżyny swoich ludzkich możliwości. 
Właśnie dzisiaj chciałabym zabrać Was do miejsc, w których kiedyś miłość była motywem przewodnim i bodźcem do działania. Niestety do pewnego czasu ...
Gdy wyruszyliśmy do Kordoby - ja jako niepoprawna romantyczka musiałam po drodze wstąpić do miasta  o nazwie Medina Azahara. 
Obecnie są to ruiny wspaniałego niegdyś kompleksu pałacowo-ogrodowego, wzniesionego przez kalifa Kordoby Abd ar-Rahmana  dla swojej ukochanej faworyty Zahry /stąd nazwa miasta/. 
Czyż nie brzmi to romantycznie dziewczyny? Przypuszczam, że żadna z nas nie miałaby nic przeciwko takiemu gestowi ze strony swojego mężczyzny:)

Budowa rozpoczęła się między 936 a 940 rokiem. Władca przeniósł z Kordoby do kompleksu pałacowego cały swój dwór. Prace trwały do śmierci kalifa w 961 roku, pochłaniając corocznie jedną trzecią budżetu państwa /ależ On musiał Ją kochać/.

Za czasów Al-Hakama II pałac przeżywał erę rozkwitu - odgrywał rolę stolicy islamskiego państwa Al-Andalus i był siedzibą kalifa. 

W 976 r. zmarł Al-Hakam i rządy przeszły w ręce jego jedenastoletniego syna Hiszama II.   Wtedy rozpoczął się upadek Mediny Azahary. Kolejni kalifowie rywalizowali o władzę, co w efekcie wywołało wojnę domową i rozbiło państwo na szereg księstw, które nie były w stanie bronić się przed chrześcijanami. 

Około 1010 roku Medina Azahara została splądrowana, a dzieła zniszczenia dopełniły oddziały berberyjskich najemników, którzy podpalili i zburzyli pałac. Przez kolejne tysiąclecie kompleks pałacowy i otaczające go miasto wymazano z mapy świata. 

Jak powiada stare ludowe przysłowie: "Miłość buduje niezgoda rujnuje".

Ruiny pałacu zostały odkryte dopiero w 1911 roku. Odkopano i zrekonstruowano około jedną dziesiątą ze 112- hektarowego założenia urbanistycznego. Pałac zbudowany był na trzech poziomach tarasowego zbocza. Na najwyższym poziomie znajdował się ogromny pałac kalifa, z salą tronową. Na poziomie środkowym były pomieszczenia przeznaczone dla najwyższych urzędników państwowych oraz członków rodziny królewskiej.

Na najniższym poziomie umieszczono meczet, łaźnie, stawy rybne, ptaszarnie, zoo oraz wytwórnie uzbrojenia. W pobliżu znajdowało się około 300 domów i koszary dla gwardii królewskiej.

Wszyscy przybywający do pałacu byli oszołomieni przepychem i bogactwem. W jednym z pomieszczeń  tak rozłożono kryształy, że kiedy słońce oświetlało salę - powstawała tęcza. W innym pomieszczeniu wybudowano basen wypełniony rtęcią.

W ogrodach pałacowych znajdowały się dwie fontanny. Jedna z nich zdobiona była dwunastoma złotymi rzeźbami przedstawiającymi rzeczywiste i fantastyczne gatunki zwierząt.

Obecnie w Medina Azahara trwają prace wykopaliskowe i rekonstrukcyjne finansowane przez rząd hiszpański, mające na celu ukazanie chociaż cząstki piękna, które narodziło się w tym miejscu z miłości.

Miłość i jej pragnienie towarzyszy nam od dnia narodzin, aż do samej śmierci.  
O tym najpiękniejszym, najcudowniejszym uczuciu, wyzwalającym same pozytywne reakcje i bodźce - można by pisać w nieskończoność.
Zarówno biedni jak i bogaci  marzą o miłości.
Tak było zawsze, tak jest i tak będzie.
Jeśli  jest ona odwzajemniona - nawet my, ludzie nie mając skrzydeł potrafimy latać. 
Ale czy zawsze tak było? Czy płomienne uczucie wystarczyło, żeby kochający się ludzie mogli zawierać związki małżeńskie i być ze sobą na zawsze? 
Niestety nie. Szczególnie jeśli chodziło o małżeństwa zawierane w rodzinach królewskich. Tutaj liczył się głównie aspekt polityczny i zdobycie odpowiedniej pozycji na arenie międzynarodowej.
Do rzadkości należały przypadki, żeby w parze z odpowiednią "partią", 
w postaci kandydata na współmałżonka - szło uczucie.

Tak jakoś się złożyło, że spacer po hiszpańskiej Kordobie, a konkretnie wizyta w Alcazar de los Reys Cristianos /Zamek Królów Katolickich/  i jego ogrodach - po raz kolejny spowodowały u mnie przypływ romantycznego nastroju. 

Dzisiaj powiedzielibyśmy, że mieszkała tutaj przez kilka lat jedna z najgorętszych par hiszpańskiego "show biznesu", która  odegrała znaczącą rolę nie tylko w Kordobie, ale również na scenie politycznej całego świata. 

Chodzi oczywiście o Izabelę Kastylijską oraz Ferdynada Aragońskiego. 

Zamek został rozbudowany w XIV wieku przez króla Alfonsa XI - w miejscu dawnego pałacu kordobańskich kalifów.

Pałac był w pewnym okresie siedzibą Świętej Inkwizycji, o której pisać będę w kolejnych postach, a która niestety z miłością miała niewiele wspólnego.

Z murów obronnych i wież zamkowych Alcazaru, możemy podziwiać panoramę Kordoby, ogrody pałacowe oraz  królewskie stajnie.

Most  Puente Romano

Ogrody pałacowe 

Caballerizas Reales  - stajnie króla Filipa II - wnuka Izabeli Kastylijskiej

Gdybym miała wymienić jakieś konkretne miejsce w Hiszpanii, które zrobiło na mnie odpowiednio-pozytywne  wrażenie, to z całą pewnością kordobański królewski pałac wraz z przylegającym do niego ogrodem należeć będą do kategorii "podziwiane i zapamiętane".  
Piękne galerie i cudowne patia z szemrzącymi fontannami oraz egzotycznymi roślinami sprawiają, że człowiek czuje się jak przeniesiony do świata bajki.
A jeszcze świadomość tego, że spaceruję tymi samymi alejkami którymi kiedyś przechadzała  się królewska para. No, no ależ czuję się ważna:)

Przyznajcie szczerze, że takie otoczenie i okoliczności przyrody na pewno musiały sprzyjać romantycznym spacerom oraz chwilom miłosnych uniesień. Ja w każdym  razie byłam bardzo romantycznie nastawiona:)

Przypuszczam, że Izabela Kastylijska również nie pozostała na nie obojętna.

Dla Izabeli Kastylijskiej wybór małżonka w dużej mierze był aktem politycznym, który został przypieczętowany ślubem 14 października 1469 r. w hiszpańskim Walladolid. Poślubiła swojego kuzyna Ferdynada - następcę tronu Aragonii. 

Było to małżeństwo natury typowo politycznej, a nie efekt romansu czy też wzajemnego zauroczenia i zakochania. 

Okazało się jednak, że oprócz korzyści wynikających z połączenia dwóch królestw: Kastylii i Aragonii - z czasem pojawiła się również miłość, która w przypadku tych władców oraz ich ognistych temperamentów była pierwiastkiem bardzo wskazanym. 

Można powiedzieć, że dzięki niej zaczęli spoglądać w jednym kierunku i dążyć do tych samych celów, które niestety nie były łatwe. Ferdynand był zmuszony do prowadzenia walki na frontach aragońskim i kastylijskim, szukając poparcia w obu królestwach. 

Bardzo kochał Izabelę, która urodziła mu kilkoro dzieci. Jednak na początku małżeństwa nie zawsze było różowo. Przez jakiś czas żyli nawet w separacji, a Ferdynand szukał pocieszenia w ramionach innych kobiet, efektem czego były dwie nieślubne córki. 

Kiedy w 1479 r. zmarł król Jan II - ojciec Ferdynanda, objął on tron aragoński, co zapoczątkowało powstanie konfederacji królestw i stało się podstawą powstania nowożytnej Hiszpanii. 

Ależ tutaj jest cudownie - śpiew ptaków, szemrzące fontanny oraz zapach kwiatów powodują,
że czas w ogóle nie płynie

Ferdynand postrzegany był jako przystojny, energiczny i zmysłowy mężczyzna, średniego wzrostu o mocnym głosie. Uwielbiał polowania i towarzystwo dam dworu, co przez jakiś czas wywoływało zazdrość Izabeli. Obydwoje władcy cały czas walczyli o całkowite zjednoczenie i umocnienie pozycji państwa hiszpańskiego. Polityka unowocześniania obejmowała wprowadzenie zakazu wyznawania innej religii niż wiara chrześcijańska. W związku z tym, że Kościół Katolicki popierał Koronę i odwrotnie - w roku 1478 powołano do życia Hiszpańską Inkwizycję, mającą na celu wzmocnienie Kościoła, czego efektem było wymordowanie i wypędzanie z Hiszpanii tysiące Żydów, Maurów, Cyganów i wszystkich innych ludzi wierzących inaczej.

Ostatnim etapem podboju Hiszpanii przez Izabelę i Ferdynanda była Granada, w której schronili się Maurowie wraz  z ich aktualnie panującym władcą Boabdilem, który w 1492 roku przekazał władcom katolickim klucze do miasta /pisałam o tym w poście pt. "Granada - Ostatni bastion Maurów"/. 

Cała Hiszpania została w efekcie zjednoczona pod królewskim berłem, a w 1496 r. papież Aleksander VI /Borgia/ nadał Ferdynandowi Aragońskiemu honorowy tytuł władcy katolickiego /wcześniej ten sam papież wyraził zgodę na poślubienie Izabeli, która była przecież jego kuzynką/. Może kiedyś napiszę post o tym papieżu-skandaliście.

Podbój Granady umożliwił królom katolickim wsparcie wyprawy Krzysztofa Kolumba do Indii, czekającego na akceptację swojego planu przez dobrych kilka lat. 

W zasadzie na początku trwających negocjacji Ferdynand się sprzeciwiał, ale Izabela jako kobieta  inteligentna, ciekawa świata oraz ludzi, jak najbardziej poparła inicjatywę i sfinansowała jego pierwszą wyprawę.

Rzeźba w kordobańskim ogrodzie przedstawia
Krzysztofa Kolumba stojącego przed władcami katolickimi

Rok 1504 był dla Ferdynanda najgorszym rokiem w życiu. Wtedy właśnie odeszła jego ukochana Izabela, o której mówił: "najlepsza i najwspanialsza z królewskich żon".

Ożenił się ponownie, ale tak naprawdę większą część jego samego - zabrała ze sobą najdroższa Izabela.

A ten kto wymyślił powiedzenie,  że "nie ma osób niezastąpionych" był w ogromnym błędzie. 

Czy istnieje jakaś jedna, uniwersalna definicja miłości? Chyba nie. Miłość ma różne formy i oblicza, a każdy z nas wyraża ją indywidualnie.

Tę sympatyczną, starszą parę spotkaliśmy w ogrodach królewskiego Alcazaru /pan podobny był do Williama Whartona/.

Kiedy spacerowali - cały czas trzymali się za ręce, kiedy siedzieli na ławeczce - od czasu do czasu spoglądali na siebie z uśmiechem.

Razem z moim mężem,  patrząc na nich doszliśmy do wniosku, że tak właśnie powinna wyglądać MIŁOŚĆ.

William Wharton powiedział kiedyś takie słowa:

"Miłość to pomieszanie podziwu, szacunku i namiętności. 

Jeśli żywe jest choć jedno z tych uczuć, to nie ma o co robić szumu. 

Jeśli dwa, to nie jest mistrzostwo świata, ale blisko.

Jeśli wszystkie trzy, to śmierć jest już niepotrzebna - trafiłaś do nieba 

za życia"

A czym dla  Was jest miłość i co o niej myślicie?