Nad Morskim Okiem

16.2.16

Nad Morskim Okiem

"Pogodne, ciche jak duch, co tonąc w marzeniu

leci w sfery - spokojne, burzliwe ominie;

lśni jezioro zamknięte w granitów kotlinie,

jak błyszczący dyjament w stalowym pierścieniu..."

                                  Kazimierz Przerwa-Tetmajer

Kto kocha polskie góry, a jeszcze nie był w tym miejscu - koniecznie musi nadrobić zaległości. Byle nie w czasie weekendu lub innych wolnych dni od pracy, ponieważ odcinek trasy do Morskiego Oka bardziej przypomina krakowski Rynek w godzinach szczytu, niż Park Krajobrazowy.

Najlepiej wybrać się tutaj w tygodniu i najwcześniej jak to możliwe. 
My, z parkingu wyruszyliśmy w trasę około godziny 7 rano, więc w tamtą stronę szło się całkiem przyjemnie, a po drodze oraz na miejscu można było się delektować pięknymi widokami, bez zbędnej przepychanki. Jednak z minuty na minutę sytuacja stawała się coraz bardziej napięta, 
a po południu każdy wolny skrawek ziemi był już zajęty.

Szczerze mówiąc wcale mnie to nie dziwi, ponieważ okolicą można zachwycać się w nieskończoność, a trasa prowadząca do celu nie jest zbyt męcząca. 
Z parkingu samochodowego znajdującego się tuż przy wejściu do rezerwatu szliśmy ok. 2,5 godziny. Można oczywiście szybciej pokonać ten odcinek, 
ale ja zawsze lubię porozglądać się za tym i owym. 

A to śliczny muchomorek się pojawi...

A to sarenka gdzieś wyskoczy... więc spieszyć się przecież nie wypada.

Kto  chodzić nie lubi lub nie może - do dyspozycji takich turystów są  bryczki. 
Osobiście usprawiedliwiam tylko tych, którzy chodzić nie mogą - bo według mnie to właśnie w spacerze tkwi cały urok i prawdziwa przyjemność obserwowania gór, a także cudownej otaczającej nas rzeczywistości  w postaci fauny i flory.

No ale co kto lubi. Jest to kwestia gustu i wyobraźni lub też jej zupełnego braku. Niektóre panie pokonywały trasę w szpilkach, wyginając się przy tym na lewo i prawo. 

Na samym początku naszej trasy mijamy Wodogrzmoty Mickiewicza, należące do najbardziej urokliwych wodospadów tatrzańskich.
Znajdują się w miejscu połączenia Doliny Białki i Doliny Roztoki, przy trasie z Palenicy Białczańskiej do Morskiego Oka.

 Są one zespołem kilku kaskad utworzonych na progach skalnych potoku Roztoka, wypływającego z Doliny Pięciu Stawów. Największe z nich to Wodogrzmot Wyżni, Pośredni oraz Niżni. Z mostku na którym stoimy widać Wodogrzmot Pośredni.

Zimą należy zachować szczególną ostrożność, ponieważ w okolicach mostu schodzą lawiny. 
Nazwa wodospadu została nadana przez Towarzystwo Tatrzańskie w 1891 r. Pierwszy człon odnosi się do huku, jaki powodują masy przepływającej tędy wody. 
Nadanie imienia Adama Mickiewicza upamiętnia sprowadzenie jego prochów do Polski w 1890 r. Poza nazwą, nie mają one nic wspólnego z Mickiewiczem, który nigdy tutaj nawet nie był.

Morskie Oko - jezioro, które w zasadzie z morzem nie ma nic wspólnego. Dawna legenda głosi, że wody jeziora mają podziemne połączenie z Adriatykiem. Potwierdzeniem tego faktu miało być falowanie powierzchni wody, występowanie wirów i dostrzegane w toni zbiorników rzekome maszty oraz szczątki zatopionych statków, które przywędrować miały z morza. Nie przypuszczano wówczas, że do jezior położonych poniżej górnej granicy lasu - pnie, gałęzie i korzenie drzew docierały wraz z lawinami.

Niebagatelne znaczenie miały także pseudoludowe opowieści. 
Legenda o księciu Morskim głosi, że w dawnych czasach na miejscu obecnego jeziora były tylko strome skały i góry. 

Żył tutaj władyka, który właśnie zwał się Morski - wraz ze swoją wielkiej urody córką. O jej rękę ubiegało się wielu książąt, w tym Węgrów co zjeżdżali do Polski przez Słowację. Ojciec wszystkich odprawiał z kwitkiem i zabronił córce wychodzić za mąż za obcego. Kiedy odjeżdżał na wojnę zamknął dziewczynę do klasztoru i klątwą zagroził, że nikogo poza Polakiem poślubić nie może. 
Znalazł się jeden węgierski książe, który pod klasztor w konkury zajeżdżał i prezenty w postaci klejnotów pannie posyłał. Wróżki do niej słał, które przepowiadały, że zamieszka w srebrnym zamku i księcia poślubi. Tak ją oczarowały, że ani się nie zastanawiała i z Węgrzynem uciekła. I tak jak słowo się rzekło wystawił dziewczynie pałac koralowy, cały w klejnotach, gdzie tylko dzieci bawiła, kwiaty wąchała, a wróżki ją zabawiały. Życie jak idylla, z księciem siódemkę dzieci miała, a ojciec podobno na wojnie zginął, więc i klątwa zniknęła. Aż tu nagle - wrócił stary Morski z wojny. Zobaczył córkę w korale wystrojoną. Spojrzał na pałac, z którego tylko kurz i pył został. Błagała go ze łzami w oczach o litość dla siebie i dzieci, ale gdzieżby! 
Z krzykiem wołał, aby się wszyscy we łzach rozpłynęli i potopili w nich - bo już ani ona jego córka, ani one Morskiego wnuki. I tak się stało - panna płacząc siedem jezior wypłakała, w których się dzieciątka razem z nią potopiły, a cały dobytek jej męża w kamień się obrócił i dlatego tyle skał dookoła stoi.
I teraz nawet płacz z dna słychać często, ale strach się litować nad nimi, bo stary Morski pilnuje i gotów każdego klątwą poczęstować...

Morskie Oko według "The Wall Street Journal" to jedno z najpiękniejszych jezior świata. 
Świadczy o tym między innymi ponad pół miliona ludzi, którzy rokrocznie je odwiedzają. Jest takie powiedzenie, że "być w Tatrach, a Morskiego Oka nie widzieć, znaczy tyle, co będąc w Rzymie  nie zobaczyć papieża".

Nie wszyscy wiedzą, że Morskie Oko to miejsce magiczne nie tylko ze względu na swoją historię, ale i walory przyrodnicze. Przezroczystość wody osiąga tutaj 15 metrów, grubość lodu sięga 1 metra, a różnica między maksymalnym i minimalnym stanem wody w jeziorze przekracza 1,1 metra. Jest największym jeziorem tatrzańskim /ok. 35 ha/, pod względem głębokości /50,8 m/ jezioro uplasowało się na piątym miejscu. Zaliczane jest do polodowcowych o charakterze karowo-morenowym - woda wypełnia wydrążoną niegdyś przez lodowce misę skalną.
Nasz pobyt miał miejsce w sierpniu, a między skalnymi szczelinami widać zalegający śnieg.

Jezioro położone jest po północnej stronie Tatr Wysokich, u stóp Mięguszowieckich Szczytów, w Dolinie Rybiego Potoku. Jest otoczone najwyższymi szczytami Tatr Polskich, co dodaje pikanterii temu niezwykłemu miejscu.

Najwyżej wznoszącym się szczytem jest Mnich 
/2068 m/ zawdzięczający swą nazwę ostremu szczytowi przypominającemu wyglądem mnisi habit.

Morskie Oko dawniej nazywano Rybim Jeziorem lub Rybim Stawem, gdyż należy do nielicznych zarybionych w sposób naturalny jezior tatrzańskich, w którym w przeważającej części występują pstrągi.


Morskie Oko zachwycało swym pięknem podróżników odkąd miejsce to zostało odkryte dla turystyki  i pozostało jednym z najbardziej popularnych 
i najczęściej odwiedzanych miejsc w Tatrach.

Pierwsze schronisko zostało zbudowane tutaj w 1836 r. /dwa lata później spłonęło/, natomiast pierwsze wzmianki o Morskim Oku pochodzą z 1575 r.
W 1637 r. król Władysław IV nadał prawo użytkowania pastwisk przy Morskim Oku Władysławowi Nowobilskiemu. Własnością prywatną Morskie Oko stało się w 1824 r., gdy dobra zakopiańskie wraz z Doliną Rybiego Potoku zakupił od władz austriackich Emanuel Homolacs, a po nim Władysław Zamoyski.

Od 1933 r. jezioro jest własnością państwa polskiego.

Według statystyk w pewien sierpniowy dzień odwiedziło go 13 tysięcy turystów. Muszę zaznaczyć, że my byliśmy tutaj właśnie w sierpniu, więc kto wie czy statystyki nie dotyczą przypadkiem nas:)

Na zakończenie - chciałabym wszystkich, którzy nie dotarli jeszcze do Morskiego Oka, szczerze zachęcić do odwiedzenia tego pięknego i jedynego 

w swoim rodzaju miejsca w Polsce.

Tymczasem - puszczając do Was "Morskie Oczko"

pozdrawiam Wszystkich bardzo serdecznie i  do zobaczenia 

następnym razem:)