Czy my potrafimy się cieszyć?

10.2.16

Czy my potrafimy się cieszyć?

Co to jest radość? 

Według wikipedii to pozytywny stan emocjonalny, który jest przeciwieństwem smutku. Jest to uczucie szczęścia, rozbawienia, zabawy i zadowolenia. Radość czasem wywołuje płacz. 

Bardzo intensywną radość nazywamy euforią.

A kiedy i w jakich sytuacjach my jako ludzie odczuwamy radość?

Wikipedia w tej kwestii odpowiedzi nie udziela. To my sami musimy odpowiedzieć na pytanie co sprawia nam radość i zadowolenie.

Dla jednej osoby będzie to wypasiony samochód, luksusowy dom, najnowszej generacji komputer czy telefon.

Komuś innemu największą radość sprawia śpiew ptaków, cudowne krajobrazy, uśmiech i szczęście na twarzy bliskiej osoby, ewentualnie zakup jakiegoś drobiazgu.

Wiem, wiem - najlepiej by było gdybyśmy wszystkie te elementy dostali  
w jednym pakiecie. Żebyśmy byli  i bogaci i szczęśliwi, no i oczywiście piękni.

Okazuje się jednak, że nawet mając wszystko - niektórzy ludzie nie potrafią się z tego cieszyć.

Nie chodzi mi o radość płynącą tylko i wyłącznie z posiadania drogich rzeczy materialnych. Chodzi mi o radość z posiadania rzeczy drobnych i dostrzegania tych małych, na które składa się całe nasze życie.

Ja na przykład przed chwilą kupiłam kwiatek doniczkowy pt. "Philodendron" oraz pikowaną poduszkę na krzesło na którym właśnie siedzę i piszę mój post.  
Cieszę się jak dziecko, które dostało zestaw klocków lego. Nic na to nie poradzę, że głównie drobiazgi sprawiają mi największą przyjemność. Ale to chyba nic złego. Dodam jeszcze, że swój hiper, super wypasiony telefon sprzedałam, żeby w zamian za niego kupić donice do ogrodu oraz dwa krzewy oleandru. 
I znowu dziecięca radość. Czy to jest normalne, że ja kompletnie nie przywiązuję wagi do wypasionego samochodu /chociaż jeżdżę całkiem niezłym, ale to zasługa mojego męża/, nowoczesnego telefonu, kablówki, itp.

I w ten oto sposób - wracając z pracy do domu, doszłam do wniosku, że muszę napisać o tym post.

Tym bardziej, że  post na ten temat już dawno miał ujrzeć światło dzienne, ale niestety poprzez moje lekkomyślne kliknięcie zniknął w eterze /Jedno kliknięcie/. 

Zastanawiałam się nad tym, czy powinnam go odtwarzać, ale wszelkie okoliczności, które mi się w tym czasie przytrafiły  przemawiają za.

A co mnie  skłoniło do tego po raz kolejny?

Kiedy ostatnio robiłam zakupy 

w pewnym hipermarkecie - przy stoisku z luzem wysypanymi pomarańczami wybierałam owoce do koszyczka. 

Obok mnie pewna dama /obwieszona złotem, 

z czerwonymi tipsami i włosami przypominającymi sianko w szopce betlejemskiej/, z grymasem na twarzy i miną rottweilera /przepraszam właścicieli tej rasy/, zaczęła gmerać w kupie pomarańczy i podrzucać je do góry jak piłki do baseballa, mrucząc pod nosem, że owoce do niczego się nie nadają. Pomarańcze były całkiem ładne.

Spojrzała więc na mnie szukając aprobaty i współuczestniczenia  w swoim biadoleniu.

Może czasem niepotrzebnie się odzywam, ale taką już mam dziwną naturę i usposobienie, że ludzka głupota zmusza mnie do reakcji. Powiadam zatem:

- Bardzo panią przepraszam, ale jeśli będzie Pani w ten sposób traktować te owoce - one za chwilę rzeczywiście do niczego nie będą się nadawać. 

Gdybym była płochliwa, jej przeszywający wzrok zakończyłby sprawę pomarańczy, ale ja nie dałam za wygraną.

- Czy pani zdaje sobie sprawę, że oprócz nas kupujących - przyjdą inni ludzie, chcący również zrobić zakupy  i nie będą mieli czego wybrać, ponieważ wszystkie owoce podrzucane przez Panią do góry zgniją wkrótce i będą się nadawać tylko i wyłącznie do wyrzucenia?

- No, niechże pani nie przesadza. Pani też przecież wybiera - burknęła tamta.

- Między wybieraniem, a podrzucaniem jest zasadnicza różnica - odparłam.

- A o co pani właściwie chodzi. Z głodu pani umiera czy co? - pyta kobieta

- Ja dzięki Bogu nie umieram, ale są na tym świecie miliony osób, które umierają "szanowna pani" - powiedziałam.

- No, no - matka Teresa się odezwała - usłyszałam ripostę pełną jadu.

No i co Wy na to moi kochani?

Jeśli my jako naród, jako ludzie, jako całe społeczeństwo i cała ludzkość będziemy myśleć w podobny sposób jak ta potencjalna "Polka", to co wówczas sobą zaprezentujemy.
Inni mnie nie obchodzą, ważne żebym ja był zadowolony.

Egoizm, egocentryzm, snobizm itd. Czy my chcemy być tak postrzegani jako ludzie i jako Polacy? Ja nie chcę i protestuję. 
Ale niestety zauważyłam, że ostatnio w naszym społeczeństwie czysta ludzka bezinteresowność, życzliwość i uprzejmość stoją pod dużym znakiem zapytania, natomiast bardzo modne stało się ...

Gderanie, marudzenie i narzekanie wszystkich i na wszystko.

Gdy jest zima - my chcemy lato.

Gdy pada deszcz - my chcemy słońce.

Gdy świeci słońce - mówimy że za gorąco. 
Nie wspominam nawet o dywagacjach i dyskusjach politycznych. 
Na tym gruncie to dopiero Polak potrafi się nakręcić i rozkręcić.

Jednym słowem zawsze potrafimy znaleźć powód do narzekania.

Myślę, że większość z Was się ze mną zgadza.

Gdy pytasz potencjalnego anglika, hiszpana, chorwata, czy czarnogórca - co słychać?  

W odpowiedzi słyszysz: fine, thank you, okey, super itp.

Gdy o to samo pytasz Polaka, co Ci odpowie?

- Aaaa.. stara bida, szkoda gadać, rząd obiecywał poprawę  i co z tego mamy, pogoda kiepska, a na wizytę w przychodni trzeba czekać miesiąc itd., itp. 
A jeszcze nie daj Boże dołączyć do takiego biadolenia. Wtedy dopiero potencjalny rozmówca potrafi rozwinąć skrzydła i dać upust swej goryczy.

A ja pytam po co to? Skoro i tak nie mamy wpływu na otaczającą nas rzeczywistość, to chociaż starajmy się zauważać pozytywne strony naszego życia. Bo nie wierzę, że takich nie ma. One są, tylko my nie chcemy ich dostrzec.

Dzięki Bogu wiele jest osób pośród nas dla których przysłowiowa "szklanka do połowy jest pełna". I tak trzymać.

Kiedy natomiast widzę, że gość  mający piękny dom, samochód albo nawet kilka samochodów /bo przecież żona, córka i syn też muszą czymś jeździć/, cyfrę plus, kilka telefonów komórkowych, wczasy "all inclusive" na Teneryfie, Kanarach, Majorce, itp. - a na pytanie: co słychać, On zaczyna ględzić i narzekać na cały świat - doprowadza mnie to do szewskiej pasji.
  
Niech nie obrażają się na mnie  osoby, które w ten właśnie sposób podróżują. Zdaję sobie sprawę, że każdy z nas ma inne potrzeby i własny sposób na regenerację organizmu. 
Sama lubię podróże. Wkurza mnie tylko jedna rzecz. Jeżeli podróż ma jedynie na celu zaimponowanie kolegom w pracy lub wzbudzenie zazdrości w innych osobach, a nie wynika z pasji i realnej, autentycznej potrzeby poznania innej kultury oraz ludzi.
To jest już  snobizm w najczystszej postaci.  

Wiecie co jest niesamowite? Obserwując ludzi niektórych południowych nacji jestem pod wrażeniem - idąc ulicą śpiewają sobie pod nosem, tańczą i uśmiechają się.
Po ostatnim pobycie w Czarnogórze - jeszcze bardziej zaczęłam doceniać to co mam i nie zamartwiać się tym czego mi brakuje, a na co nie mam żadnego wpływu.

Czarnogórcy jeżdżą zdezelowanymi samochodami, mieszkają w bardzo skromnych warunkach, ale mają to, 

co u nas jest towarem deficytowym.

Radość życia i spontaniczność.

Potrafią celebrować ulotne chwile, czy to siedząc i gawędząc w restauracji przy porannej kawie, czy też na tarasie swojego domu, popijając wino z przyjaciółmi wpadającymi z wizytą ot tak sobie - bez zaproszenia.

No dobra - myślę sobie. Też zaryzykuję "spontan" u nas w Ojczyźnie. I co z tego wychodzi?

Gdy idę ulicą - uśmiecham się do ludzi i nucę sobie pod nosem - oni patrzą na mnie tak, jakbym miała nie po kolei w głowie. 

A cóż ja mam poradzić na to, że jestem po prostu szczęśliwa?

Zatem moi drodzy, czyż nie powinniśmy już od dzisiaj zacząć bardziej doceniać nasze życie i tych którzy w naszym życiu i sercu zajmują szczególne miejsce?

Przeprowadzam króciutki quiz i proszę o to, byśmy na poniższe pytania odpowiedzieli sami sobie :

Kiedy ostatnio pokazałeś najbliższej Ci osobie, 

że ją kochasz i że Ci na niej zależy?

Kiedy powiedziałeś swojemu dziecku, 

że dzień jego urodzin to jeden z piękniejszych dni w Twoim życiu?

Kiedy ostatnio cieszyłeś się jak dziecko? Niekoniecznie z rzeczy bardzo kosztownych, ale ot tak zwyczajnie, bez powodu?

 Czy podziękowałeś Bogu za to, że stworzył  cudowny świat, a Ty możesz go odbierać wszystkimi swoimi zmysłami

Za to, że Ciebie stworzył i obdarzył zdrowiem?

Nie myśl sobie, że wzrok, słuch, czy sprawność fizyczna po prostu  należą Ci się "odgórnie".  
To jest wielki dar, dany nam przez naszego wspaniałego Boga i  Stwórcę.

Wiedzą o tym Ci, którzy go posiadali, ale bezpowrotnie stracili.

Kiedy ostatnio miałeś czas  na podziwianie zachodu, 
czy też wschodu słońca?

Kiedy, zupełnie bez powodu, mijając kogoś na ulicy uśmiechnąłeś się do niego lub pomogłeś w potrzebie?

No właśnie moi kochani! Kiedy? 
Czy my w ogóle potrafimy dziękować innym za to, że są z nami i cieszyć się każdą spędzoną w życiu chwilą, która nigdy już nie powróci w identycznej wersji?

Czy my potrafimy celebrować codzienność? 
Nie tylko od święta i w czasie Wigilii mówić miłe słowa, czy okazywać sobie serdeczność.

Czy potrafimy jak małe dzieci przyjmować szczęście i radość z dziecięcą euforią?

Przecież nawet sam Jezus zachęcał nas do tego, żebyśmy stawali się  podobni do nich. Bo nikt tak szczerze i otwarcie nie potrafi odbierać rzeczywistości jak dziecko.

Mam nadzieję, że mój post Wam się podoba. Tym bardziej, że pisany jest spontanicznie, od serca i z nadzieją na to, że być może pomoże otworzyć oczy tym, którzy w życiowej gonitwie zatracili spontaniczność i nie potrafią dostrzec i cieszyć się z drobnych przyjemności.
Którzy być może zapomnieli o tym, żeby od czasu do czasu docenić kogoś lub coś. A tym którzy są smutni i zrezygnowani chcę pokazać, że na okazywanie radości, zadowolenia i miłych gestów nigdy nie jest się za starym lub za młodym.

Ważne jest czyste sumienie i świadomość tego, że wszystko co robimy w naszym życiu ma sens i nie służy tylko nam samym.

Nie wiem czy sama to wymyśliłam, czy gdzieś zasłyszałam, ale w moich uszach brzmią takie oto słowa:

"Żyj tak - żeby nikt przez Ciebie nie płakał,

a umieraj tak - żeby wszyscy za Tobą płakali".

Tymi słowami żegnam się z Wami radośnie, a na pytanie: "Czy ja potrafię się cieszyć" - odpowiadam:

 "Bardzo się cieszę, że mogę pisać swojego bloga, a jeszcze bardziej,  że chcecie i czytacie moje wpisy. 

I za to bardzo Wam dziękuję"

Przede wszystkim jednak chciałabym wszystkim czytającym oraz obserwującym - życzyć szczerej, dziecięcej radości na co dzień. 
Nie tylko z powodu rzeczy wielkich, lecz przede wszystkim  tych maleńkich.

Niektóre zdjęcia pochodzą z wikipedii