Monumentalne Opactwo Benedyktynów w Melku

7.6.19

Monumentalne Opactwo Benedyktynów w Melku

"Twój czas jest ograniczony,
więc nie marnuj go,  żyjąc cudzym życiem".
Steve Jobs 

Nie ulega wątpliwości, że Melk należy do jednego z piękniejszych austriackich miast, a wznoszące się na malowniczym wzgórzu Opactwo Benedyktyńskie jest jego znakiem rozpoznawczym.

W tym z natury obronnym miejscu istniała dawniej słowiańska osada Magalicha, którą w swoje posiadanie wzięli Rzymianie. Założyli  fort, a u schyłku X wieku zburzyli go Madziarowie. Z kolei z Madziarami bardzo szybko rozprawił się  pierwszy margrabia Austrii Leopold II i wzniósł własną warownię. Jeden z jego potomków, również Leopold sprowadził mnichów, założył Klasztor Benedyktynów,  a wzgórze nieprzerwanie po dziś dzień należy do tego właśnie zakonu. 
Już w XII wieku istniała tu przyklasztorna szkoła, a w bibliotece gromadzono cenne manuskrypty. Opactwo zapisało się w dziejach XV-wieczną reformą życia zakonnego. Mnisi wrócili na ścieżki ascetyzmu, cnoty i nauki. Zacieśnili kontakty z wiedeńskim uniwersytetem i powracając do nauk św. Benedyktyna z Nursji, ujęli zasady swego życia w ramy surowej konstytucji. Na wzór Melku przyjmowały ją inne europejskie opactwa, a w 1625 r. papież Urban VIII uznał za modelową dla całej kongregacji.

Miasto  jest przepięknie położone i nazywane  bywa bramą prowadzącą do Doliny Wachau. U podnóża zamkowych murów szeroką wstęgą płynie Dunaj, a na pobliskich stokach uprawiane są krzewy winorośli. Naprawdę warto odwiedzić to miejsce. Szczerze mówiąc nie mogłam się doczekać momentu, w którym dotrę w końcu do Melku i zobaczę opactwo, którym wcześniej zachwycali się moi blogowi przyjaciele - więc przybyłam, zobaczyłam i też się zachwyciłam:):)

Opactwo imponuje nie tylko historią i rozmiarami, ale zachwyca także architekturą oraz iluzjonistycznymi freskami we wnętrzach kościoła św. Piotra i Pawła oraz klasztornej Bibliotece. Miodowożółta budowla jest dziś najwspanialszym barokowym zespołem zabytkowym w Austrii i największym tego typu kompleksem w Europie. Na terenie opactwa spoczywają margrabowie z rodu Babenbergów, aż do Leopolda III, który przeniósł rodową siedzibę do Klosterneburga.
Po prawej stronie głównej bramy z postaciami świętych: Kolomana /patrona opactwa/ i Leopolda /patrona Austrii/ wznosi się jedna z tzw. wież Babenbergów, która wchodziła kiedyś w skład średniowiecznej fortecy książęcej. Dalej rozciąga się pierwszy dziedziniec klasztorny. Fasadę wschodnią, zwieńczoną krzyżem zdobią posągi św. Piotra i Pawła. 
Na balustradzie balkonu umieszczono herb Bertholda Dietmayra, najsłynniejszego opata Melku, za którego czasów dokonano przebudowy klasztoru.
Dietmayr /1670-1739/ został opatem w wieku 30 lat. Mimo kłopotów finansowych zdecydował się na prace remontowe na terenie opactwa. Z początku chciał jedynie wyremontować kościół, jednak z czasem przedstawił tak szeroko zakrojony plan rozbudowy klasztoru, że wywołał bunt zakonników. Zdołał ich jednak przekonać i dzieła dokończono. Paradoksalnie, kiedy dzieło życia opata Dietmayera zostało ukończone w opactwie wybuchł pożar, który strawił znaczną część klasztoru i kościół. Niedługo potem opat zmarł, a jego dzieło kontynuowali następcy.
Przejście przez Hol Benedyktyński prowadzi na imponujący Dziedziniec Prałatów z fontanną pośrodku. Mury zdobią współczesne malowidła alegoryczne przedstawiające cztery cnoty kardynalne: wiarę, nadzieję, miłość i pokutę.

W zasadzie cały kompleks klasztorny jest imponujący, ale w trakcie zwiedzania bez dwóch zdań wielkie "WOW" wywołały u mnie dwa pomieszczenia. Pierwszym z nich jest kościół św. Piotra i Pawła.
Bryła budowli została zaprojektowana przez Jacoba Prandtauera przy współudziale opata Bertholda Dietmayera. Autorem wystroju był włoski architekt Antonio Beduzzi, który zrealizował teologiczne koncepcje opata.
Freski na sklepieniu namalował Johann M. Rottmayr. Wieże świątyni mają bogato zdobione, złocone hełmy, zakończone złocistymi monstrancjami. Jednak prawdziwy "festiwal baroku" zaczyna się we wnętrzu, które oczarowuje przepychem. Ciepłe barwy ścian i fresków stapiają się w skrzącą całość ze złoceniami posągów, rzeźb i dekoracji. Malowane postacie świętych i aniołów na sklepieniu zdają się wirować w przestrzeni. 
Coś pięknego:)
W bocznych ołtarzach kościoła mieszczą się relikwiarze zawierające szczątki różnych świętych /okropieństwo/, a w krypcie spoczywają szczątki pierwszych władców Austrii.

 

Wejście do części muzealnej prowadzi Schodami Cesarskimi. Prawie 200-metrowy korytarz zamieniono w galerię portretów wszystkich władców Austrii. W komnatach cesarskich wyeksponowano klasztorne skarby sztuki od Średniowiecza do XVIII wieku. Jednym z najcenniejszych jest rzadko wystawiany krzyż z Melku, wysadzany szlachetnymi kamieniami, który wg legendy kryje ponoć fragment Krzyża Chrystusowego. Ja zawsze na tego typu nowinki przymykam oko.

Amfiladę kończy Sala Marmurowa /kiedyś gościnna jadalnia/. Sklepienie zdobi pogański fresk Paula Trogera przedstawiający Atenę na rydwanie w otoczeniu innych mitologicznych postaci. Z Sali Marmurowej wychodzi się na szeroki taras łączący skrzydło południowe z północnym. Widać stąd w całej okazałości główną fasadę kościoła, a u stóp klasztoru urocze miasteczko Melk oraz wolno płynący Dunaj.

Sala Marmurowa

A teraz przyszedł czas na moje drugie "WOW", czyli fascynującą Bibliotekę!!! Zapomniałam Wam powiedzieć, że we wszystkich klasztornych wnętrzach obowiązuje całkowity zakaz fotografowania. Niestety, kiedy moje oczy dostrzegają skupisko takich cudowności -  adrenalina osiąga tak wysoki poziom stężenia, że nawet kilkukrotne napominanie osób pilnujących nie jest w stanie mnie powstrzymać przed robieniem zdjęć:) 

Biblioteka zawiera 1200 średniowiecznych rękopisów, a także przechowywane są w niej starodruki i inkunabuły. Zabytkowe złocone regały wypełnione starymi księgami oraz barwny fresk Trogera na sklepieniu tworzą niezwykle harmonijną, ale równoczesnie zapierającą dech w piersiach całość.

Atmosfera tego miejsca i niepowtarzalny księgozbiór poruszyły wyobraźnię Umberto Eco. Biblioteka z "Imienia róży" jest symboliczna, ale ukłonem autora wobec miejsca inspiracji jest imię jednego z bohaterów, a zarazem narratora - Adso z Melku. 

Nie ma co kryć, że Bibliotekę opuszczałam z ciężkim sercem. Niesamowite miejsce!!!

Po dosyć konkretnej dawce wizualnych i artystycznych  wrażeń - udajemy się na spacer do przyklasztornego parku, w którym piękno otaczającej przyrody łączy się z trelami ptactwa buszującego wśród drzew. Jest to bardzo przyjemne miejsce, w którym można zresetować mózg oraz ciało:)

W związku z tym, że opactwo położone jest na wzgórzu rozpościerają się stąd bardzo ładne widoki na całą okolicę. Przysiadamy więc na ławeczce, żeby przez chwilę oddać się błogiemu lenistwu i powygrzewać w promieniach majowego słoneczka:)

Bardzo dziękuję za wszystkie życzenia 
pod moim poprzednim, rocznicowym postem
i życzę Wam wspaniałego weekendu:)

Austria, Melk -maj 2019