Wybrzeże Amalfitańskie przedsionkiem raju na Ziemi - Positano

14.2.18

Wybrzeże Amalfitańskie przedsionkiem raju na Ziemi - Positano

 "Choćbyśmy cały świat przemierzyli w poszukiwaniu Piękna, 

nie znajdziemy go nigdzie,  jeżeli nie nosimy go w sobie…"

Ralph Waldo Emerson

Czy ja noszę w sobie piękno? Być może zabrzmi to egocentrycznie, ale przynajmniej tak mi się wydaje. Oczywiście nie jestem doskonała, ale zawsze staram się być dobrym człowiekiem, otwartym na potrzeby innych ludzi.  A czy nim jestem? Na to pytanie muszą już odpowiedzieć Ci inni ludzie:)

Od kiedy tylko pamiętam, zawsze ogromne emocje  budziła we mnie otaczająca przyroda. Być może dlatego, że od urodzenia mieszkam na wsi - świat  fauny i flory jest mi tak bardzo bliski:)

Moje dzieciństwo upływało pod hasłem: "Życie w plenerze od rana do wieczora".

Uwielbiałam spacerować po okolicy - zarówno bliższej jak i dalszej, obserwować ptaki oraz  inne zwierzęta, chłonąć piękno otaczającej przyrody. Jednym słowem od zawsze lubiłam zachwycać się światem. 
Ogromnie się cieszę, że z upływem lat - ten mój zachwyt nie ogranicza się tylko i wyłącznie do najbliższej okolicy /którą oczywiście darzę największym sentymentem/, ale mogę również przenosić się w miejsca bardziej odległe i sycić oczy cudami natury, wykreowanymi przez Boga.
Wiecie co? Czasami odnoszę wrażenie, że kiedy Pan Bóg stwarzał świat -  od czasu  do czasu zdarzyło mu się zapomnieć, a  w niektórych przypadkach nawet trochę  przesadził:). 
Najlepszym dowodem na to jest  Wybrzeże Amalfi, które już od pierwszego wejrzenia zapiera dech w piersiach i należy do czołówki najpiękniejszych oraz najbardziej romantycznych miejsc w Europie, a nawet na świecie.  W związku z powyższym - mój dzisiejszy post również będzie miał  romantyczny wydźwięk - w końcu są Walentynki:)
Klifowe tarasy, pachnące gaje cytrynowe, bielone, schodzące do morza domki, bezkres nieba i morza decydują o tym, iż Amalfi często bywa nazywane rajem, a jedna z prowadzących tam tras,  nie na darmo nosi nazwę Sentiero degli Dei - "Ścieżki bogów".

Tego posta  chciałabym szczególnie zadedykować moim dwóm blogowym koleżankom - Agnieszce z bloga "Odnowiona ja" oraz Łucji-Marii z bloga "Szkiełkiem, okiem i sercem".
Wiem, że marzeniem Agnieszki jest podróż do Włoch, natomiast Łucja będąc w Neapolu, nie dotarła do Wybrzeża Amalfi. Dziewczyny zapraszam Was dzisiaj do Positano:)

Będzie mi bardzo miło, jeśli do tego romantycznego spaceru przyłączą się wszyscy moi obserwatorzy oraz  czytelnicy:) 

Niestety nie mogę Wam zagwarantować rozgrzewających promieni włoskiego słońca, ponieważ do południa  pogoda była pod chmurką, a dopiero później się rozpogodziło.
Mimo to - ja i tak czułam wokół siebie prawdziwą wiosnę. Gdy 18 stycznia wyjeżdżaliśmy z Polski - temperatura wynosiła minus pięć stopni, natomiast Positano zafundowało nam temperaturkę w postaci - plus osiemnaście, soczystą zieleń i kwitnące kwiecie. 
Szok - ale jakże pozytywny:)
Wiadomo, że dla mieszkańców miasta, przyzwyczajonych do 40-stopniowych upałów obecna aura jest niesprzyjająca i wszyscy ubierają ciepłe kurtki, natomiast dla Polaków przybyłych z zimowej krainy - to już prawdziwa wiosna:) 

Positano znane było już w czasach rzymskich. Z tego okresu pochodzi kilka okazałych willi, których ruiny można oglądać w okolicach kościoła Wniebowzięcia NMP.
Prawdopodobnie w Średniowieczu Benedyktyni  założyli tutaj opactwo. W następnych wiekach miasto stało się głównym portem wybrzeża Amalfi, przez co okoliczni mieszkańcy cieszyli się względnym dobrobytem. 
Sama nazwa "Positano" wywodzi się ze średniowiecznej legendy, według której w XIII wieku skradzione w Bizancjum ikony Czarnej Madonny  oraz inne relikwie, transportowane były na jednym z pirackich statków. Gdy statek przepływał w okolicach Positano, wybuchł olbrzymi sztorm, a marynarze usłyszeli dziwne głosy wołające "Posa! Posa !" – czyli "odłóż" "odłóż"! 
Przestraszeni piraci zacumowali w porcie i zdecydowali się pozostawić w miasteczku bezcenne relikwie.
Jednym z charakterystycznych zabytków miasta jest posiadający majolikową, złocistą kopułę Kościół Santa Maria Assunta, słynący ze wspomnianej wcześniej XIII-wiecznej bizantyjskiej ikony Czarnej Madonny. 
Podobno w okolicach Positano można też spotkać syreny, które kuszą i uwodzą każdego mężczyznę, jakiego tylko zobaczą na swojej drodze:) 
W związku z tym, że mój mąż przyjechał ze swoją "osobistą syreną"-  miejscowe piękności wolały usunąć się w cień:)

W obecnych czasach miasteczko  kusi przede wszystkim niesamowitym widokiem oraz mnóstwem   domów w pastelowych kolorach położonych kaskadowo na  wzgórzu - tuż nad błękitnymi wodami Morza Tyrreńskiego.
Ten układ  architektoniczny jest praktycznie taki sam jak w miasteczkach Cinque Terre w północnych Włoszech. 
Współczesne Positano utrzymuje się głównie z turystyki. Produkowane są też tutaj lokalne alkohole, takie jak Limoncello i L’Albertissimo. Praktycznie na każdym kroku spotykamy wystawy sklepowe, gdzie produkty stanowiące wypadkową cytryn,  są motywem przewodnim. 

Z moich obserwacji wynika, że Positano to również ulubiony kurort okolicznych kotów. Kiedy spacerowaliśmy brzegiem morza - było ich zdecydowanie więcej niż ludzi. 

No cóż, widocznie tutejszy mikroklimat oraz menu, pochodzące z okolicznych knajpek bardzo im służą:)

 

Niesamowite wrażenie robią kolorowe domki, usadowione jakby jeden na drugim.   Tworzą niezwykłą mieszankę kolorystyczną: brzoskwini, róży oraz terakoty. 

Niektóre uliczki są tak wąskie, że mieści się na nich jedynie klatka schodowa. Kiedy tylko przybyliśmy do Positano byłam świadkiem przyjazdu karetki pogotowia ratunkowego. 

Oj, ratownicy medyczni nie mieli łatwego zdania do wykonania. Musieli z całym swoim osprzętem przemykać stromymi schodami do domu znajdującego się bardzo wysoko, a następnie znosić pacjenta na noszach - na sam dół. 

Sytuacja nie do pozazdroszczenia. Kiedy moja bratanica - ratowniczka czasami narzeka na gabaryty jakiegoś bezwładnego pacjenta - przypominam jej ten incydent:)

Positano to miasto kontrastów, w którym  blichtr przeplata się z przepychem. Obok starych i odrapanych domostw, znajdziemy zabytkowe wille, ekstrawaganckie wystawy sklepowe z bardzo drogą biżuterią czy odzieżą oraz eleganckie hotele i restauracje.  

Przebywający tutaj w roku 1953 - John Steinbeck pisał, że Positano to "wymarzone miejsce, które nie jest całkiem realne i pozostawia w człowieku głębokie wrażenie".

Ja również odnoszę wrażenie, że od tamtego czasu kiedy miasto tak bardzo urzekło Steinbecka, niewiele się tutaj zmieniło. Życie mieszkańców na pewno nie nabrało szybszego tempa, a ich domy nadal są odrapane, mieniąc się różnymi kolorami w promieniach włoskiego słońca.

Podobno w jednej z lokalnych kawiarń powstał przebój „Midnight Rambler”, stworzony przez Micka Jaggera i Keitha Richardsa z "The Rolling Stones.“

Positano było też bohaterem kilku filmów, takich jak „Only you” czy mojego ulubionego - „Pod słońcem Toskanii”.  Pewnie wszystkie dziewczyny zapamiętały scenę, kiedy główna bohaterka w ślicznej, białej sukience podwożona jest skuterem na spotkanie z przystojnym Włochem:) 

Po obejrzeniu tego filmu marzyłam o odwiedzeniu Positano. Jak się okazuje, jest to najlepszy dowód na to, że marzenia się spełniają:)

Positano powszechnie uważane jest za najpiękniejsze miasto Kampanii. W wielu przewodnikach wymieniane jest także jako jedno z kilkunastu najpiękniejszych miast we Włoszech. Położone na stromym zboczu, w przepięknej scenerii, gdzie zielone góry łączą się z lazurowym morzem - miasto zachwyca śródziemnomorską zabudową, licznymi zielony ogrodami, kwiatami, romantyczną plażą, kawiarniami na świeżym powietrzu i świetną kuchnią serwowaną w tutejszych trattoriach.

Odcinek wybrzeża począwszy od Positano aż do Salerno uznawany jest za jedną z najpiękniejszych linii brzegowych na świecie. Wybrzeże określane jest mianem Costiera Amalfitana (Wybrzeże Amalfi).

Będąc w tej okolicy koniecznie należy zwiedzić inne popularne kurorty, między innymi: Sorrento, Amalfi, czy wyspę Capri. Wszystkie te miejsca (za wyjątkiem wyspy), łączy biegnąca wzdłuż wybrzeża malownicza oraz bardzo kręta droga. 

W tabloidach możemy znaleźć zdjęcia gwiazd odpoczywających na plażach Positano lub okolicy, a celebryci często organizują tutaj śluby. Wiele gwiazd włoskiego i światowego show-biznesu ma w okolicy swoje wille. To prawdziwa oaza luksusu na stosunkowo gorzej rozwiniętym gospodarczo południu Włoch.

Myślę, że  żadna dziewczyna nie miałaby nic przeciwko temu, gdyby jej ukochany mężczyzna oświadczył się jej właśnie w tym miejscu. Dziewczyny uwierzcie mi na słowo -  wszechobecnie  panująca aura romantyczności sprawia, że ciężko byłoby Wam odmówić:) 

Tak naprawdę, w tym dniu mieliśmy rozkoszować się urokami wyspy Capri,  a przynajmniej takie było założenie. Z Neapolu pojechaliśmy do Sorrento, skąd wyruszają statki na wyspę. Niestety, urocza włoszka w kasie biletowej oznajmiła nam, że w dniu dzisiejszym statki nie pływają, ze względu na niezbyt sprzyjającą aurę. 

Nie namyślając się ani chwili, wsiedliśmy do podmiejskiego autobusu, który przywiózł nas do Positano. 

Z miejscowości Sorrento do Positano jest tylko 19 kilometrów, a trasę tę pokonuje się w czasie aż 50 minut! A wiecie dlaczego?

Oczywiście, że wiecie. Zakręty są tak ostre, a zbocza tak strome, że za każdym razem kiedy autobus skręca - kierowca  musi trąbić, ponieważ w ogóle nie widać nadjeżdżającego pojazdu z naprzeciwka.
I jeszcze jedna bardzo ważna kwestia, jeśli chodzi o wiarygodność tutejszych rozkładów jazdy. Dla włoskich kierowców - czas jest pojęciem bardzo względnym. Gdy po przybyciu do Positano, zapytałam przystojnego Włocha siedzącego za "sterem" autobusu, o której godzinie możemy  spodziewać się kursu powrotnego  - usłyszałam radosną odpowiedź: "evry hour". 
Myślę sobie - super!  Mamy mnóstwo czasu do dyspozycji i będziemy wracać kiedy tylko przyjdzie nam na to ochota. 
Skoro co godzinę,  to według rozkładu jazdy wybraliśmy godzinę 13.00. Tak przynajmniej mówiła teoria, ale praktyka to już zupełnie odrębna sprawa. Czekaliśmy do ...??? - bagatela 15.10!!! 
Jak się okazuje, na południu Włoch to nie są przypadki sporadyczne. To jest po prostu norma:)
No cóż - nie pozostało nic innego, jak tylko przez dwie godziny nieustannie zachwycać się cudowną linią brzegową wybrzeża amalfitańskiego. Ależ ja się wtedy  nazachwycałam:) Zresztą nie tylko ja.  Była to również doskonała okazja do nawiązania stosunków międzynarodowych, w postaci konwersacji z pewnym młodym podróżnikiem z Chile, który oprócz Polski zwiedził wszystkie europejskie kraje - extra!
Myślę, że godnie reprezentowałam nasz kraj, reklamując go najlepiej jak potrafiłam. Chłopak skrupulatnie zapisywał sobie polecone przeze mnie miasta. Mieliśmy niezły ubaw gdy zaczął wymawiać niektóre nazwy, np. Gdańsk, czy Szczecin. Oczywiście nie zabrakło na tej liście mojego ukochanego Krakowa:)

Leniwe dwie godziny w promieniach włoskiego słońca okazały się  całkiem przyjemne:)

Moi Drodzy życzę Wam nieustannego zachwytu nad światem, 

romantyzmu na co dzień

 oraz niegasnącej pogody ducha - nawet wtedy, 
kiedy aura za oknem temu przeczy:):):)

Włochy, Positano - 21 styczeń 2018