Pałac Wallensteina w Pradze

2.1.18

Pałac Wallensteina w Pradze

Gdy pewnego jesiennego, słonecznego dnia przyjechaliśmy do Pragi -  pierwsze kroki postanowiliśmy skierować w stronę wzgórza zamkowego - Hradczany. 
Przemierzając piękne uliczki miasta, podziwiałam kunsztownie  zaprojektowane kamienice, a jeden z budynków tak bardzo mnie zaintrygował, że nie omieszkałam oczywiście wściubić nosa na jego podwórzec. 
Ochraniarz, który spacerował po wybrukowanym dziedzińcu serdecznie zaprosił nas "na pokoje" i okazało się, że zupełnie przypadkowo znaleźliśmy się na terenie kompleksu pałacowego Wallensteina, który obecnie jest siedzibą Senatu Republiki Czeskiej.
Fundatorem tej budowli był Albrecht von Wallenstein - zwycięski dowódca wojsk cesarskich podczas wojny trzydziestoletniej i główny doradca cesarza Ferdynanda II.  Zaszczyty do tego stopnia przewróciły mu w głowie, że chciał nawet zostać królem Czech. 
Jeśli chodzi o pałac - jego twórca wymarzył sobie, że ma on być piękniejszy i wspanialszy od zamku praskiego. Swój plan zaczął realizować w roku 1624, zaczynając od wyburzenia stojących tutaj wcześniej - 24 budynków mieszkalnych, spotykając się tym samym z wielką dezaprobatą czeskiego społeczeństwa. 
A tak w ogóle Pan Wallenstein słynął z tego, że bardzo lubił wyburzać "stare" i stawiać "nowe". Po odkupieniu od cesarza Ferdynanda księstwa żagańskiego rozpoczął wznoszenie swojej rezydencji, burząc 75 domów mieszczańskich. Spotkało się to z wrogim nastawieniem mieszkańców miasta - tym bardziej, że część domów wyburzono tylko i wyłącznie dla osiągnięcia doskonałej osi widokowej.

Z całą stanowczością można stwierdzić, że Albrecht Wenzel Eusebius Wallenstein był typowym karierowiczem. Jako dziecko wychowywał się w duchu wyznań protestanckich: luteranizmu i kalwinizmu, a dzięki wujowi poznał także doktrynę braci czeskich. 

W 1599 roku rozpoczął studia na protestanckiej akademii k. Norymbergi. Dał się tam poznać jako niezły awanturnik i przywódca jednego ze studenckich gangów. Za swoje wybryki trafił nawet do więzienia. 

W 1604 roku zaciągnął się do Armii Rudolfa II z którą wyruszył na Węgry do walk przeciwko Turkom. Dzięki swoim koneksjom niemal natychmiast po zaciągnięciu się na służbę otrzymał stopień chorążego, a podczas walk awansował na kapitana. Dwa lata później podjął studia na uniwersytecie w Ołomuńcu, powstałym na bazie jezuickiego kolegium. Wskutek kontaktu z jezuitami Albrecht zmienił wyznanie na katolickie. Dokonał tego prawdopodobnie ze względu na swoje ambicje. W armii cesarskiej protestantów nie dopuszczano do wyższych stopni.

W roku 1609 ożenił się z zamożną katolicką wdową, starszą od niego o rok. Posiadała ona kilka miast na wschodnich Morawach, które Wallenstein odziedziczył po jej śmierci w 1614 roku. 

Brał czynny udział w wojnie trzydziestoletniej /1618 - 1648/opowiadając się po stronie cesarstwa i coraz bardziej rósł w siłę, a jego majątek stawał się coraz większy. 

W roku 1621 był już właścicielem 17 posiadłości, a sam cesarz zaciągnął u niego pożyczkę na sumę 168 000 guldenów w zamian za posiadłości Frydlant i Liberec, a także szereg innych skonfiskowanych protestantom dóbr, które nabył po zaniżonej cenie. Były one warte o wiele więcej, jednak cesarz pilnie potrzebował pieniędzy, więc zgodził się na sprzedaż niemal za bezcen. Skąd my to znamy?

W 1622 roku Ferdynand II nadał Wallenstainowi tytuł palatyna, a następnie hrabiego Frydlantu. Rok później Albrecht był już księciem.  

Posiadał wówczas 49 posiadłości, a w roku następnym ich liczba wzrosła do 64. Posiadanie własnego księstwa wzmocniło jego pozycję w cesarstwie i stał się jednym z najbogatszych ludzi w kraju. Księstwo Frydlantu, którego ziemie obejmowały niemal 1/4 ówczesnych Czech było niezależne. Wallenstein uczynił jego stolicą Jićin /miasteczko późniejszego rozbójnika Rumcajsa/, w którym planował ustanowić biskupstwo oraz założyć uniwersytet. Pierwszym krokiem do osiągnięcia wyznaczonych celów było sprowadzenie do miasta jezuitów, którzy utworzyli tam swoje kolegium. Swoją drogą Albrecht przyczynił się bardzo do rozbudowy miasta. Posiadał własną mennicę, miał także prawo do nadawania przywilejów i tytułów szlacheckich.

Dodać należy bardzo istotny fakt z życia księcia Albrechta, jeśli chodzi o jego sukcesy wojenne oraz zgromadzenie ogromnego majątku.  Armia Wallensteina w ogóle nie pobierała żołdu ze szkatuły cesarza, żyjąc tylko i wyłącznie z łupów i grabieży dokonywanych na podbitych ziemiach oraz ludziach.

Jego ambicje polityczne były tak wielkie, że w pewnym momencie sam cesarz zaczął się obawiać się o swój tron i doradcy Ferdynanda podszeptywali mu, żeby odsunął Wallenstaina od władzy. Okazja nadarzyła się sama, gdyż Albrecht postanowił sprzymierzyć się z protestantami. Co zrobił cesarz? Oczywiście oskarżył go o zdradę i szukał sposobów na pozbycie się go.

Jest to najlepszy dowód na to, że  fortuna kołem się toczy:)

Wallenstein zdawał sobie sprawę z tego, że czarne chmury zawisły już nad jego głową, ale był przekonany o poparciu  armii. 

24 stycznia 1634 r. cesarz podpisał dwa tajne dokumenty: pierwszy, który usuwał Albrechta  z zajmowanego stanowiska oraz drugi, gdzie postawiono mu zarzuty o zdradę stanu.  Opublikowano je w Pradze. Pozbawiony poparcia armii - Wallenstein  zabrał ze sobą kilkuset ludzi  i postanowił uciec do Chebu - miasteczka położonego na zachodzie Czech. Podróżował na leżąco z uwagi na zły stan zdrowia /prawdopodobnie w roku 1603 zachorował na syfilis/. 

Gdy tylko dotarł na miejsce został zabity przez oficerów wiernych cesarzowi i prawdopodobnie działających z jego rozkazu. Ciało Wallensteina pochowano początkowo w Stribre, a w roku 1785 przeniesiono do Mnichovego Hradista  /obecnie nazywanego bramą wjazdową do "czeskiego raju"/, gdzie spoczywa po dziś dzień.

 

Wokół pałacu Wallensteina rozciągają się niewielkie ogrody urządzone w stylu francuskim.   Fontanny oraz rzeźby stojące na kamiennych postumentach przedstawiają m.in.: Adonisa z Wenus, Apolla, Neptuna, Bachusa, Laakona z synami i Zapaśnika oraz dwa konie. Na terenie kompleksu ogrodowego znajduje się również sztuczna grota z ogromną ilością nacieków przypominających stalaktyty. Gdy dobrze się im przyjrzeć możemy dostrzec różne dziwne stwory oraz ludzkie głowy wkomponowane w szare tło. 

Z tej części ogrodu, nazywanego często mistycznym - bardzo ładnie prezentuje się Wzgórze Zamkowe.    

Wiemy już, że Wallenstein był bardzo bogaty, a zaświadczyć o tym mógł standard pałacowych stajni - gdzie podobno stały  marmurowe żłoby, a przy każdym boksie dla konia wisiał obraz zamieszkującego go rumaka. Kto bogatemu zabroni?:)

W sumie bardzo się cieszę, że trafiliśmy do tego miejsca i myślę, że każdy turysta odwiedzający Pragę powinien zobaczyć ten przepiękny kompleks pałacowo-ogrodowy, który  powstał dzięki człowiekowi dla którego kariera i pieniądze stanowiły dobro najwyższe. 

No, ale w sumie gdyby nie on - mojego posta również by dzisiaj nie było, a Praga wiele by straciła na swojej atrakcyjności. O ile jest to w ogóle możliwe:)

Pięknie przebarwiające się drzewa na terenie sztucznej groty

Ponad głowami hradczański zamek

Powiem Wam, że spacerowanie ulicami Pragi to czysta  przyjemność. Niewątpliwie jest to miasto, które ma swój niepowtarzalny klimat oraz wdzięk, słusznie uchodząc za jedno z piękniejszych w Europie. 

Odnoszę wrażenie, że przypomina mój kochany Kraków. Stare kamienice, urocze kafejki i barwne uliczki sprawiają, że człowiek czuje się tutaj po prostu dobrze. 

W Pradze spędziliśmy trzy, bardzo intensywne dni, ale to i tak ciągle za mało, żeby chociaż w miarę możliwości dobrze ją poznać, dlatego trafia  ona na moją podróżniczą listę, jako miasto kwalifikujące się do ponownego odwiedzenia - do czego i Was szczerze zachęcam:)

Dziękuję pięknie za życzenia noworoczne:)

Serdecznie witam nowych obserwatorów

i życzę Wam w nadchodzącym tygodniu 

samych dobrych i radosnych chwil:)