Alfama - najstarsza dzielnica Lizbony

22.3.19

Alfama - najstarsza dzielnica Lizbony

  „Lepiej zobaczyć coś raz - niż słyszeć o tym tysiąc razy”

przysłowie chińskie

Skoro Alfama jest najstarszą dzielnicą Lizbony, to powinna być również najbardziej klimatyczna i wydaje mi się, że taka właśnie jest - a przynajmniej w moim odczuciu:)

Nie wiem skąd się to u mnie bierze, ale ja świetnie odnajduję się w miejscach, które być może przez inne osoby postrzegane są jako obskurne i niechlujne. Kiedy na przykład mój mąż widzi  odrapaną ścianę, oblazłe z farby drzwi, czy kompletnie zardzewiałą furtkę - jego opinia zdecydowanie różni się od mojej:)

Dla mnie tego typu artefakty jawią  się jako piękne i oryginalne. Muszę Wam powiedzieć, że Lizbona przypomina mi troszkę Neapol - właśnie ze względu na niezbyt wymuskane detale architektoniczne oraz specyficzne podejście do pojęcia czasu. Podobno w Lizbonie żyje się wolniej niż w innych europejskich stolicach. I rzeczywiście coś jest na rzeczy:)

Tutaj czas odmierza się kolejnymi filiżankami kawy, rozmowami z sąsiadami i wspólnym oglądaniem meczów ulubionej drużyny piłkarskiej.

Malowniczo położone na siedmiu wzgórzach miasto zamieszkuje 600 tysięcy osób, jednak w praktyce Lizbona już dawno "wchłonęła" inne okoliczne miasta, tworząc metropolię z liczbą 2 milionów mieszkańców.

Lizbona została oficjalnie stolicą państwa portugalskiego w XIII wieku, jednak już w IX wieku do brzegów Tagu przybili Fenicjanie, którzy założyli pierwszą osadę zwaną Alis Ubbo /Pogodna Przystań/. Następnymi gośćmi  byli Rzymianie, Wizygoci, a następnie Maurowie, których w 1147 roku przepędził dowódca zjednoczonych wojsk chrześcijańskich - późniejszy król Portugalii Alfons I Zdobywca.

W XVI wieku nastała epoka wielkich odkryć geograficznych, a Lizbona rozrastała się i bogaciła. Wielką tragedią dla miasta było najsilniejsze trzęsienie ziemi, jakie kiedykolwiek spotkało kontynent europejski. W roku 1755 Lizbona została praktycznie całkowicie zburzona.

A teraz zapraszam Was na spacer po najstarszej dzielnicy miasta - Alfamie, gdzie wszechobecne fado, pranie suszące się w oknach oraz unoszący się w powietrzu zapach jedzenia i pobudzający zmysły aromat kawy - sprawiają wrażenie trwania nieustannej sjesty:)

Cafe Brasileira - jedna z najsłynniejszych lizbońskich kafejek, gdzie przysiadłam z poetą Fernando Pessoa

Pierwszy raz w życiu jadłam kasztany i muszę przyznać, że bardzo mi smakowały:)

Nasz pobyt w Lizbonie przypadł akurat na czas trwania karnawału - Oj, działo się na ulicach miasta, działo:)

Punkty widokowe na mapie  odwiedzanych przeze mnie miejscach to "clue" programu każdej podróży. Pewnie większość z Was również lubi spojrzeć na temat z odgórnej perspektywy:)

W Lizbonie takich miejsc jest bez liku, a obecnie znajdujemy się w punkcie widokowym św. Łucji, gdzie w czasach Maurów biegły mury obronne miasta. Spod pergoli obsadzonej kwitnącą bugenwillą rozpościera się widok na czerwone dachy Lizbony oraz wolno płynący Tag. Atrakcją tego miejsca są dwa, niedawno odrestaurowane panele płytek azulejos, wykonane w najsłynniejszej fabryce ceramiki Viuva Lamego. Jeden z nich przedstawia lizboński Praca do Comercio sprzed trzęsienia ziemi, a drugi pokazuje scenę odbicia lizbońskiego zamku z rąk Maurów i śmierć XII-wiecznego legendarnego portugalskiego rycerza Martima Moniza.
Na punkt widokowy św. Łucji można wjechać windą  Elevador de Santa Luzia z Dolnej Alfamy. My wybraliśmy opcję przejazdu żółtym tramwajem, a następnie spacerkiem przemieszczaliśmy się z jednego miejsca do drugiego. 
Jeśli będziecie się wybierać do Lizbony, przed wyjazdem proponuję Wam troszkę podszlifować kondycję, ponieważ wszędzie jest z góry i pod górę:)

Kolejnym punktem obserwacyjnym do którego kierujemy swoje kroki jest punkt widokowy Bramy Słońca, oddalony o zaledwie parę minut od św. Łucji. Lizbończycy mawiają, że jest to weranda, którą każdy chciałby mieć w swoim domu. Potwierdzam tę opinię w stu procentach i gdybym mogła jakimiś  magicznymi nożycami wyciąć ten fragment lizbońskiej starówki - chętnie przeteleportowałabym go do mojego polskiego otoczenia:) 

Jest to jedno z piękniejszych miejsc w Europie, w którym dane mi było wypić kawę - delektując się otoczeniem. W czasach Maurów stała tu jedna z siedmiu bram wjazdowych do miasta. Obecnie jest to najczęściej odwiedzany punkt widokowy na Alfamę i Tag.

Z tarasu widoczny jest kościół św. Wincentego za Murami, kopuła Panteonu Narodowego oraz kościół św. Stefana. W pobliżu tarasu widokowego stoi statua św. Wincentego, patrona Lizbony. Święty ten pochodził z Saragossy. W 304 roku został zamordowany w Walencji za wiarę chrześcijańską. Pomnik przedstawia go z okrętem i krukiem na ręce. Według legendy łodzi z doczesnymi szczątkami świętego płynącej do Lizbony towarzyszyły dwa kruki. Dla upamiętnienia tej opowieści w herbie miasta znajdują się właśnie łódź i te ptaki.  

Ja co prawda żadnego kruka nie spotkałam, ale zaprzyjaźniłam się za to z miejscowym gołębiem:)

 

Wszyscy doskonale wiedzą, że nieodłączną wizytówką Lizbony są żółte tramwaje. I to nie byle jakie tramwaje - tylko te z konkretnym numerem linii 28. Oj, wyjeździłam się nim ile wlezie:) 

Drewniane siedzenia, miedziane okucia w środku, mechanizm kierowniczy składający się jedynie z żelaznego kółka i hamulca oraz dzwonka na lince - robią wrażenie. Wsiadając do środka człowiek od razu przenosi się w czasie:)

Trasa, którą pokonuje tramwaj jest pełna gwałtownych zjazdów i stromych wzniesień. Jej najciekawszy odcinek znajduje się pomiędzy kościołem św. Wincenta, a bazyliką Estrela. Tramwaj niejednokrotnie przeciska się przez bardzo wąskie uliczki, a jazda dostarcza niezapomnianych wrażeń. To bardzo dobry sposób na ekspresowe zapoznanie się z klimatem Alfamy.

Inną, nieco przemilczaną atrakcją tego tramwaju jest chyba największe w mieście zagęszczenie kieszonkowców na metr kwadratowy:)

Wewnątrz tramwaju jest nawet tabliczka informacyjna ostrzegająca przed złodziejami.

Pierwszy tramwaj wyprodukowany w Nowym Jorku, ciągnięty przez konie - w Lizbonie pojawił się w 1873 roku. Obecnie obok żółtych i zabytkowych kursują również supernowoczesne tramwaje, które praktycznie cały czas są załadowane po brzegi turystami.  Nawet nie chcę wiedzieć co musi się tutaj dziać w szczycie sezonu, skoro na początku marca Lizbona jest już tak przeładowana!!!

Sklep ze słynnymi  portugalskimi sardynkami

Kościół św. Wincentego za Murami

"Z dołu do góry, z góry na dół" - tak śpiewała kiedyś Cora:)

W Panteonie Narodowym znajdują się grobowce, m.in. wszystkich prezydentów Portugalii

Nie wyobrażam sobie wizyty w Lizbonie bez odwiedzenia Muzeum Narodowego Azulejo, które w całości poświęcone jest kafelkowi:)

Muzeum mieści się z dala od centrum Lizbony, w dawnym kościele żeńskiego klasztoru Madre de Deus. W chronologiczny sposób ukazano tu tysiącletnią historię malarstwa na kafelkach. Można zobaczyć jak wyglądała technologia wytwarzania samych płytek, a następnie ich malowanie i wypalanie.
Najwcześniejsze azulejos pochodzą z XV wieku i noszą wyraźne wpływy arabskie. Przeważają tu abstrakcyjne, geometryczne wzory w żywych kolorach. Pod koniec XVII wieku zapanowała moda na kompozycje utrzymane w biało-niebieskiej tonacji, wzorowane na holenderskim malarstwie kafelkowym. Tematem tych paneli były sceny z życia dworskiego, religijnego czy wojskowego. Azulejos zawędrowały do portugalskich kolonii, stąd w muzeum możemy znaleźć przykłady twórczości z Brazylii i Indii. 
Po trzęsieniu ziemi w 1755 r. masowo produkowano proste kompozycje z postaciami świętych. Umieszczano je na fasadach odbudowanych budynków. W dużej sali na drugim piętrze wyeksponowano długą na 36 metrów panoramę Lizbony, wykonaną w 1738 roku. Jest to monumentalna dokumentacja miasta sprzed trzęsienia ziemi.
Muzeum bardzo mi się podobało i warto go odwiedzić będąc w Lizbonie.

A kto powiedział, że na ściankach  mogą pojawiać się tylko celebryci??? :):)

Bardzo oryginalnie wygląda połączenie sakralnych zdobień z płytkami azulejos

Azulejo  spotykamy wszędzie - tym razem na ściance w podziemiach stacji metra:)

Domy w Lizbonie również obłożone są pięknymi płytkami

Katedra Se powstała na polecenie pierwszego króla Portugalii Alfonsa Henryka, zwanego Zdobywcą trzy lata po wyzwoleniu Lizbony z rąk Maurów w 1150 r.

Uff, nasze nogi powoli odmawiają już posłuszeństwa, ale brniemy dalej:)

Pod koniec dnia docieramy jeszcze do punktu widokowego św. Piotra z Alcantary, skąd roztacza się szeroka panorama wschodniej części miasta z górującym nad Lizboną Zamkiem św. Jerzego, w którym stacjonowali: Fenicjanie, Grecy oraz Rzymianie - a przez kolejne 400 lat Lizbona wraz z prawie całym Półwyspem Iberyjskim znajdowała się pod panowaniem Maurów. 
W 1147 r. po trzech miesiącach oblężenia muzułmańska forteca skapitulowała przed wojskami króla Portugalii Alfonsa Henryka. Zamek stał się siedzibą dworu królewskiego. 

W 1499 r. król Manuel I witał tutaj powracającego z wyprawy odkrywcę morskiej drogi do Indii - Vasco da Gamę. Z chwilą przeniesienia dworu do nowo wybudowanego pałacu przy Praca do Comercio zamek stracił na znaczeniu.
Jest to bardzo przyjemne miejsce, szczególnie pod koniec dnia, kiedy zachodzące słońce pięknie oświetla czerwone dachy Lizbony.

Podobno w Portugalii dorsza przyrządza się na 365 sposobów. Rzeczywiście w takiej postaci nigdy nie jadłam tej ryby. 

No cóż, za przyjemności trzeba płacić:)

Dziękuję za wszystkie pozostawione komentarze 

i życzę Wam cudownego weekendu:)