Smaczniejsza strona Neapolu - pizza, która nie ma sobie równych:)

1.2.18

Smaczniejsza strona Neapolu - pizza, która nie ma sobie równych:)

„Nie ma bardziej szczerej miłości niż miłość do jedzenia”.

George Bernard Shaw

Kiedy od niektórych osób słyszałam słowa, że najlepszą pizzą na świecie jest ta pochodząca z Włoch - kiwałam głową z politowaniem i współczuciem, że ludzie są tak naiwni i skłonni uwierzyć w każdy kit jaki im się wciska. 
Niejedną już pizzę w swoim życiu jadłam  i szczerze mówiąc nie dostrzegałam między nimi jakiejś spektakularnej różnicy.
Jadłam pizzę w Ligurii, Toskanii i wielu, wielu innych miejscach, więc wyszłam z prostego założenia - czym takim miałaby niby wyróżniać się ta pochodząca z Kampanii, a konkretnie Neapolu?
Chyba tylko  miejscem konsumpcji i rodzajem nadzienia, bo pizza jak to pizza - wszędzie smakuje podobnie. 
Przed wyjazdem do Neapolu zrobiliśmy ranking najlepszych pizzerii, a kiedy przybyliśmy już na miejsce jedna rzecz nie dawała mi spokoju. Skoro ten włoski rarytas wszędzie ma podobny smak to dlaczego akurat tutaj - w  Neapolu ustawiają się po niego takie gigantyczne kolejki?
Pierwszą pizzerią jaką odwiedziliśmy była "L'Antica Pizzeria - Da Michele". Ten, kto oglądał film pt. "Jedz, módl się i kochaj" zapewne pamięta scenę, w której Julia Roberts z animuszem wcina apetyczną margaritę, pochodzącą z tej właśnie pizzerii.
Żeby zająć stolik  - najpierw musisz wejść do środka, pobrać numerek i cierpliwie czekać na swoją kolejkę na zewnątrz lokalu. Gdy zwalnia się miejsce, wychodzi kelner i woła następną grupę osób. W styczniu czekaliśmy około 40 minut.  
Podobno w sezonie letnim czas ten wydłuża się dwu, a nawet trzy-krotnie!!!. 
Jeśli ktoś jest bardzo głodny - naprawdę współczuję. Już nie mogę doczekać się  chwili, w której skonsumuję "podobno" jedną z najlepszych pizz na świecie.

No to zaczynamy ucztę. Pierwszy kęs /na potrzeby fotoreporterów/ postanowiłam rozpocząć kulturalnie - nożem i widelcem, ale kiedy do moich kubków smakowych w pełni dociera jej smak oraz aromat - biorę sprawy w swoje ręce.
Pizza smakuje niebiańsko. Od tamtego momentu diametralnie zmieniam zdanie i jestem skłonna wszem i wobec ogłosić wielkimi literami:

" NAJLEPSZĄ PIZZĘ NA ŚWIECIE ZJESZ TYLKO W NEAPOLU".

Naprawdę nigdy dotychczas nie jadłam równie pysznej. W czym zatem tkwi jej sekret? Jeśli chodzi o mnie zauważyłam, że głównym jej atutem i fenomenem doskonałości  jest ciasto. Niby swoim wyglądem nie różni się od przeciętnej pizzy serwowanej na całym świecie, ale ciasto nie ma sobie równych. 
Ma specyficzną, gąbczastą konsystencję wewnątrz, a jego ranty są bardzo chrupiące. Czas jej pieczenia to  maksymalnie 1 minuta. Do tego dochodzą: świeża oliwa z oliwek, miejscowe pomidory San Marzano, które rosną na polach wulkanicznych na południe od Wezuwiusza oraz ser mozarella.  Proste, a  zarazem pyszne. Przecież o to właśnie chodzi. 
Mozzarella di Bufala, to ser farmerski produkowany od XVII wieku, pochodzący z różnych regionów środkowych i południowych Włoch. Produkowany jest z mleka bawolego. Czarne bawolice dające mleko na Mozzarellę mają rogi w kształcie półksiężyców. Traktowane są z najwyższą dozą delikatności m.in. są masowane i słuchają podobno muzyki klasycznej:)
Pozostałymi składnikami ciasta są: mąka typu OO, drożdże piwne, woda pitna, sól (morska lub kuchenna), oliwa z oliwek. Ciasto powinno być wyrabiane ręcznie lub z użyciem wolnoobrotowego miksera. Gdy wyrośnie może być formowane tylko i wyłącznie rękami, bez użycia wałka lub innych przyrządów mechanicznych. Pizza musi być przygotowywana w piecu opalanym drewnem. Może mieć grubość ok. 0,4 cm w środku i chrupiące brzegi o wysokości 1-2 cm.  
W roku 1989 roku założono Associazione Verace Pizza Napoletana, którego celem jest ochrona i podtrzymanie tradycji autentycznej pizzy neapolitańskiej. Stowarzyszenie to spisało  do najdrobniejszego detalu wszystkie szczegóły, których należy ściśle przestrzegać, by pizzę można było nazywać się tradycyjną i autentyczną. 
Wydawać by się mogło, że przygotowanie  takiej tradycyjnej pizzy neapolitańskiej  jest  bardzo proste, a jednak ... to zdecydowanie najlepsza pizza jaką do tej pory jadłam w swoim życiu.

Właściciele pizzerii - ojciec wraz z synem. Ostatnio występowali w naszej telewizji.

Podobno pizza pojawiła się na europejskich stołach już 3 tysiące lat temu. Był to placek smarowany ziołami i oliwą, znany już w starożytnej Grecji, ale to dopiero Włosi wspięli się na wyżyny w jej udoskonaleniu.
Pierwsza pizzeria na świecie powstała w Neapolu i nosi nazwę "Antica pizzeria Port'Alba". Niestety nie dotarliśmy do niej.
Nazwa pizza pochodzi od łacińskiego słowa picea, oznaczającego placek powstały z połączenia mąki z wodą i wypiekany w piecu. W 1889 r. kucharz z Neapolu Rafael Esposito dodał do niej ser mozarella, który odtąd trwale związał się z włoskim plackiem. Ponieważ był to rok wizyty w Neapolu króla Umberta I i królowej Małgorzaty - pizza, którą królewska para została ugoszczona zaczęto nazywać margheritą. Czerwony kolor pomidorów, biel sera mozarella i zieleń listków bazylii ułożyły się w narodowe barwy Włoch. Do dziś ta odmiana pozostaje najbardziej popularnym rodzajem pizzy. 
Na całym świecie serwuje się ponad 50 rodzai pizzy z różnymi nadzieniami i dodatkami, ale w przypadku prawdziwie włoskiej pizzy obowiązuje zasada "im mniej składników, tym lepiej".
Uwierzcie mi na słowo, że jest to święta prawda. Pizza w Neapolu to "niebo w gębie".
Dlatego mój mąż jednoznacznie stwierdził, że skoro jesteśmy w mieście pizzy, codziennie będziemy ją jeść. Chyba nie mam nic przeciwko temu, biorąc pod uwagę moje pierwsze zauroczenie tym plackiem:)

Następnego dnia, a raczej wieczora odwiedzamy pizzerię "Di Matteo". Okazuje się, że swój kawałek, dostał w niej również Bill Clinton.
W tym miejscu pizza smakuje równie wybornie jak w "Da Michelle". Polecam ją z czystym sumieniem. Szczerze mówiąc byłam bardzo pozytywnie zaskoczona ceną tego  rarytasu, który kształtuje się w Neapolu w granicach 4-9 Euro za sporych rozmiarów pizzę, w dosyć renomowanych pizzeriach.

Jestem bardzo ciekawa czy wizyta w kolejnej pizzerii, czyli "La Starita" również czymś nas zaskoczy. Ledwo usiedliśmy przy stole i co widzimy ponad naszymi głowami? 

Tym razem są to zdjęcia Sophii Loren oraz Jana Pawła II. Tak, tak - nie kogo jak tylko naszego papieża rodaka.

Pizzeria "La Starita" powstała w roku 1901 w dzielnicy Materdei. Alfonso Starita z pomocą żony Giuseppiny otworzył na via Materdei lokal specjalizujący się w prostych daniach miejscowej kuchni. 

Około roku 1933 Alfonso zdecydował, że zastąpi go jeden z synów – Giuseppe, który wraz ze swoją żoną Filomeną prowadził lokal do roku 1948. Wówczas to przekształcił go w tzw. friggitorię, gdzie  z okienka można było zamawiać na wynos tzw. frittę, czyli ciasto pieczone w głębokim tłuszczu. Występuje ono w formie wielkiego pieroga (calzone) lub okrągłej (są to dwie sklejone  pizze z nadzieniem w środku). To właśnie friggitoria zagrała w filmie „Złoto Neapolu” z kultową rolą Sophii Loren.

A jaki związek z tą pizzerią ma papież Jan Paweł II?

Otóż z okazji roku jubileuszowego Pizzeria Starita została wybrana przez Watykan jako jedna z trzech w całej Italii i podczas audiencji generalnej 25 października 2000 r. na placu św. Piotra podarowała Janowi Pawłowi II swój wyrób w tradycyjnym mosiężno – miedzianym pojemniku do transportu pizzy.

Trzy dni później - 28 października Watykan wystosował w imieniu Ojca Świętego podziękowania dla Antonio Starity. List ten wisi oprawiony na ścianie pizzerii obok innych, licznych pamiątek związanych z historią lokalu.

 

W związku z tym, że nie samą pizzą człowiek żyje, pewnego wieczora wybraliśmy się na degustację owoców morza "leżących na ulicy". Tak, tak - stoły z tymi, jak dla mnie wątpliwej jakości przysmakami /wolę owoce rosnące na drzewach/, ustawione były wzdłuż ulicy i serwowane w knajpce tuż obok. Świeże i zawsze pod ręką. 

Jedyną  formą przyrządzania jaką toleruję w przypadku owoców morza jest ich panierowanie, a następnie smażenie w głębokim tłuszczu, żebym nie musiała patrzeć w ich smutne, małe oczka:)

 

Czy wiecie co robi potencjalny Włoch tuż po przebudzeniu? Oczywiście nie wnikam tutaj w sferę intymną, która w przypadku ich gorących temperamentów zapewne jest bardzo ekscytująca:) - ale chodzi mi głównie o to, gdzie po wyjściu z domu kieruje najpierw swoje kroki?

Wiadomo na kawę i ciacho. Mówię Wam jakie oni mają ciastka:):):), a włoska kawa nie ma sobie równych. Małe espresso na "dzień dobry" daje kopa na parę ładnych godzin. 
Dlatego idąc za ich przykładem, każdy dzień rozpoczynaliśmy tą właśnie słodką, włoską tradycją:)
Włochy są krajem kawy. Pija się tu kawę czarną i mocną, w małych filiżankach z grubej porcelany. Kiedy zamówiliśmy kawę z mlekiem - nasz ulubiony barista od razu odkrył, że nie pochodzimy stąd i następnego dnia już  wiedział czego chcą Polacy.
Czasami do naparstka mocnego naparu podawana jest szklanka wody. Nie dzieje się to bez przyczyny. Pewnego dnia wypiłam takie mocne espressso i czułam się jak Asterix po magicznym napoju.
Nawet mieszkańcy północnej części kraju przyznają, że tak dobrej kawy jak na południu nie dostanie się nigdzie na świecie. Mogę to potwierdzić.
Włosi kilka razy dziennie wpadają do baru na kawę i przeważnie wypijają zawartość szybko i bez namaszczenia. Kawa dla nich, to rzecz niezwykle ważna, a nawet podstawowa. Wiedzą o niej wszystko, a napar złej jakości wyczuwają na odległość.
W 1998 roku w trosce o jakość serwowanej kawy, Włosi powołali Narodowy Instytut Espresso Italiano, który ustalił jakie normy musi spełniać "czarny napar", by zasługiwał na miano prawdziwego espresso.

 

Ale czymże byłoby włoskie espresso bez pysznego i słodkiego dodatku?

Włosi są mistrzami deserów. To ojczyzna serka mascarpone, na bazie którego tworzone jest delikatne tiramisu /moje ulubione/, podawane często jako drugie śniadanie w towarzystwie mocnego espresso.  Z tego kraju pochodzi również panna cotta, przyrządzana ze śmietany. Tradycyjnym włoskim deserem jest również krem zabaglione. 

Jeśli chodzi o mnie - bardzo smakowało mi ciepłe ciastko graffa z płynną czekoladą w środku, posypane cukrem.

Nie sądziłam, że sok ze świeżo wyciskanych granatów i pomarańczy może być tak pyszny. Owoce prosto z drzewa smakują zupełnie inaczej.

Kiedy piszę tego posta zrobiłam się okrutnie głodna i chyba nie miałabym nic przeciwko wszamaniu kawałeczka neapolitańskiej pizzy, a następnie skonsumowania jakiegoś pysznego ciacha, popitego mocnym espresso. 

Chyba trzeba pomyśleć o wizycie w Neapolu, który jak widać - oprócz swojej niezbyt estetycznej strony ma też  wiele, wiele innych pozytywów, o których opowiadać Wam również będę w kolejnych postach.

Dziękuję za Wasze komentarze

i przesyłam moc serdeczności oraz radości

na nadchodzące dni:)

Jednym słowem życzę Wam pysznego tygodnia:)

Włochy, Neapol - 19.01.2018