Piękniejsza strona Neapolu - Zatoka Neapolitańska

7.2.18

Piękniejsza strona Neapolu - Zatoka Neapolitańska

"Kiedy spojrzałam na Neapol z tej perspektywy, 

wszystko inne przestało już mieć znaczenie"

Wiem, że mój pierwszy post o Neapolu wywołał u Was raczej skrajne emocje i był co najmniej mało zachęcający oraz przekonywujący do wyjazdu w tamten rejon Włoch. 
No ale cóż począć - takim właśnie zastałam to miasto w dniu mojego przyjazdu. 
Oczywiście w drugim dniu nic szczególnego się nie zmieniło, ale w miarę stopniowego odkrywania Neapolu zaczęły się również pojawiać jego  pozytywne strony, bo jak wcześniej wspominałam - Neapol nie jedno ma imię, o czym sami się przekonacie:)
Dzisiaj spojrzymy na niego chyba z najładniejszej  i najwyższej perspektywy - czyli górującego nad miastem wzgórza Vomero, na którym w XIII wieku wzniesiono potężną Twierdzę San't Elmo, nazwaną później Zamkiem.

Tego posta  chciałabym szczególnie zadedykować komuś, kto w tych dniach obchodził swoje urodziny, a panorama rozciągającej się u jego stóp Zatoki Neapolitańskiej wraz z majestatycznym Wezuwiuszem na szczycie - bardzo mu się podobały:)
Drogi Mężu, jeszcze raz wszystkiego najlepszego:):):) 

Czy Wy również jesteście gotowi na tę podróż? Wsiadamy zatem do kolejki Funicolare, która bardzo szybko /i bardzo stromo/ wywozi nas na samą górę. 
Oczywiście osoby z dobrą kondycją fizyczną i sporą ilością czasu mogą tę trasę pokonać pieszo. Ja niestety nie dysponuję ani jednym, ani drugim. Idziemy więc na łatwiznę:)
Im wyżej się wznosimy, tym bardziej spektakularne widoki roztaczają się przed nami.

Chmury unoszące się nad Wezuwiuszem wyglądają jakby za chwilę wulkan miał wybuchnąć - brrr:)

Zamek San't Elmo, albo raczej zamczysko jest ogromne i góruje nad Neapolem niczym twierdza nie do zdobycia. Widać go z każdej możliwej perspektywy. Nadciągający kiedyś wróg na pewno nie miał szansy pozostać niezauważonym. 

Neapol to prawdziwy raj dla tych, którzy uwielbiają zamki, fortece oraz stare ruiny. 
W tym mieście aż się od nich roi. 
Jednym z nich jest właśnie  Castel Sant’Elmo, położony na najwyższym wzniesieniu w Neapolu - Wzgórzu Vomero - tuż nad historycznym centrum, skąd rozciąga się przepiękna panorama miasta oraz słynny wulkan Wezuwiusz w tle.
Od XIII w. pełnił on głównie funkcje obronne, chroniąc miasto przed wszelkimi najazdami i atakami. 
W twierdzy od XIV aż do początku XX wieku przetrzymywano więźniów politycznych - swego czasu byli nimi np. zwolennicy Zjednoczenia Włoch. Dziś więzienie już zlikwidowano, a na jego miejscu powstała Biblioteka Historii Sztuki. Budynek nie jest udostępniony do zwiedzania, odbywają się tu jednak okresowe wystawy, koncerty i coroczne targi antyków. 
Weszliśmy na chwilę do wnętrza tej Biblioteki, gdzie akurat odbywała się wystawa sztuki współczesnej. Niestety nie są to moje klimaty.

Zdj. internet

Il Castello Sant’Elmo jest średniowiecznym zamkiem, dziś przekształconym w muzeum. Pierwsze wzmianki na jego temat pojawiają się już w 1329 r., kiedy to Roberto il Saggio zlecił budowę pałacu, noszącego później nazwę Palatium Castrum. Powstał on na miejscu dawnego Kościoła Św. Erazma, skąd wywodzi się jego obecna nazwa „Elmo”. 
W ciągu kolejnych dwudziestu lat prawa własności do zamku dziedziczą różni władcy, a prace przy budowie pałacu, wciąż są kontynuowane.  
Zakończono je w 1343 roku, za rządów królowej Joanny I d’Angiò. Od około 1600 r. w zamku przetrzymuje się więźniów politycznych, takich jak: Tommaso Campanella, czy Giovanna di Capua.  Na początku XVIII wieku forteca przechodzi na własność Austriaków, a następnie Burbonów. 
Budynek pełnił funkcje więzienia, aż do końca lat 60-tych  XX wieku.
Część tej niezwykłej budowli, została wyrzeźbiona bezpośrednio w skale, natomiast druga jej część (wieża obserwacyjna Belforte), została dobudowana później. Dzięki swemu położeniu, zamek pełnił funkcję o niezwykłym znaczeniu strategicznym. Można z niego kontrolować całe miasto, zatokę oraz wszystkie drogi prowadzące do Neapolu.
Wewnątrz zamku, oprócz wystaw czasowych, powstało Muzeum Napoli Novecento, w którym  prezentowane są dzieła stworzone przez współczesnych artystów związanych z miastem.
Bilety:
normalne: 5 euro
ulgowe: 2,50 euro 
Godziny otwarcia:
Otwarte we wszystkie dni oprócz wtorku w godz. 8.30 do 19.30. Recepcja zamykana jest godzinę wcześniej.
Info: neapol.pl 

 "Zmotoryzowana zachłanność podróżna
Nad otchłanią błękitu:
150 wiraży
Wśród skalnych zamfiteatrzeń
W pędzie do zenitu wrażeń –
Myśleć nie można,
Mówić nie można,
Tylko patrzeć
I wzdychać" 

Mieczysława Buczkówna 

"Zatoka Neapolitańska" - kartki z podróży

Aż włos się jeży na głowie /przynajmniej mój/ - tak tutaj jest pięknie:)

U stóp Zamku San't Elmo - tuż przy porcie, położony jest jego znacznie mniejszy kolega - Castel Nuovo. Przy okazji muszę Wam powiedzieć, że jestem dumna z mojego małego aparaciku  "soniaczka", który ma niesamowity zoom i pięknie przybliża obiekty dosyć daleko oddalone.
Castel Nuovo jest zamkiem andegaweńskim, powstałym w latach 1279-1282 na polecenie Karola I Andegaweńskiego. Jego bardzo oryginalnym elementem jest wejście, tworzące niezwykły łuk triumfalny w odcieniach kości słoniowej, wyraźnie odcinający się od pozostałych części ciemnej budowli. 
Brama jest pamiątką uroczystego wkroczenia do Neapolu króla Alfonsa Aragońskiego, który zwyciężył dotychczasowego władcę - Renata Andegaweńskiego. 
Obecnie w Castel Nuovo zasiada Rada Miasta.

Stojąc  na dziedzińcu zamkowym, wystarczy tylko skierować głowę w dół, żeby spojrzeć na krużganki  Certosa di San Martino -  Klasztor  Kartuzów, który został przez nich założony w roku 1325 i zdecydowaną większość czasu, znajdował się pod ich opieką. 

Zakon ten jest jedynym zakonem w Kościele katolickim, którego reguła nie zmieniła się od 1000 lat.
Niezmiennie od wieków obowiązują w nim zasady: zachowywania milczenia, modlitwy, postu, pracy i przebywania w samotności przez większą część dnia. 
W średniowieczu mnisi zajmowali się głównie przepisywaniem ksiąg i studiowaniem pism ojców kościoła. Kartuskie klasztory słynęły ze wspaniałych bibliotek, a kartuscy mnisi uchodzili za najlepiej wykształconych.  
Obecnie w klasztorze  mieści się także muzeum historyczne, posiadające zbiory porcelany, miniatury okrętów, dzieła sztuki takich artystów jak Ribera czy Vaccar, pozostałości po Kartuzach oraz kolekcję szopek neapolitańskich, które są jednym z najbardziej rozpoznawalnych symboli neapolitańskiej sztuki ludowej.
Strasznie żałuję, że  nie zabiorę Was na teren tego przepięknego  kompleksu klasztornego, ponieważ - o zgrozo zabrakło nam już na to czasu:(

Biblioteka klasztorna - zdj. internet

Powiem Wam szczerze, że jakoś trudno mi uwierzyć w fakt, że stojąc na Wzgórzu Vomera, mogę spojrzeć w "twarz" jednego z najbardziej niebezpiecznych wulkanów na świecie. Największa aktywność Wezuwiusza miała miejsce w latach 1631–1872.

Ostatni duży wybuch został odnotowany 13 marca 1944 r. i podobno jak na razie wulkan nie daje większych oznak aktywności - w przeciwieństwie do mnie.

Przed wyjazdem do Neapolu bardzo intensywnie śledziłam najświeższe wiadomości dotyczące tego wulkanu, który w 79 roku - zaledwie w przeciągu kilku dni zniszczył dwa miasteczka - Pompeje i Herkulanum, pozbawiając życie około 2000 istnień ludzkich.

Będę o tym wkrótce opowiadać pisząc post o Pompejach,  które nota bene bardzo mnie zauroczyły.
Czy podobał Wam się dzisiejszy Neapol? Prawda, że "z odgórnej" perspektywy prezentuje się troszkę inaczej, niż ten - opisywany przeze mnie w pierwszym poście?
Słusznie został on nazwany miastem "kontrastów", bo jak widać na załączonym obrazku - jedna strona zachwyca, a  druga strasznie razi. Wszystko zależy od tego jak na niego spojrzeć, a najlepiej zrobić to "łaskawym okiem", co też właśnie czynię:)

 

Dziękuję bardzo za wszystkie pozostawione komentarze 
i życzę Wam dobrych, spokojnych oraz radosnych dni:)

Włochy, Neapol - 20.01.2018 r.